We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 112

ACCIO! AVADA KEDAVRA! EXPELLIARMUS!'
Maar wat ik ook probeerde, geen enkele spreuk was sterk genoeg. Woest gooide ik mijn toverstok op de grond en viel neer op mijn bed. Wat had leven voor een zin als ik niet sterk genoeg meer was? Elke spreuk mislukte. Ik kon niets meer.

Er werd op mijn deur geklopt. Snape kwam binnen. Ik wilde hem niet hier. Ik schaamde me voor mezelf. Ik schaamde me dat ik zó zwak was. Snape kwam op mijn bed zitten en pakte mijn hand vast.
'Ik geloof niet dat jouw krachten weg zijn,' zei hij. 'Je bent nu alleen zo gestresst en je hebt te veel emoties die je moet verwerken. Daarom lukt het niet.'
'Maar vroeger maakte het niet uit onder welke omstandigheden ik me bevond.'
Snape knikte.
'Maar denk eens na waarom niet. Jouw vaders ziel zat in jou. Hij is meedogenloos en kan onder elke omstandigheid iemand vermoorden of aanvallen. Jij beschikte ook over die kwaliteiten, maar nu zijn ziel uit jou verdwenen is, blokkeert jouw emotie jouw kracht. En, geloof het of niet, maar dat is helemaal niet raar. Niemand, behalve the Dark Lord, kan presteren onder zulke omstandigheden, Daar is helemaal niets geks aan.'
Ik glimlachte en drukte me tegen Snape aan.
'Gelukkig.'
Snape streelde mijn haren en gaf me een kus.
'Maar we hebben wel een probleem.'
Ik knikte. Nu ik niet gestorven was, moest ik wel leerlingen gaan vermoorden. Daar kon ik niet onderuit.
'Ik wil niet. Heb je aan de andere leraren verteld - '
Snape schudde zijn hoofd.
'Zij hoeven dat niet te weten. Ik wil jou niet met nog meer zorgen opzadelen.'
'Kunnen we niet doen alsof ik dood ben?'
'Ik vrees dat dat niet gaat werken, lieverd.'
Ik haalde mijn schouders op. Dan had ik geen keuze.
'Er is nog een probleem. Je was brutaal tegen the Dark Lord en hij heeft me opgedragen je te straffen voor je daad. Hij houdt me in de gaten.' Hij wees naar the Dark Mark op zijn linkerarm. 'Hij geeft me een teken dat ik op moet schieten.'
'Wat voor teken?' fluisterde ik.
'Hij laat the Dark Mark branden en - geloof het of niet - het doet pijn.'
Ik knikte en stond op.
'Wat moet je doen met me?'
'Je laten lijden.'
'Kom maar op,' zei ik en ik probeerde krachtig te klinken. 'Doe het.'
Snape had het moeilijk. Ik besloot dat ik mijn brutaliteit in het vervolg voor me moest houden, want ik wilde Snape niet nog meer kwellen.
'Sectumsempra,' zei hij zacht.
Ik viel neer op de grond, badend in mijn eigen bloed. Ik huiverde van de machteloosheid. Mijn krachten namen af. Ik kon niet meer bewegen. De verschrikkelijke pijn betrad mijn lichaam.
'Alsjeblieft,' kreunde ik, al kwam er bijna niets uit mijn keel.
Langzaam sloot ik mijn ogen. Het werd zwart.

Ik keek recht in de ogen van Snape toen ik de mijne geopend had. Ik lag in bed en zag dat mijn wonden verbonden waren. Ik voelde me ontzettend zwak door het bloedverlies.
'Doe me dit nooit meer aan, Elena.'
'Ik zal nooit meer brutaal tegen mijn vader zijn,' zei ik zacht. 'Dat beloof ik.'
'Je zorgt maar dat het nooit meer gebeurt, anders ben ik nog niet klaar met jou. En dat meen ik deze keer.'
Ik knikte huiverend. Ik begreep het. Snape boos maken, was wel het laatste wat ik wilde.
'Het spijt me, professor. Het spijt me echt heel erg dat ik u dit allemaal aandoe.'
Snape pakte mijn hand vast.
'Het spijt me dat ik dit jou moet aandoen. Dat is nog veel erger.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Ik heb het verdiend.'

Het leven ging door. Ik moest lesgeven, ook al waren de wonden pijnlijk. Sommige leerlingen hadden het lef om te vragen wat er aan de hand was bij de zoveelste pijnscheut, maar de meesten lieten hun monden dicht. Ik bekeek de klas. Een paar van deze kinderen moest ik doden. Van het leven beroven, alsof het niets was.
'Jullie mogen gaan,' zei ik. 'Het huiswerk staat op het bord. En als het niet af is, dan hang ik je op aan je enkels in de kerkergang.'
'Dat mag niet!' riep Jayson, een erg lief jongetje uit Hufflepuff. 'Kindermishandeling!'
Ik schudde lachend mijn hoofd.
'Het was maar een grapje. Maar maak het. Het is voor je eigen bestwil.'
Ik hoopte dat de kinderen mijn boodschap begrepen, want ik wilde niet dreigen met het maken van huiswerk. Uiteindelijk was het hun verantwoordelijkheid.

'Je rooster om te surveilleren.'
Ik keek op van mijn bureau en zag McGonagall voor me staan. Ik had de deur niet eens horen opengaan, want ik was een huiswerkopdracht van een leerling aan lezen.
'Bedankt,' glimlachte ik.
McGonagall ging op een stoel voor mijn bureau zitten en speelde met wat pennen.
'Hoe is het met je?'
Na al die maanden en jaren van haat, kon ik het niet opbrengen om hartelijk tegen McGonagall te zijn. Ze had me mentaal gekwetst, telkens opnieuw. Meestal maakte ze het daarna wel weer goed, maar dan was de toon al gezet.
'Beter dan ik me mag voelen, denk ik. Ik bedoel, ik hoor dood te zijn.'
McGonagall wist niet over Sectumsempra en dat ging ik haar ook niet vertellen. Steun kon ik toch niet verwachten; had ik maar niet brutaal moeten zijn.
'Ik had tegen Severus gezegd dat hij je moest terughalen toen je naar je vrienden wilde gaan.'
'Oké.'
Ik wist niet of ik haar nu juist dankbaar moest zijn of niet. Als ik was gegaan, hoefde ik niemand te vermoorden, maar werd ik opgegeten door een Werewolf. Nu ben ik zelf veilig, maar de leerlingen niet. Maar McGonagall wist niet dat ik kinderen moest vermoorden, dus ik besloot er niet verder op in te gaan.
'Wij hebben te veel meegemaakt om samen door één deur te kunnen, denk ik.'
Ik knikte. Ze had helemaal gelijk. McGonagall stond op en verliet mijn kantoor.