We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 143

Ik wist niet of ik klaar was voor de waarheid van Snape, maar ik moest het weten voor mijn eigen bestwil. Hij nam niet langer de plaats in als schoolhoofd, dus ik kon hem vinden in zijn eigen kamer. Snape lag op de bank, waarschijnlijk nog te genezen. Hij keek op toen hij me zag binnenkomen en kwam langzaam overeind zitten.
'We moeten praten,' zei ik zacht.
Hij knikte en wees me een stoel aan.
'Je zei dat je me niet haatte, maar dat je gelogen hebt over het feit dat je me in huis zou nemen. Waarom?'
Snape slaakte een zucht en keek me niet aan.
'Ach meisje, ik kan toch onmogelijk voor jou zorgen. Je bent een tiener en je moet genieten van je leven. Ik kan jou niet loslaten. Ik kan jou de vrijheid niet geven die jij verdient.'
'Waarom niet?' fluisterde ik.
Snape keek me aan.
'Ik houd van controle, Elena. Je merkt wel dat ik er álles aan heb gedaan om jou te laten gehoorzamen. Ik - ik kan dat niet loslaten, ook al wil ik dat nog zo graag.'
'Kun je dat dan niet proberen?'
Snape schudde zijn hoofd.
'Dan word ik bang.'
Ik huiverde.
'Dus - dus het is mijn schuld? Ik moet meer gehoorzamen?'
Snape schudde glimlachend zijn hoofd.
'Jij moet jezelf gaan ontdekken en dat moet je doen door jezelf te zijn. Ga op zoek, Elena. Vind jezelf. Ondertussen zal ik er zijn. Ik zal proberen een vader voor je te zijn voor zover ik dat kan, maar kom alsjeblieft niet bij me wonen. Dat houden we allebei niet vol.'
Ik knikte, maar er gleed een traan over mijn wang. Ik had niets.
'Ik heb geen geld, professor.'
Snape stond op en pakte wat uit zijn dressoir. Hij gaf het aan mij.
'Hiermee kun je naar de bank. Het is genoeg voor het huren van een huis.'
Net grote ogen nam ik de cheque aan.
'Nee,' zei ik, vol ongeloof. 'Professor - dit is echt... te veel!'
'Het is het minste dat ik kan doen, Elena. Ik heb je al die tijd de hoop gegeven dat jij bij mij mocht wonen, dus - dus je verdient dit. Om het goed te maken.'
Ik haalde diep adem.
'Oké,' fluisterde ik. Ik stond op en omhelsde hem. 'Bedankt.'
Snape gaf me een kus op mijn kruin en streelde zachtjes mijn haren.
'Waarom houdt u van controle? Waarom moeten anderen gehoorzamen?'
Snape maakte zich los uit de omhelzing.
'Mijn vader was verslaafd aan alcohol. Hij had totáál geen controle over zijn gedrag. Mijn moeder en ik waren doodsbang. Ik wist dat ik anders wilde worden dan hem. Ik probeerde controle te houden.'
'Maar sommige dingen in het leven kun je niet controleren,' zei ik.
Snape knikte.
'Daarom ben ik vaak zó boos op je geweest. Maar dat was niet vanwege jou, maar vanwege mij. Omdat ik geen controle over jou kon houden.'
Ik slaakte een zucht.
'Maar ik had het verdiend. Uw preken. Het lag vaak genoeg aan mijn ongehoorzaamheid.'
Snape glimlachte.
'Oké, dat geef ik toe. Soms was ik ook wel een klein beetje boos op jou, vanwege jou.'
Ik beet zachtjes op mijn lip en mijn mondhoeken krulden een beetje omhoog.
'Laatste vraag,' kondigde ik aan. 'Waarom besloot u voor de the Battle of Hogwarts mij te vertellen dat u mij haatte en dat u me voor geen goud in huis zou willen nemen?'
'Ik was bang voor de dood. Ik wás bijna dood. Ik wilde niet dat je om mij zou rouwen.'
'Dat was echt een slechte actie,' mompelde ik. 'Ik zou nooit hebben kunnen leven met uw bekentenis. Ik zou me verraden voelen voor het leven.'
Snape knikte en keek me penetrant aan.
'Mensen doen gestoorde dingen als ze ten einde raad zijn.'
Ik knikte. Daar had ik al wat van meegemaakt in mijn leven. Ik bedankte Snape nogmaals voor het geld en liep naar buiten.

Hogwarts leek weer gewoon Hogwarts te zijn. Ik wist dat ik de bevrijding gemist had en dat ik slechts een miniscuul aandeel had gehad aan het verslaan van mijn vader. Het leek alsof ik dagen gemist had, terwijl het er in feite maar hooguit twee geweest waren. De lessen waren weer van start gegaan zoals vanouds, maar net toen ik naar mijn kamer wilde lopen, ging de bel. Het was pauze. McGonagall liep haar lokaal uit en wilde naar the Great Hall lopen om te eten, maar toen ze mij zag staan, wachtte ze even.
'Je bent er,' zei ze.
Ik knikte.
'Eindelijk zonder zorgen.'
McGonagall glimlachte en keek naar de grond.
'Je mist Remus vast.'
Ik knikte. Lupin was er altijd voor me geweest op school. Zelfs op momenten dat ik het verdiende om gehaat te worden. Met hem had ik de meest fijne gesprekken gevoerd, nadat Dumbledore stierf.
'Wie heeft hem vermoord?' vroeg ik zacht.
'Je vader. Lucius had Tonks vermoord. Lupin en zij waren nèt ouders geworden.
Verschrikkelijk.'
'Ja,' mompelde ik. Ik wilde er niet aan denken. 'Waar is Harry?'
'Ik denk in de common room.'
Ik knikte.

Harry zat inderdaad in de Common Room met Ron en Hermione.
'Hoi,' zei ik zacht.
Ron en Hermione liepen snel weg, zodat Harry en ik konden praten.
'Hallo,' zei Harry nors. 'Bijgekomen?'
Ik knikte.
'Bedankt voor - nou ja, jij was de enige die wist dat ik nog in het bos was. Xavier was net op tijd. Dus bedankt dat je hem dat hebt verteld.'
Harry huiverde.
'Ik had het hem veel eerder kunnen vertellen, maar - '
'Je wilde me nog even laten lijden?'
Harry knikte en durfde me niet aan te kijken.
'Ik begrijp het,' zei ik gekweld. 'Het was echt verschrikkelijk, dus dat is wel gelukt.'
'Het spijt me, Elena. Ik ben woest, voel me verraden en... en - ik ben jaloers op Xavier dat hij jouw hart veroverd heeft.'
'Ik heb even afstand van Xavier genomen,' gaf ik toe. 'Ik wilde dat hij na ging denken op wat hij nou eigenlijk verliefd is. Als hij niet verliefd op mij is, maar op mijn gebeurtenissen of achtergrond, dan houdt het op.'
'Wat wil je zeggen, Elena?'
Ik keek hem aan.
'Dat het tussen mij en Xavier niet goed gaat en dat je dus niet jaloers hoeft te zijn.'
'Maar hij hééft een kans.'
Ik knikte.
'Het spijt me, Harry. Ik vind je geweldig, maar ik vrees dat ik niet meer verliefd op je ben. Al een poosje niet meer. Sinds Xavier in mijn leven kwam, voel ik vlinders in mijn buik. Het zou oneerlijk zijn tegenover jou als ik zou blijven zeggen dat ik verliefd ben op jou, terwijl Xavier mij de echte verliefdheid bezorgt.'
'Waarom heb je hem dan laten gaan?'
'Omdat hij hetzelfde moet voelen voor mij als ik voor hem.'
Harry knikte. Tranen verschenen in zijn ogen.
'Het ga je goed, Elena.'
We stonden op en omhelsden elkaar.
'Bedankt trouwens, toen je me inlichtte over Snape,' fluisterde ik. 'Anders was hij dood gegaan en had ik de waarheid nooit gehoord.'
'Was het een fijne waarheid?'
Ik glimlachte en knikte. Hij had het allemaal gedaan omdat hij om me gaf. Het was niet de beste waarheid, maar wel een fijne waarheid. Ik kon ermee leven.