We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 107

De volgende ochtend werd ik vroeg gewekt door een hard geschreeuw en gebonk. Ik kneep met mijn ogen en langzaam rolde ik mijn bed uit. Een snelle blik wierp ik op de wandklok. Half zes. Snel greep ik naar mijn ochtendjas en deed mijn haar in een knot, zodat ik er enigszins representatief uitzag.
'Zijn jullie helemaal gek geworden!' riep ik streng, toen ik zag dat er twee meisjes voor mijn deur aan het vechten waren. Ik trok ze uit elkaar en keek ze een voor een aan.
'Leg uit.'
Ze keken elkaar aan, angstig, maar zeiden niets.
'Ik heb de hele dag de tijd.'
Ik sloeg mijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost aan.
'Wie niet horen wil, moet maar voelen.'
Amycus kwam de hoek omgelopen. Verbaasd keek ik hem aan.
'Wat bedoel je?'
'Snape heeft ons een lijst gegeven met spreuken die we op de leerlingen mogen gebruiken. Een spreuk zorgt ervoor dat leerlingen met elkaar vechten.'
Verbijsterd keek ik hem aan. Hij lachte gemeen terug en ik kon me maar net beheersen om hem niet aan te vallen.
'Wat - ben jij gestoord?! Wat hebben ze dan wel niet gedaan?'
'Ik betrapte ze op de gangen. Ze weten dat ze voor zeven uur niet uit de common room mogen zijn.'
'Het zijn eerstejaars,' beet ik hem toe. 'Hup meiden, kom naar binnen.'
Met een woeste blik nam ik afscheid van Amycus en liet de meisjes voor mijn bureau plaatsvinden.
'Ik zeg het niet graag, maar houd je alsjeblieft aan de regels. Die mensen zijn vreselijk en als je daardoor betrapt wordt... je ziet wat er dan gebeurt.'
De meisjes keken me angstig aan, maar knikten.
'Wat was de reden dat jullie ongeoorloofd op de gangen waren?'
'We wilden - Charlotte zei dat ze haar uiltje wilde verzorgen en toen moest ik mee!'
'Ik heb je niet gedwongen hoor, Denise,' beet Charotte haar toe.
'Meisjes,' suste ik. 'Kom. Het is me nog veel te vroeg voor deze ruzies. Ik weet het goed gemaakt.'
Ik bladerde even door mijn rooster en glimlachte zwakjes.
'Jullie beloven mij om de regels te handhaven en dan beloof ik dat ik jullie eerste uur vandaag laat uitvallen. En nu wegwezen.'
Dat lieten de meiden zich niet nog eens zeggen. Zo snel mogelijk verlieten ze mijn kantoor. Ik deed mijn ochtendjas uit en liet me weer op mijn bed vallen. Ik was kapot. Waarom hoorde dít ook bij mijn werk? Vreselijk.

Ik wilde het vrije eerste uur besteden aan uitslapen, maar ik kon de slaap niet vatten. Ik wilde hier niet zijn. Ik moest Harry helpen. Hogwarts was mijn thuis, maar niet als leraar. Ik voelde me ontzettend eenzaam en het leeftijdsverschil tussen mij en mijn collega's was te groot om een band te vormen. Dat was sowieso erg lastig, aangezien die collega's het mij vorig jaar niet bijster makkelijk gemaakt hebben.
De gangen leken eindeloos lang te zijn op deze vroege ochtend. De zon scheen zo fel door de glazen ramen, dat het bijna onmogelijk was dat ze niet braken. Ik glimlachte. Weer een mooie zomerse dag. Zulke kleine dingen zorgden voor vreugde in mijn leven. Mijn wandeltocht mondde uit op het kantoor van het schoolhoofd. Ik moest met hem praten, met Snape. Het was tijd om voor mezelf te kiezen. De deur ging met een krakend geluid open. Snape zat achter zijn bureau en keek enigszins afwezig naar buiten.
'Elena,' zei hij zacht. 'Wat is er?'
'Ik ga weg.'
Ik nam plaats op een stoel en keek hem doordringend in de ogen.
'Waarheen?'
'Harry helpen.'
Snape slaakte een zucht.
'Ik wist het. Waarom?'
Ik wendde mijn blik af en keek naar het houten bureau, dat bezaaid lag met stapels papieren.
'Omdat ik het hier niet uithoud. Ik voel me zo ontzettend eenzaam.' Een traan gleed over mijn wang. 'En u doet zo stom - en die Death Eaters zorgen ervoor dat de kinderen bang zijn. Ik wil niet getuigen zijn van de martelingen die ze over zich heen krijgen. Ik heb die al genoeg aanschouwd.'
Snape knikte.
'Ik begrijp het.'
'Dus ik mag weg?' vroeg ik hoopvol.
'Je moet doen wat goed voelt. Ik houd je niet tegen.'
'En mijn lessen dan? Potions?'
Snape stond op.
'Ik denk dat ik geen keuze heb, wel?'
'Professor, u - bent u boos?'
Hij slaakte een zucht.
'Natuurlijk niet. Ik had alleen gewild dat je hier bleef. Het is gevaarlijk, daarbuiten.'
'Daarom juist moet ik Harry gaan helpen.'
Snape knikte.
'Laat wel wat van je horen.'
Ik glimlachte zwak.
'Natuurlijk.'

De volgende ochtend was het zo ver. Ik had een reistas ingepakt met de meest belangrijke benodigdheden. Ik slaakte een zucht. Officieel afscheid van Hogwarts, want ik kwam hier niet terug. Niet als leraar of leerling, in ieder geval. Een pijnlijke steek ging door mijn maag. Ik ging Harry helpen met mijn ondergang, want als alle Horcruxes vernietigd zijn, ben ik aan de beurt. Maar dat was het waard. Dat wist ik zeker.