We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy-seven

Soms zat mijn leven echt niet mee, ook al leek het even rooskleurig. Draco negeerde me, McGonagall zat weer in haar "ik-haat-Elena-fase" en Dumbledore vond niet dat ik het verdiende om extra lessen van hem te krijgen, vanwege zijn laatste waarschuwing. Ik verveelde me elke les helemaal dood. Het was echt niet leuk meer, maar ik durfde niets te zeggen. Ik was bang dat mijn verzoeken uitliepen tot bevelen, wat natuurlijk weer ervoor zou zorgen dat ik na moest blijven. Intelligent zijn was voor velen een voordeel, maar ik beleefde het meer als een nadeel. Sommigen zullen het niet begrijpen, maar het is erg vervelend om onder je eigen niveau te werken, zeker als er verder niets moeilijkers op de planning staat.
'Jeetje, je bent stil vandaag,' zei Hermione, waar ik samen mee in de bibliotheek zat om huiswerk te maken, althans, ik keek naar Hermione hoe zij het huiswerk maakte, want ik had dat van mij al af.
'Dipje,' antwoordde ik. 'Ik wil wat uitdaging.'
Hermione knikte meelevend.
'Kun je Dumbledore echt niet overhalen?'
'Ik ben bang dat hij dan boos wordt.'
'En Snape dan?'
'Hij wil dat wel, maar dat mag ook enkel met toestemming van Dumbledore.'
Hermione zuchtte diep.
'Waar is Harry? Ga anders met hem wat leuks doen.'
Ik vond het oprecht heel lief dat Hermione zo meegaand was, maar ik had er even geen zin in.
'Quidditch,' mompelde ik. 'Ik ga even weg.'
'Waarheen?'
Ik keek haar geïrriteerd aan.
'Ik ben nog altijd zestien, Hermione. Ik heb geen oppas meer nodig.'
Het kwam er feller uit dan bedoeld en daarom liet ik Hermione wellicht ook redelijk ontdaan achter. Ik zou het nog wel goedmaken, misschien.
Doelloos liep ik door de gangen, maar lang kon ik niet genieten van de vrijheid die ik voelde op dat moment, want McGonagall benaderde me.
'Na het eten hoor je niet meer door de gangen te lopen,' zei ze streng.
'Die regel heb ik echt nog nooit gehoord, professor,' zei ik.
'Die bestaat wel,' zei ze pinnig. 'Waarom liep je door de gang?'
'Omdat ik me verveel, professor,' mompelde ik en ik kreeg opeens een steek in mijn maag. 'Vroeger was het veel leuker. Met het bijlesclubje en de extra lessen van Dumbledore... nu verveel ik me echt dood.'
'Ik kan het enigszins begrijpen,' zei McGonagall. 'Maar aan de andere kant is het echt compleet je eigen schuld dat je die privileges niet meer hebt.'
Ik knikte. Dat was wel degelijk waar, maar het bijlesclubje was al twee jaar geleden afgeschaft. Verdiende ik geen nieuwe kans?
'Ik zou het gewoon graag opnieuw proberen,' zei ik zacht. 'Ik wil graag weer dat bijlesclubje.'
'Er is geen vertrouwen meer,' zei McGonagall. 'Als jij liegt waar jij bent en daar vervolgens de boel op stelten zet, dan kunnen wij jou niet meer vertrouwen. Begrijp je dat niet?'
Ik keek haar een beetje boos aan.
'Dat was drie jaar geleden, professor. Ik ben volwassener geworden.'
'Laat dat dan zien.'
Ik rolde met mijn ogen.
'Laat maar. Weet je wat? Ik ben er helemaal klaar mee. Niemand houdt rekening met mij! Ik ga me wel de rest van het schooljaar vervelen, dan kunnen jullie zelf zien hoe gelukkig ik ervan word!'
Ik kreeg tranen in mijn ogen en beende weg. McGonagall pakte mijn arm vast en keek me streng aan.
'Je kunt niet alles willen, juffrouw Riddle. Je hebt je kansen gehad.'
Woedend zwaaide ik met mijn armen heen en weer en liep weg. Wat was alles toch vervelend. Ik wist niet waar ik heen moest. Harry had training en hij vond het niet leuk als ik kwam kijken, Snape had vast ook geen zin in me als ik weer irritant was, Hermione was ook wel klaar met me en Dumbledore gunde mij toch niets. Ik besloot naar het meer te lopen. Het was koud aan de waterkant, maar het interesseerde me helemaal niets. Bij een boom zag ik iemand zitten. Hij keek net zo ongelukkig als ik. Draco. Gespannen liep ik naar hem toe, maar ik wist dat ik een verkeerde keuze gemaakt had.
'Ga weg!' riep hij.
'Waarom?' vroeg ik. 'Wat is er?'
'Ik haat je, Elena. Ik wil dat je gaat!'
'Dat hebben we dan gemeen,' zei ik fel. 'Vertel op. Gaat je plannetje toch niet zo gesmeerd als je had gehoopt?'
'JIJ HELPT ME NIET!'
Ik keek hem woedend aan.
'Je wilt niet dat ik help! Eigen schuld, idioot.'
'HOE NOEM JIJ MIJ?'
Draco stond op en kwam woedend op me af. Hij greep naar mijn keel en kwam op me zitten, zodat ik geen kant op kon. Snel pakte hij zijn staf uit zijn gewaad en richtte die op mijn gezicht.
'Moet ik nu bang zijn?' lachte ik honend. 'Serieus Draco, met een beweging ben je knock out!'
'Als je nog een woord zegt, vermoord ik je!'
Ik beet op mijn lip. Hij kon het doen als hij wilde. Mijn stok lag nog in de bibliotheek en Draco hield me in een greep waar ik mezelf hoe dan ook niet uit kon redden.
'Pas op,' fluisterde ik toen hij met de stok bijna mijn oog raakte.
Draco grijnsde.
'Vind je dat al erg? Wat had ik gezegd, Elena? Ik zou je vermoorden als je nog iets zei.'
'Doe je toch niet,' zei ik fel. 'Je bent laf, Malfoy.
'AVADA-'
Mijn lichaam deed iets raars. Ik wist niet wat er gebeurde, maar opeens lag Draco buiten bewustzijn zo'n twintig meter verderop. Het leek alsof mijn lichaam zich verzette. Ik had helemaal niet de intentie mezelf te verdedigen, maar het gebeurde gewoon. Wat was dit voor gekke tovenarij?
Ik stond op en liep naar Draco. Hij ademde nog, maar erg zwak. Ik tilde hem op en nam hem mee naar binnen. Daar liep ik eigenlijk vrijwel meteen Dumbledore tegen het lijf.
'Ik wilde net naar je toegaan, want ik zag meneer Malfoy door de lucht vliegen,' zei hij. 'Wat is er gebeurd?'
'Ik weet het echt niet,' zei ik. 'Echt -'
'Je hebt hem niet aangevallen?' vroeg hij streng.
'Niet fysiek nee,' zei ik.
'Maar?'
'Ik heb hem wel uitgedaagd, mompelde ik. 'Wilt u Draco even overnemen. Hij... is zwaar.'
Dumbledore toverde een zwevende brancard en hielp me Draco daarop te leggen.
'Hier is het laatste woord nog niet over gesproken,' zei hij streng. 'Ik eis dat je naar mijn kantoor gaat.'
'En dan?' vroeg ik met een trillende stem.
'Dan krijg je straf.'
'Maar - '
Dumbledore fronste zijn wenkbrauwen en keek me scherp aan.
'Spreek je me tegen?'
Ik balde mijn handen tot vuisten en keek hem verdrietig aan.
'U weet toch dat het nooit mijn bedoeling is -'
'- ik denk dat ik dat niet weet, nee. Naar mijn kantoor. Nu! Ik kom terug als meneer Malfoy op de ziekenzaal ligt en verzorgd kan worden door madame Pomfrey. Reken er maar op dat je streng aangepakt wordt.'
Verdomme! Ik had helemaal niets gedaan dit keer. Echt niets! Woedend stormde ik naar Dumbledore's kantoor. Wat een bende. Nieuwsgierig en omdat ik toch niet erger in de problemen kon zitten, bladerde ik door de papieren op zijn kantoor. Zijn eigen aantekeningen lagen aan de rechterkant. Ik bekeek de papieren. Ze gingen allemaal maar over een iemand. Mij. Wat was deze onzin? Ik begreep er niets van. Waarom deed Dumbledore onderzoek naar mij? Ik bekeek zijn aantekeningen. Het ging ook over mama.

Elena's moeder: Narcissa, onbekend.
Vermoedens: Bellatrix, Mrs Zabini, geen moeder.

Ik stond stijf. Dit kon niet waar zijn. Dit mocht niet waar zijn. Wat was dit voor idioot gedoe? Ik scheurde de papieren doormidden. Het feit dat mijn moeder iemand anders was dan Narcissa, dat kon ik nog aanvaarden, maar dat het Bellatrix kon zijn? Ik stond perplex. En wat bedoelde hij met geen moeder? Iedereen had toch een moeder? Of was ik weer het meisje met de uitzonderingen?
'Wat doe jij daar?' vroeg plotseling een stem.
Ik sloeg mijn hoofd naar achteren. Waarom liep vandaag alles zoals ik het niet wilde?
'Ik vroeg me af waarom uw kantoor zo'n ontiegelijke zooi was en waarom al deze artikelen over mij gaan. Wanneer was u van plan mij uw verdenkingen te vertellen? Het gaat nota bene over mij, niet?'
'Niet zo brutaal jongedame,' zei Dumbledore streng. 'Je hebt wederom een overtreding begaan. Ik kan jou echt niet in de hand houden.'
'Ik ben gewoon - '
Ik wist niet meer wat ik wilde zeggen.
'Het spijt me.'
Toen was ik weer dat beleefde meisje. Opeens.
Dumbledore zuchtte.
'Ja, dat zie ik. Je maakt het me altijd zo lastig om je nu te straffen.'
Ik beet op mijn lip.
'Ik vind het niet zo erg om gestraft te worden, als dat zou helpen. Dan zal ik me in ieder geval de komende, nou wat zou het zijn, maanden niet vervelen.'
Ik keek Dumbledore aan.
'En vertel me alsjeblieft over mijn moeder.'
'Nog niet. Later.'
Ik slaakte een zucht en keek hem aan.
'Oké.'
'Ik denk dat je de komende maand elke avond op mijn kantoor strafwerk maakt, wat denk jij?'
'Ik vind het prima. Waarom precies, eigenlijk?'
'Meneer Malfoy heeft mij toch duidelijk gezegd dat jij hem uitdaagde en dat hij daarom zo deed. Hij had je niet echt vermoord.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Hij heeft nu makkelijk praten, maar als mijn lichaam hem niet had weggeduwd, was ik dood. Hij had de spreuk al bijna uitgesproken, professor.'
'Denk je dat echt - ?'
Ik knikte.
'Maar goed, het maakt ook niet uit. Als u vindt dat ik daarvoor straf verdien, prima. Het maakt me allemaal niets meer uit.'
'Ik ga voor je op onderzoek uit,' zei Dumbledore. 'Niet alleen voor je moeder, maar ook voor die kracht die jij schijnt te hebben. Nu wil ik dat je direct naar je common room gaat en morgen verwacht ik je op mijn kantoor voor strafwerk. Heb je dat goed begrepen?'
Ik knikte en veegde mijn opkomende tranen weg.
'Het spijt me echt.'
'Wat precies?'
'Dat ik zo brutaal was,' fluisterde ik.
Dumbledore slaakte een zucht en ik stond op.
'Het is alweer goed,' zei Dumbledore zacht. 'Kom.'
Hij pakte mijn hand vast en veegde met zijn andere hand de tranen weg.
'Ik denk dat ik je te hard aanpak. Je weet het, bij goed gedrag kom je sneller van het nablijven af.'
Ik knikte en verliet het kantoor. Alles leek in mijn leven tegen te zitten op dit moment. Waarom altijd ik?