We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Sixty-two

Ik was blij dat ik de volgende dag me wat beter voelde. Ik kon weer een beetje lopen en ik mocht van Pomfrey in de avond de ziekenzaal verlaten, zodat ik fijn in mijn eigen bed kon slapen. Harry begeleidde me naar de common room, want zelf lopen vond ik iets te gevaarlijk. Pomfrey had een wit verband over mijn romp gedaan zodat de bijna geheelde wonden niet werden blootgesteld aan mijn kleding.
'Ik wil Draco spreken,' zei ik, toen Harry en ik plaatsnamen op een van de banken in de common room. Het was al aardig laat, waardoor er bijna niemand meer was. Ik zag alleen Hermione, die meteen op me af kwam.
'Hoe voel je je? Ik wilde komen kijken maar Pomfrey stuurde me telkens weg.'
'Geeft niet,' zei ik glimlachend. 'Ik ben er weer, weliswaar enigszins verzwakt, maar ik knap wel weer op.'
Hermione ging aan de andere kant van mij zitten op de bank.
'Waarom wil je Malfoy spreken?' vroeg Harry verbaasd. 'Na alles wat hij jou heeft aangedaan, verdient hij het niet om een gesprek met je te hebben.'
'Weet ik,' zei ik. 'Ik wil de reden weten en ik wil weten of ik genoeg gestraft ben nu.'
'Wat zou hij zeggen?'
'Ja, in bijzijn van Lucius, nee, met mij alleen.'
'Dat denk ik ook. Weet je wat Lucius deed toen Draco jou had aangevallen?'
Ik schudde mijn hoofd en begon spontaan te glimlachen toen Harry fonkelingen in zijn ogen kreeg.
'Hij pakte Draco vast bij zijn oor, trok hem een eindje van jou vandaan en gaf hem wat kletsen op zijn billen.'
Ik beet lachend op mijn tong.
'Verdiend. Vroeger kreeg hij dat ook vaak, zo traditioneel over de knie met de billen bloot. Ik moest daar altijd van lachen, maar Lucius kon het niet uitstaan en stuurde en of andere pijnlijke vloek op me af, zodat het lachen me wel verging.'
'Oef,' zei Hermione. 'Jouw jeugd was vreselijk, of niet?'
Ik knikte.
'Ik zeg wel eens dat Harry een vreselijke jeugd heeft gehad en dat is ook zo, maar kijk naar mijn jeugd. Ja, ik heb mijn ouders nog, maar wil ik dat? Ik mocht nooit spelen. We hadden geen speelgoed. Ik had enkel een kamer met boeken voor volwassenen. Ik ben niet zomaar slim geworden. Als er niets anders is, dan moet je wel gaan lezen.'
'En Draco dan?' vroeg Hermione nieuwsgierig.
'Zijn hele kamer stond vol met bakken speelgoed. Niet normaal. Ik was altijd zo jaloers, maar het was vanzelfsprekend dat ik nooit met hem mocht spelen. Dan zou ik een slechte invloed op hem hebben, blijkbaar.'
'Wat een onzin,' zei Hermione.
'Ach, het is goedgekomen,' glimlachte ik en de rest knikte.

Als ik iets wilde, kwam het er. Ik wilde met Draco praten en daarom stond ik de volgende ochtend rond elf uur in Snape's kantoor, waar ik van de haard gebruik ging maken om naar the Malfoy Manor te gaan. Snape was gefrustreerd dat ik wilde gaan, maar begreep het ook wel.
'Doe voorzichtig,' zei hij. 'Pas op jezelf en doe geen dingen die je anders nooit zou doen. Het is je familie, maar wij weten beter.'
'Ja, professor,' glimlachte ik en ik verdween in de haard.
De spanningen namen toe. Ik wist niet hoe iedereen zou reageren op mijn plotselinge komst en ging dus maar uit van het ergste. Ik wreef even in mijn ogen en stapte de haard uit. Het was stil in huis. Ik hoorde niemand praten, maar ik voelde wel degelijk dat er mensen waren. Mijn gevoel werd bevestigd toen ik de woonkamer inliep en mijn moeder met Lucius op de bank zat. Gelukkig, papa was er niet. Ze keken me verbijsterd aan en zeiden niets tegen me toen ik voor ze boog. Ik rolde haast onzichtbaar even mijn lippen op elkaar en ging toen maar knielend op de harde marmeren vloer zitten. Ik keek naar mama en zuchtte. Die hatelijke blik ging maar niet weg.
'Wat doe je hier?' vroeg Lucius streng toen hij opstond en voor me kwam staan, om me te intimideren.
Ik keek naar boven en keek in zijn ogen.
'Ik wilde Draco spreken, meneer,' beaamde ik zo beleefd mogelijk.
'Waarom?' vroeg mama.
'Ik wil weten wat de intentie was van zijn actie, moeder,' zei ik zacht. 'U was er niet bij, maar het was vreselijk voor me. Een ervaring die ik nooit vergeten zal. Misschien verdiend, misschien ook niet, maar die aanval van Draco hoorde er alleszins niet bij.'
Lucius keek me aan.
'Wie is - ' Draco kwam de hoek omgelopen. Hij had een schoonmaakemmer in zijn ene hand en wat doekjes in de andere. Ik kon zo al raden wat zijn straf was.
'Oh,' ging hij verder. 'Jij bent het.'
'Elena, sta op,' snauwde Lucius. 'Je bent het immers waard om op zelfde hoogte te staan als wij.'
'Ja, meneer,' stamelde ik en snel stond ik ongemakkelijk op.
Het kwam doordat papa er niet was. Ik had veel minder te vrezen en blijkbaar Lucius en de rest ook.
'Wat doe jij hier?' vroeg Draco onbeschoft.
'Ho,' zei Lucius streng en keek zijn zoon aan alsof hij een moord gepleegd had. 'Die brutaliteit gaat stoppen. Ja? Elena komt hier omdat ze met jou wilt praten. Ik denk dat je zelf kunt bedenken waarover.'
Ik was verrast om Lucius' toon. Eindelijk wat gerechtigheid. Dankbaar keek ik hem aan en ik liep achter Draco aan naar de immense keuken waar ik wel wat jaartjes al schoonmakend doorgebracht had. Ik wees op de emmers.
'Is dat je straf?' vroeg ik. 'Schoonmaken?'
'Nee, ik doe het voor mijn plezier,' zei hij sarcastisch. 'Toiletten schoonmaken doe ik het liefst.'
Ik zei niets. Nog altijd even boos was hij.
'Mijn ouders hebben de house elfs opgedragen niets te doen de komende drie weken. Ik moet fulltime schoonmaken zonder pauzes.'
Wederom zei ik niets. Hij verdiende het gewoon, maar ik zou hem niet te vriend houden als ik dat zei.
'Waarom heb je me zoveel pijn gedaan?' vroeg ik. 'Had ik dit verdiend? Lucius had toch alles gedaan om me optimaal te straffen uiteindelijk?'
Hij knikte.
'Ik wilde je niet doden. Ik wilde je ernstig verwonden zodat je naar het ziekenhuis zou moeten.'
'Waarom?' vroeg ik.
'Omdat ik dan het belangrijkste ben in huis.'
Ik keek hem aan.
'Wil je dat echt? Het belangrijkst zijn?'
Draco knikte.
'Dat heb je mis,' zei ik. 'Die taken die ik heb, zijn niet leuk. Hoe denk je dat het is om iemand te verraden die je aardig vindt? Iemand waar je een hechte band mee creëert en uiteindelijk verraad je diegene.'
Draco wist natuurlijk niet dat Dumbledore en ik onder één hoedje speelde en ik was ook niet van plan hem dat te vertellen. Dan zou mijn vader me direct van Hogwarts halen.
'Maar het lijkt me gewoon - je bent heel belangrijk in deze familie. Je hebt zelf geen idee, maar als jij er niet bent, gaat het constant over je. Ze willen je de beste plaats geven in de strijd, zodat je zoveel mogelijk mensen kunt vermoorden.'
Ik knikte.
'Heb je enig idee hoe het is om mensen te vermoorden, Draco? Ik denk het niet. Ik doe niets voor mijn plezier, maar ik doe het omdat ik een leven wil zonder oorlog en dat leven kan ik enkel krijgen als ik vechten ga en moorden ga plegen.'
Draco zei niets en ik keek hem aan.
'Succes nog, met schoonmaken,' zei ik en ik nam aanstalten om weg te gaan.
Draco pakte mijn schouder vast en draaide me terug.
'Sorry.'
'Dat wilde ik horen,' zei ik en ik liep weg.
De woonkamer was stil. Lucius zat er, maar mama was weg. Ik boog voor Lucius, maar ik merkte dat het me pijn deed. Een steek ging door mijn rug.
'Auw!' kreunde ik zachtjes.
Lucius stond op en pakte me vast.
'Ga naar Snape. Hij zal je helpen. Ik kan het niet, Elena. Ik heb het je vader beloofd.'
'Ik snap het,' fluisterde ik en ik werd door Lucius meegenomen naar de haard.
Hij pakte me nog even stevig vast bij mijn schouders.
'Je bent sterk,' zei hij zacht.
Ik knikte, maar ik wilde niet laten merken dat ik hem nu opeens wel aardig vond. Ik kon het niet... niet na alles wat er was gebeurd.