We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Thirty-two

De rest van de middag was ik bij Harry. We genoten van elkaar in de felle middagzon. Het was fijn.
'Wat ben jij toch knap,' zei Harry zacht. 'En zeker voor de dochter van Voldemort.'
Ik keek hem aan.
'Nou, dat vat ik dan op als een compliment.'
We zaten altijd een beetje te vitten op elkaar, maar dat was juist leuk.
Ik wilde Harry net een zoen geven, toen er een grijze kerkuil op me afkwam. Hij landde voor mijn voeten en ik maakte de brief open.

'Hallo Elena,

Ik weet niet of je me kent, maar ik ben Snuffles. Voor het geval deze brief in verkeerde handen valt, gebruik ik een schuilnaam. Ik houd me schuil in een grot net buiten Hogsmeade, waar ik jou graag zou willen ontmoeten en wel morgenochtend om acht uur. Stuur achterop of je kunt en kom alleen.

Groeten,
Snuffles.'

Maar goed dat ik het briefje niet aan Harry had laten zien. Ik wist niet wie het was, maar ik wist wel dat Harry me niet liet gaan. Toch wilde ik het graag. Ik wilde weten wie het was.
'En?' vroeg Harry.
'Niets bijzonders,' loog ik. 'Of ik nog steeds geabonneerd wilde zijn bij the Daily Prophet.'
Het probleem was dat ik morgen ochtend gewoon school had. Eigenlijk interesseerde me dat vrij weinig, maar het zou McGonagall wel uitmaken. Vergeleken met de andere leraren, had McGonagall nog de meeste haat aan mij. Ze zou me zeker een week laten nablijven als ik morgen spijbel. Toch was ik nieuwsgierig wie Snuffles was en ik wilde er ook mijn lessen voor opofferen, ook al zou ik daarvoor moeten nablijven.
De rest van de middag bracht ik met Harry door. Het was fijn. We zoenden, knuffelden en praatten maar helaas moest ik afscheid nemen omdat ik naar Dumbledore moest voor de les. Ik vroeg me af of ik aan hem moest vertellen over de brief van Snuffles, maar besloot het niet te doen. Wie weet zou hij me niet laten gaan en dan zou ik er nooit achter komen. Ik liep naar Dumbledore's kantoor en klopte aan. Ik vroeg me af wat hij me ging leren. Ik was erg benieuwd.
'Elena, ga zitten,' zei Dumbledore hartelijk. 'Fijne middag gehad?'
'Kon niet beter, professor.'
'Gelukkig,' zei Dumbledore. 'Want dat is natuurlijk ook goed, even wat ontspanning.'
Ik knikte en glimlachte.
'Vandaag was ik je van plan om de kamoeflagespreuk te leren. Dit lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Ik moest eerlijk bekennen dat het bij mij ook een paar maanden duurde voordat ik het onder de knie had. Ik onderschat je niet, dat weet je hopelijk, maar ik denk dat je hier ook even mee bezig zult zijn.'
Ik knikte enthousiast.
'Deze spreuk zorgt voor camoeflage op dezelfde manier als een Invisibility Cloak. Je bent dus compleet onzichtbaar. Zo hoef je de Invisibilty Cloak van Harry niet meer te delen met hem als je naar Hogsmeade gaat.'
Hij klonk niet streng maar keek me wel quasi-streng aan.
'Hoe weet u dat?' vroeg ik verbaasd.
'Mijn broer Aberforth zag jou eronder verschijnen toen Harry hem een beetje afdeed. Natuurlijk had ik niet anders verwacht dat jij hem in bescherming zou nemen.'
'Waarom heeft u hem dan niet gestraft?'
'Omdat ik niet wilde dat jij voor een moedige daad toch nog gestraft werd. Want ik neem aan dat je niet wilde dat Harry straf kreeg?'
'Nee, natuurlijk niet,' zei ik.
'Nou, dan is het toch prima,' zei Dumbledore. 'Kom staan, Elena. Ik zal je de spreuk uitleggen. Bij deze spreuk moet je niet alleen maar uitspreken, maar je moet ook heel krachtig denken. Denken aan wat je gaat doen om onzichtbaar te willen worden. De spreuk is invisibilitatem. Probeer het maar. Het zal je niet lukken de eerste keer, maar dat geeft echt niet.'
'Invisibilitatem,' zei ik en ik dacht eraan dat ik gecamoefleerd wilde worden omdat ik het wilde leren. Het luktte, voor de helft. Mijn bovenlichaam was onzichtbaar, maar mijn onderlichaam niet.
'Dit is een geweldige prestatie,' zei Dumbledore vol trots. 'Het doet je vast goed om te horen dat ik voor deze prestatie een halve maand bezig was.'
'Hoe kan dat, professor? Hoe kan ik zo'n goede heks zijn?'
'Daar kan ik alleen maar naar gissen. Het helpt natuurlijk dat jouw vader ook een heel erg slimme tovenaar is, maar verder heb ik geen idee. Geluk, heet zoiets. Wil je het nog eens proberen?'
Ik knikte en sprak wederom de spreuk uit. Het ging wel goed, maar nu was alles behalve mijn hoofd onzichtbaar. We oefenden de hele avond en uiteindelijk, na ongeveer vier uur, lukte het me om me helemaal onzichtbaar te maken. Dumbledore glunderde van trots.
'Knap van je,' zei hij. 'Je bent geweldig.'
Ik glimlachte.
'Niet zonder uw hulp, professor. Waarom heeft u me dit nou precies geleerd?'
'Omdat ik het belangrijk vind dat jij alle mogelijke spreuken kent. De kamoeflagespreuk is ontzettend handig om bijvoorbeeld mensen af te luisteren en om regeltjes te overtreden voor jouw eigen bestwil. Ik denk dat je deze spreuk vaak gaat gebruiken. Voor nuttige en nutteloze dingen, dat zeker.'
Ik knikte.
'Dat denk ik ook.'
'Ga nu maar slapen, Elena. Morgen beginnen de lessen weer en ik denk niet dat Severus je het in dank af gaat nemen als je in zijn les in slaap valt.'
'Dat weet ik wel zeker,' lachte ik.
Maar toen besefte ik dat ik morgen helemaal niet naar Snape ging. Ik ging naar Snuffles.