We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Fifty-five

De zaterdagen waren voor mij ontzettend druk geworden. Eerst had ik het bijlesclubje, dat ik nog altijd met heel veel plezier deed, en daarna had ik het nablijven. Het bijlesclubje was uitgebreid en er kwam elke zaterdag wel een hele klas vol naar me toe. Ik vond het geweldig om al die leerlingen dingen bij te leren en om ze te onderwijzen in samenwerken en discipline. Snape was trots op me en vroeg zelfs of ik er geen geld voor wilde. Maar nee, dat wilde ik niet. Ik had geld genoeg en tevens vond ik het hartstikke leuk om te doen, dus waarom zou ik er überhaupt geld voor willen?
Het was één uur geweest en alle bijlesleerlingen waren vertrokken naar the Great Hall om daar wat te eten. Ik had ook hartstikke honger, maar ik had echt geen tijd om te eten. Ik moest eigenlijk al om één uur in de prijzenkamer zijn, waar de voorbereidingen van het bal getroffen werden, maar dat zou ik nooit halen. Dat wist McGonagall ook en daarom hoopte ik dat ze het niet zo erg vond. Zo snel als ik kon liep ik naar de prijzenkamer en zag daar behoorlijk wat mensen staan die ik niet kende. Gelukkig zag ik wel McGonagall en Dumbledore, waar ik naast ging staan.
'Het spijt me,' zei ik toen McGonagall me toch streng aankeek. 'Ik had het bijlesclubje en ben zo snel mogelijk gekomen. Waren jullie op mij aan het wachten?'
'Jazeker, Elena,' zei ze. 'Nou, ik zie het door de vingers. Als je nou iets leuks aan het doen was in je vrije tijd, was het anders geweest.'
'Ja, professor,' zei ik glimlachend en ik keek nogmaals naar de mensen om me heen. Ik herkende meneer Fudge, de Minister of Magic en een heel goede vriend van Lucius. Verder kende ik geen enkel persoon. Ik besloot iedereen een hand te geven. Meneer Fudge herkende mij ook, zo te zien. Hij keek me vol haat aan en schudde mij niet de hand toen in deze aanbood. Verder stelden mensen zich voor als Ludo Bagman, een heel aardige man, waar toch stiekem wel een steekje los zat, Fletcher, een klein mannetje die een nogal achterbakse indruk maakte, en twee schoolhoofden van scholen uit het buitenland: mevrouw Delacour en een iemand die zich voorstelde als meneer Karkarov. Wat deden zij hier? Beiden waren ze types waar ik het onmogelijk goed mee zou kunnen vinden.
'Elena komt ons assisteren,' zei McGonagall. 'Ze heeft zich op terrein bevonden waar ze niet geacht was te komen en nu moet ze elke zaterdag tot het bal helpen met de voorbereidingen.'
'Wat wil je dan ook, als dochter van You Know Who? Dat jullie je nog überhaupt bezig houden met dat kind in gareel te houden! Ik zou me eerder richten op mensen die wel nog een kans maken in de maatschappij. Zo'n hersenloos kind, het verbaast me dat ze is toegelaten op Hogwarts.'
Een scherpe blik van Fudge bleef hangen op Dumbledore. Ik rolde mijn lippen op elkaar en keek naar Dumbledore. Ik kreeg een brok in mijn keel. Die man had echt een hekel aan me en ik voelde me plotseling niet lekker.
'Professor Dumbledore,' begon ik aarzelend. 'Ik heb nog liever een maand lang een opsluiting in de kerkers dan dat ik samen moet werken met een man die vooroordelen over me heeft terwijl hij geen idee heeft wie ik ben.'
Dumbledore knikte en keek Fudge aan.
'Elena is niet zoals haar vader, Cornelius. Ze is zeer verantwoordelijk en slim. Ze heeft betere vechttechnieken dan een ieder van ons en ze besteedt haar zaterdagen aan het geven van bijles aan kinderen. Elena weet dondersgoed dat haar vader door en door slecht is, wees maar niet bang. Ze is ontzettend vaak gemarteld door Voldemort omdat ze zich tegen hem verzet. Zet je erover heen, Cornelius. Elena is net zomin een slecht persoon als jij en ik.'
Ik keek Dumbledore dankbaar aan. Dit had ik nooit van mezelf kunnen zeggen, maar geen woord was gelogen.
'Goed,' zei Fudge uiteindelijk. 'We zullen zien. Heeft zij een taak hierin?'
'Jazeker,' zei McGonagall en ik keek haar verbaasd aan. 'Elena krijgt de minst leuke werkjes. Vandaag zal ze de buffettafels en al het servies afwassen en schoonmaken. Als ze daarmee klaar is, mag ze de inschrijfbakjes halen uit de common rooms en afvinken wie er wel en wie er niet komen.'
'Oh,' zei ik teleurgesteld toen ik mijn taken hoorde. 'Zonder magie zeker?'
McGonagall knikte en ik gaf haar mijn toverstok. Ik had toch stiekem gehoopt dat ik echt deel uit mocht maken van de organisatie. Dat ik mocht helpen met het uitzoeken van de kronen voor de koning en koningin van het bal, dat ik de balzaal mocht versieren naar stijl en dat ik mocht helpen met het uitkiezen van het eten. Maar geen van allen had McGonagall genoemd.
'Waar kan ik dat servies vinden?'
McGonagall gaf een zwaai met haar toverstok en in de hoek van de kamer verschenen buffettafels en torenhoge stapels met servies. Een zucht ontsnapte uit mijn mond en ik kreeg een afwasbak in mijn armen geduwd.
'Succes ermee, dame. Ik denk dat je hier wel even zoet mee bent, niet?' vroeg McGonagall en ik vroeg me af wat ze wilde bereiken met die toon.
'Nou, dat denk ik wel ja,' zei ik. 'Maar goed, dat heb ik vast verdiend.'
Geïrriteerd liep ik naar de hoek van de kamer en ging zitten op een buffettafel. Ik pakte de eerste paar glazen en maakte deze schoon.
Het was vreselijk nutteloos werk en ik ergerde me aan het feit dat McGonagall had gezegd dat ik bij de organisatie betrokken zou worden, maar ik hoorde helemaal niets van wat het groepje dan ook aan het bespreken was. Ik zuchtte en ik kreeg een brok in mijn keel. Ik had te hoge verwachtingen gehad van deze taak. Ik had echt gedacht dat het misschien toch een beetje leuk zou zijn en dat ik goed kon helpen, maar ik deed nu iets nutteloos. Iets dat ik met gemak kon doen met mijn toverstok. Een simpele beweging en alles was brandschoon. Maar nee, ik moest nog eens extra voelen dat ik de fout ingegaan was en dat dit de sanctie was. En waarom? Dachten ze echt dat ik niet begreep dat ik niet meer in Knockturn Alley mocht komen? Met een tegenzin ging ik verder. Ik was zeker de hele middag bezig. Mijn maag knorde en mijn armen deden pijn van het schoonmaken. Al het servies was in geen jaren gebruikt en ontzettend smerig. Ik probeerde me soms nog eens onopvallend om te draaien naar het groepje belangrijke mensen aan de andere kant van de zaal, maar toch hoorde ik niets ervan.
Toen ik klaar was, was ik ontzettend boos en geïrriteerd. Mijn handen waren zwart en ik voelde ze amper meer. Ik stond op en liep enigszins gespannen naar het groepje toe. Als blikken konden doden, lag ik nu tot zes keer toe dood op een begraafplaats. De enige die me niet hatelijk aankeek, was Dumbledore.
'Elena,' zei McGonagall. 'Klaar?'
'Ja, professor,' zei ik en ik probeerde de irritaties niet hoorbaar te maken in mijn stem. 'Wat moet ik nu doen?'
'Haal de bakjes uit de common rooms en vink af wie er allemaal komen. De mensen die niet aanwezig willen zijn op het bal, blijven in hun common rooms. Ik wil dat je die waarschuwing opschrijft en op de prikborden hangt in de common rooms. Duidelijk?'
'Moet dat allemaal nog vandaag?' stamelde ik.
Ik keek op mijn horloge. Het was al vijf uur en ik had vanaf half acht 's ochtends niets meer gegeten. Ik moest avondeten hebben, anders hield ik het niet vol.
'Ik vind het ook genoeg geweest voor vandaag,' zei Dumbledore. 'Ze is al vanaf acht uur druk bezig geweest. Ik denk dat het voor Elena ook belangrijk is dat ze wat vrije tijd heeft vanavond.'
Ik keek Dumbledore ontzettend dankbaar aan en hoopte maar dat McGonagall hem gelijk gaf.
'Elena verdient geen vrije tijd,' zei McGonagall streng.
Ik begreep helemaal niets van haar. Soms was ze aardig tegen me, maar de meeste tijd haatte ze me. Ik begreep niet waar die stemmingswisselingen vandaan kwamen , maar irritant was het alleszins. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar deed deze toen weer dicht. Ik liet mijn hoofd hangen.
'Minerva, doe eens niet zo onredelijk,' zei Dumbledore. 'Waarom heb je zo'n hekel aan haar?'
'Ik heb geen hekel aan haar, maar wel aan haar gedrag,' zei ze kordaat. 'Wat mij betreft blijft ze tot elf uur 's avonds hier werken zodat het eens goed ingeprent wordt hoe ze zich moet gedragen.'
Ik keek haar verdrietig aan.
'Het spijt me, professor. Echt waar.'
'Dat weet ik en dat zie ik, maar dat betekent dus niet dat je geen straf verdient,' zei ze scherp.
'Goed,' zei ik teleurgesteld. 'Mag ik dan wel mijn stok gebruiken? Anders ben ik morgen nog bezig en dat lijkt me ook niet de bedoeling, toch?'
Met tegenzin gaf ze mijn stok en ik pakte deze aan.
'Accio inschrijfbakjes!' riep ik en binnen enkele seconden vlogen vier inschrijfbakjes de prijzenkamer binnen. De spreuk was bij mij al zo ontwikkeld, dat de monden van alle aanwezigen openvielen. Ik grijnsde om mijn eigen genialiteit, maar kreeg meteen op mijn kop van McGonagall, die het niet kon uitstaan dat ik moest lachen. Ze toverde een tafel, legde de lijst met leerlingen erop en pakte een pen.
'Afvinken,' beval ze.
Ik zuchtte en ging aan de slag.