We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Forty-eight

Vandaag was het dan zover. Ik moest die stomme excuusbrief voorlezen aan de school en ik had er totaal geen zin in. Gisteren was een vreselijke dag geweest. Hermione had me geen enkele blik waardig gegund en ik kreeg steeds meer spanningen voor die brief. Ik had tot 's avonds laat eraan gewerkt om het zo goed mogelijk te maken, maar ik vroeg me af of ik het ooit goed zou kunnen doen. Excuses werden niet vaak geaccepteerd en ik zou het ook begrijpen als ze dit keer mijn excuses wederom niet zouden accepteren. Ik stond op en kleedde mij om. Ik zuchtte. Ik had amper geslapen en was doodmoe, maar ik moest dit doen. Vooral omdat ik dan weer eindelijk een beetje zelfrespect zou hebben,
Ik liep alleen naar the Great Hall, maar kwam gelukkig Harry tegen, die me in had gehaald.
'Alles komt goed, liefje!' zei hij. 'Die Slytherins zullen je toch blijven haten, wat kan jou het uitmaken? Je hebt gedaan wat je kon doen.'
Hij gaf me een zoen op mijn neus en pakte mijn hand stevig vast terwijl we onze weg vervolgden naar the Great Hall. Harry ging naast me zitten, gaf me telkens kleine kusjes en toen het op op het drukst was in the Great Hall, riep Dumbledore dat het stil moest zijn.
'Elena, kom je naar voren?' vroeg hij vriendelijk.
Met trillende handen pakte ik mijn excuusbrief uit mijn zak en frommelde er aarzelend mee terwijl ik naar de oppertafel liep. Een kleine zucht verliet mijn mond. Ik huiverde en stond naast Dumbledore. Ik keek hem aan en kreeg een schouderklopje.
'Begin maar,' zei hij zachtjes, zodat alleen ik het kon horen. 'Je kunt het.'
Ik beet zachtjes op de binnenkant van mijn lip, maar knikte. De hele school keek met nieuwsgierige ogen naar mij. Ik, met haren als slierten, ogen zo rood als een kreeft en mijn handen trillend als de hartslag van een muis. Ik ademde diep in en begon.
'Zoals jullie waarschijnlijk weten - of gehoord hebben, heb ik stiekem de common room van Slytherin betreden onder de Invisibility Cloak van Harry Potter en ik - werd opgedragen om daar mijn excuses voor aan te bieden.'
Ik was nog niet halverwege mijn brief, tot opeens wel op een heel onaangenaam moment Lucius Malfoy in de deur van the Great Hall kwam staan. Ik schrok, probeerde niet te huilen en ademde zwaar. Lucius, hoe kon hij op dit - op dit moment nou langskomen. Hatelijk keek hij me aan. Zou hij iets hebben gehoord? Als ik verder zou gaan, zou ik me volledig verraden waar hij bij was. Ik schudde mijn hoofd en keek naar Dumbledore. Vol medelijden keek hij me aan.
'Het spijt me,' fluisterde ik zacht, terwijl ik mijn tranen wegveegde, 'maar ik kan dit niet. Niet nu.'
Ik rende the Great Hall uit en liep naar de binnenplaats, waar ik snikkend op mijn o-zo vertrouwde bankje ging zitten. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen, tot ik opeens een knuffel kreeg. Hermione kwam naast me zitten en sloeg haar armen om me heen.
'Ssst,' zei ze sussend. 'Lucius heeft niets gehoord.'
'Zelfs al heeft hij het niet gehoord, zou hij zich wel afvragen wat ik daar deed,' zei ik snikkend.
'Dat heeft hij inderdaad gedaan, maar ik hoorde Dumbledore een heel goed smoesje tegen hem vertellen.'
Ik keek op en keek Hermione aan.
'Ben je nog boos?'
'Ik was vergeten hoe moedig jij moet zijn geweest de afgelopen tijd. Ik begrijp dat ik niet je prioriteit was. Het spijt me.'
'Mij ook,' zei ik zacht.
Plotseling voelde ik een warme hand op mijn schouder. Dumbledore.
'Ik heb Lucius verteld dat jij te laat was in Severus les en dat Snape je de opdracht geven had om een liedje te zingen voor de school, maar dat je dat doodeng vond. Goed?'
Ik knikte.
'Dank u, professor. Wat nu?'
'Ik laat jouw brief ophangen in de common room van Slytherin met de hoop dat zij het lezen en dat je wordt vergeven. Ik begrijp echt heel goed dat je geen verhaal wilt houden waar Lucius bij is want dan verraad je jezelf en ik vraag me af of hij je dat zou vergeven.'
Ik knikte en uit mijn ooghoek zag ik Lucius woedend op me afstormen. Hij trok me omhoog en pakte mijn arm vast zoals McGonagall een paar weken geleden bij mij deed. Volgens mij ontstond er spontaan al een blauwe plek.
'Laf kind!' riep hij woedend terwijl hij met zijn vuist mijn slaap sloeg.
Ik kreunde zachtjes en Lucius trok me aan mijn oor mee naar een meer beschutte plek. Dumbledore wilde op me af komen, maar ik gaf aan met een handgebaar dat hij moest blijven. Lucius zou dan enkel bozer worden en fysiek zou mijn lichaam dat niet aankunnen. Lucius nam me mee naar Snape's kantoor, waar niemand was. Hij sloeg me in mijn oor en op mijn wang. Ik liet het gebeuren want ik wilde niet dat hij nog bozer werd.
'Het spijt me, meneer. Echt!' snikte ik. 'Snape geeft vernederende straffen. Ik vind dat vreselijk.'
'Ja, en? Snape is jouw leraar,' zei Lucius en hij duwde me op een stoel toen hij klaar was met mij te pijndigen. 'Een leraar hoor je te gehoorzamen.'
Wat had ik hem graag de waarheid willen vertellen, maar ik zou nog een opsluiting niet overleven.
'Wat wilde u bespreken, meneer?' vroeg ik zacht. 'Of kwam u alleen maar om mij zoveel pijn te doen?'
Lucius trok zijn wenkbrauw op.
'Nee. Ik wist niet dat dit gaande was. Draco heeft me niets verteld. Daar zal hij ook nog een goed standje voor krijgen.'
Ik zuchtte zachtjes. Dat wilde ik ook niet.
'Luister, stom kind. Jij gaat Draco bijles geven, of je nu wilt of niet. Als ik van Draco hoor dat het niet is gebeurd, dan word je gestraft door mij. Geloof me, dat is net zomin een pretje als de staffen van je vader. En weet je, ik zal het ook nog eens doen waar iedereen bij is, zodat je eend goed vernederd wordt. Ik zal nog nadenken of je jouw kleding aan mag houden.'
Ik knikte en rolde mijn lippen op elkaar. Ik huiverde al bij de gedachte. Lucius gaf me nog een laatste klap in mijn gezicht en verliet toen Snape's kantoor. Ik huilde zachtjes en schopte woedend tegen een stoel aan, die aan de andere kant van het lokaal tot stilstand kwam. Snape kwam binnen en ik sloeg hem in de armen.
'Ik kon het niet, professor!' snikte ik. 'Niet toen Lucius erbij kwam. Het spijt me.'
Snape pakte mij stevig vast.
'Het maakt niet uit,' suste hij. 'Je bent daar gaan staan, dat is al knap genoeg.'
Hij duwde me een beetje van hem af zodat hij mijn gezicht kon zien.
'Lucius heeft je flink toegetakeld. Je bent helemaal rood bij je oog, wang en slaap.'
Ik knikte.
'Slaan is zijn favoriet.'
'Dat is niet normaal, liefje.'
Snape aaide me zachtjes met een vinger over mijn wang en gaf me een kusje. Zachtjes streelde hij mijn haar en drukte me weer dicht tegen hem aan.
'Je bent geweldig,' fluisterde hij. 'Kom schatje.'
Hij nam me mee naar zijn ingrediëntenkast en smeerde een zalfje op mijn blauwe plekken. Liefdevol gaf hij mij een kusje op mijn kruin.
'Je hebt les van me.'
Ik knikte.
'Zal gezellig worden.'
Snape glimlachte slapjes en nam me mee naar het Potions lokaal.