We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 127

Desalniettemin zat ik een uur later gehurkt voor het toilet om die schoon te maken met een tandenborstel. Snape wees me op mijn onverantwoordelijkheid en het overtreden van de wet. Alcohol was immers illegaal tot achttien jaar. Maar toch, ondanks de straf, had ik het leuk gehad gisteren met Xavier, ook al was het zijn ontslag niet waard geweest.
'Heb je hulp nodig?'
Ik draaide me om en zag Xavier staan. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en keek me vriendelijk aan.
'Moet je niet weg?'
'Snape geeft me nog één kans. Hij wil zien of ik les kan geven.'
Ik stond op.
'Daar ben ik ook benieuwd naar.'
Xavier glimlachte, liep wat naar me toe.
'Zelfs als een toiletjuffrouw ben je mooi,' fluisterde hij in mijn oor.
Ik grinnikte.
'Wen er maar niet aan. Over een paar uur ben ik ervan af en zal ik helaas weer werkloos zijn.'
Xavier lachte en pakte ook een paar handschoenen uit de voorraadkast.
'Maak er maar een half uur van, want vele handen maken licht werk.'

Toen we klaar waren met de toiletten en ik weer van mijn vrijheid genieten kon, liepen Xavier en ik naar zijn kamer. Ik ging op zijn bed zitten en bekeek de kamer. Hij had alles anders ingericht dan ik, zodat het haast niet dezelfde kamer meer kon zijn. Posters van Quidditch teams hingen aan de muren, boeken lagen netjes in een boekenkast en kleding lag gevouwen op een stoel.
'Goh, ik wist niet dat deze kamer een vloer had,' zei ik vermakelijk.
Xavier zette de theepot aan en besloot op zijn bureaustoel te gaan zitten.
'Ik vond het leuk gisteren,' zei hij zacht en met een kleine glimlach. 'Jij ook?'
Ik knikte.
'Hoewel ik het me niet állemaal meer kan herinneren, weet ik zeker dat ik een geweldige tijd heb gehad.'
'Ondanks je straf? Snape is niet eens je leraar meer. Waarom accepteer je die straf?'
Ik haalde mijn schouders op.
'Ik weet niet of je een beetje bekend bent met Voldemort, maar hij strafte me altijd maar gewoon omdat hij dat leuk vond. Snape - Snape is anders. Ik weet dat hij van me houdt, als een echte papa. Hij straft me om me iets bij te brengen. Omdat hij van me houdt. Ik gehoorzaam omdat er verder weinig mensen zijn die écht om mij geven.'
'Ik geef om je,' zei Xavier.
Ik beet grijzend op mijn lip.
'Werkelijk, jongeman?'
'Het is zelfs zó erg dat mijn hart telkens een sprongetje maakt als jij in de buurt bent. Als jij je mond opentrekt, barst er iets in me los: vlinders, uit hun cocon ontsnapt.'
Ik werd rood. Niet van schaamte, maar hij ontroerde me.
'Ben je verliefd?' fluisterde ik.
Xavier knikte en stond op. Hij pakte mijn hand vast en trok me omhoog. Ik huiverde bij zijn aanraking.
'Zou ik je mogen zoenen?' vroeg hij verlegen.
Ik sloot mijn ogen en gaf me over aan het moment. Het moment van glorie. Van geluk. Van tintelingen door elke vezel in mijn lichaam. Ik sloot elke gedachte af en kon alleen maar genieten. Van hem. Nu was ik eindelijk van hem.

'Xavier?' fluisterde ik zachtjes. We liepen over de gang, op weg naar the Great Hall voor het avondeten. 'Je moet weten waar je aan begint als je - als je een relatie met mij begint. Ik ben de dochter van Voldemort.'
'Dat weet ik, Elena, en het maakt me echt niets uit.'
Ik stopte midden in de gang en keek hem doordringend aan.
'Dat maakt wel uit! Ik zie er zonder kleding uit als iemand die zich nooit verdedigd heeft. Ik ben lelijk, Xavier! Aangetast door de gruwelijkheden van mijn vader, andere Death Eaters en Greyback. En ik ben ook nog eens ziek in mijn hoofd. Ik ben een moordenaar en een egoïst. Ik wil dat je dat weet.'
Xavier pakte mijn hand vast.
'Daar ben je voor gestraft. Je bent vergeven.'
Ik schudde mijn hoofd
'Je moet weten dat ik meer verziekt ben dan ik eruit zie.'
Xavier drukte me hardhandig tegen de muur.
'Luister eens heel goed naar me, Elena. Ik geef om je! En je kunt honderden excuses gaan bedenken waarom ik dat niet moet doen en waarom ik geen relatie met je aan moet gaan, maar ik ben verliefd op je. Niets, maar dan ook niets, kan dat veranderen.'
Pas toen geloofde ik hem. De agressie, die ik nog nooit gezien had bij hem, kwam naar buiten. Tastte mijn zelfbeeld aan. Tastte mij aan. Positief. Hand in hand liepen we verder, alsof dit niet had plaatsgevonden.
'Je moet er gewoon bij komen zitten,' zei Xavier toen we the Great Hall betraden. 'Opkomen voor jezelf.'
Ik knikte, een blik werpend naar de oppertafel. Snape zat al op zijn plek in het midden. De plek naast hem, die eigenlijk bestemd was voor Xavier, was nu nog leeg.
'Jij mag daar gaan zitten,' zei Xavier zacht. 'Ik mag Snape toch niet.'
Ik grijnsde. Dat vermoeden had ik al.
Snape keek me verbaasd aan toen ik zonder het te vragen naast hem ging zitten.
'Je kunt me van alles gaan verplichten en de meeste dingen zal ik ook doen, maar je kunt me niet verplichten om bij leerlingen te gaan zitten.'
Snape gaf me een kort knikje en keek me penetrant aan.
'Ik denk dat jij je binnenkort over andere dingen druk moet gaan maken.'