We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-nine

Huilend werd ik wakker de volgende dag. Mijn handen klemden mijn dekbed stevig vast. Ik kreunde nog zachtjes na en opende toen mijn ogen. Ik was alleen. Niemand zat naast mijn bed. Het was mijn eigen schuld. Ik had ze weggestuurd.
'Heb je een zware nacht gehad?'
Pomfrey kwam de zaal binnengelopen met wat thee en een broodje.
Ik knikte.
'Ik droomde dat ik niemand meer had die om me gaf. Dromen zijn helaas werkelijkheid.'
'Je moet jezelf niet zo achterstellen, Elena. Je bent erg sterk. Harry houdt van je.'
'Waarom denkt u dat?'
'Ik heb nog nooit iemand zo erg in paniek gezien als toen jij werd binnengebracht, Elena. Hij was hysterisch.'
Plotseling herinnerde ik me het briefje dat hij me gegeven had. Ik haalde het onder mijn kussen vandaan en las het.

Ik had het er moeilijk mee toen je me liet zitten. Ik had er alles aan gedaan om die avond zo fantastisch mogelijk te maken. Natuurlijk had ik er niet zoveel werk ingestoken als ik wist dat jij niet kwam. Dat neem ik je nog altijd kwalijk, Elena. Toch houd ik van je. De dagen zonder jou waren niet fijn. Ze waren vreselijk. We kunnen proberen opnieuw te beginnen. Ik wil het proberen.

Harry.

De tranen rolden over mijn wang.
'Haal Harry voor me,' fluisterde ik. 'Dan zal ik genezen.'
Pomfrey deed onmiddellijk wat ik haar vroeg. Ik gaapte. Voor het eerst sinds dat ik erachter kwam, dacht ik weer aan mijn gave. Ik had een lieveheersbeestje tot leven gewekt. Wat geweldig, maar doodeng. Ik moest oppassen. Niemand mocht dit weten. Bijna niemand.
'Elena!'
Harry liep op me af. Ik glimlachte zwakjes.
'Hee.'
Hij streelde met zijn vinger een lok haar uit mijn gezicht.
'Hoe is het met je, liefje?' fluisterde hij zacht.
'Ik voel me slecht.'
Harry beet op zijn lip en gaf me een klein kusje op mijn wang.
'Het spijt me.'
'Mij ook,' kreunde ik. 'Draco hij - het was echt nooit de bedoeling om de afspraak met je te vergeten. Het was echt idioot dat ik er niet aan had gedacht. Het spijt me zo.'
'Misschien krijg ik nogmaals toestemming van McGonagall,' zei Harry zacht. 'Maar ik weet het niet, Elena. Ik weet niet of het het waard is.'
'Het hoeft niet,' suste ik hem. 'Het is mijn eigen schuld en ik - ik begrijp het als je niet verder wilt.'
'Het is geen kwestie van willen,' beaamde Harry. 'Ik moet verder met je.'
Ik begreep hem niet.
'Hoezo?'
'Ik ben niets zonder jou. Als wij niet meer bij elkaar zijn, weet ik echt niet wat ik met mezelf aan moet.'
Ik beet op mijn lip.
'Ik weet gewoon niet of ik het waard ben, Harry. Ik denk dat ik - ik denk dat ik het nogmaals ga verpesten.'
'Waarom denk je dat?'
Ik slaakte een zucht.
'Omdat ik geen leuke tijd tegemoet kom. Ik weet niet of ik in staat ben om me aan afspraken te houden.'
Harry ging naast me op bed zitten.
'Elena, ben je nog verliefd?'
Ik knikte.
'Dan maakt het toch niet uit? Het interesseert me niets dat we geen dates meer hebben of dat we elkaar minder zien. Ik zal jou altijd als vriendinnetje zien.'
'Ik weet het wel,' mompelde ik. 'Maar ik wil je niet teleurstellen.'
Harry streelde mijn wang met zijn hand en kwam toen naast me liggen.
'Jij stelt me niet teleur.'
Ik glimlachte en nestelde me tegen hem aan.
'Ik hou van je.'
'Ik ook van jou,' fluisterde Harry zacht.

Ik had niet gemerkt dat ik in slaap gevallen was. Zelfs Harry was in slaap gevallen. Hij was nog in dromenland toen ik mijn ogen geopend had. Op mijn nachtkastje lag een ontbijtje klaar. Ik pakte een bord met een croissantje en at ervan met muizenhapjes. Pomfrey kwam de hoek om gelopen en keek me vrolijk aan.
'Hoe is het met je?'
'Het gaat beter,' zei ik opgelucht.
'Daar ben ik blij om. Vandaag mag je de ziekenzaal verlaten. Ik eis wel dat je nog voorzichtig doet.'
Ik knikte.
Harry werd wakker en ik vertelde hem het goede nieuws.
'Ik moet eigenlijk even naar Snape,' mompelde ik toen ik mezelf aan het omkleden was.
'Ga je het hem vergeven?' vroeg Harry vetontwaardigd.
'Had je gedacht,' zei ik schamper. 'Nee, jk ga hem eens goed vertellen waar het op staat.'
Harry knikte goedkeurend.
'Heb jij eigenlijk nog wat van Sirius gehoord? Ik mis hem.'
Sirius was vorig jaar gevlucht toen Bellatrix hem op een haar miste met de Killing Curse. Niemand wist waar hij was. Zelfs Harry en ik niet. De eerste maanden had hij ons nog wat gestuurd, maar de laatste tijd was het bijzonder stil.
'Nee, maar ik durf ook niets te sturen,' zei Harry. 'Straks ziet iemand de uil.'
'Afwachten dus,' zei ik mistroostend. 'Ik ga even naar Snape. Zie ik je in the Room of Requirement?'
Harry knikte en gaf me een kus.
'Laat je niet verleiden door Snape, oké? Hoeveel spijt hij ook heeft, niets maakt goed wat hij heeft gedaan.'
'Klopt.'
Maar het was tijd om hem te zeggen wat ik van hem vond. Tijd om de waarheid te zeggen.