We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy-six

Wonder boven wonder lukte het mij om de rest van de week mijn huiswerk bij te houden. Ik vond het zo makkelijk, dat het totaal geen nut had om te maken, maar ik wilde geen problemen. Niet na die waarschuwing van Dumbledore.
Vanavond moesten we nablijven. Harry en ik zagen daar enorm tegenop omdat het ten koste ging van een vrije avond, maar het was onze eigen schuld dat we te laat kwamen, dus ik had het geaccepteerd.
'Liefje, we moeten gaan,' zei ik terwijl we nog aan ons eten zaten.
'Ik weet het,' zei hij. 'Kom.'
Hij pakte mijn hand en gaf me een zoen terwijl we opstonden.
Snape's kantoor was niets veranderd in al die tijd. Nog steeds hingen er verschrikkelijke posters aan de muur en het was behoorlijk donker. Echter was ik al zodanig gewend aan het lokaal, dat het me niet meer afschrikte. Er was een periode dat ik dagelijks in zijn kantoor was om te praten en te knuffelen. Het was zo raar om nu voor straf naar zijn kantoor te moeten, ook al was dat erg vaak gebeurd. Snape was papa en ik was zijn dochter. Dat was gewoon zo, zeker wanneer het niet over schoolzaken ging. Natuurlijk was hij heel erg boos op me als ik een regel overtrad, net als vandaag, maar als ik daarna netjes mijn excuses aangeboden had, was het weer goed.
Ik klopte aan op de deur en liet met Harry naar binnen.
'Potter, jij gaat naar Filch,' zei Snape meteen streng.
Harry draaide met zijn ogen en liep weg. Dit betekende dat Snape mij niet wilde straffen en me zo dadelijk weg zou sturen of dat hij iets belangrijks met me te bespreken was. Het was het tweede, want ik zag Draco op de bank zitten.
'Ga zitten, Elena,' zei Snape en hij wees naar de bank. Zelf ging hij op een stoel tegenover de bank zitten. 'Ik wil dat deze bijeenkomst geheim blijft. Niemand mag weten dat ik jullie help.'
'We hebben geen hulp nodig!' zei Draco meteen fel.
Ik keek hem aan en rolde met mijn ogen. Hij was zo vervelend. Natuurlijk hadden we hulp nodig.
'Jullie hebben wel hulp nodig,' zei Snape kortaf. 'Het is duidelijk dat ik professor Dumbledore moet vermoorden, toch?'
We knikten beiden.
'Goed. Hoe gaan jullie ervoor zorgen dat Dumbledore vermoord kan worden?'
'Dat zal puur toeval zijn,' zei ik. 'We moeten kijken waar Dumbledore op dat moment is en dan toeslaan.'
'Ik ga dat bespreken met Albus,' zei Severus. 'Ik wil nog een ding weten en dan is het klaar voor vandaag. Wie richt zijn toverstok op Albus en wacht tot ik toesla?'
Ik slikte. Het feit alleen al dat ik Dumbledore moest bedreigen... maar ik wist dat er meer kans van slagen was als ik het deed.
'Ik,' zei ik zacht. 'Ik doe het.'
Snape keek me ernstig aan, maar knikte.
'Is dat duidelijk, Draco? Jij zal je op de achtergrond houden. Ja?'
Hij knikte zuur en stond op.
'Gelukkig hadden we dit zelf niet kunnen bedenken,' zei Draco sarcastisch en hij verliet het kantoor.
'Sorry van hem,' mompelde ik. 'Arrogante kwal die hij is geworden.'
Snape gromde.
'Trek het je niet aan. Hij komt zichzelf nog tegen.'
Ik knikte en stond op om het kantoor te verlaten.
'Niet zo snel dame. Strafregels, weet je nog?'
Ik beet op mijn lip.
'Oh ja, dat was ik vergeten.'
Ik stond op en pakte wat perkament en een veer uit de kast van Snape. Snel ging ik aan de tafel voor het bureau zitten.
'Wat moet ik schrijven, professor?'
Snape kon het niet laten een klein glimlachje te laten zien.
'Ik denk dat je dat als zestienjarige prima zelf kunt formuleren, niet? Ik ga er immers vanuit dat je weet wat je fout gedaan hebt.'
'Bent u boos?' vroeg ik minder subtiel dan ik het had willen brengen.
Zelfs bij het nablijven was ik zo'n toon niet van hem gewend.
'Nee, liefje. Het spijt me,' zei Snape zacht.
Hij kwam aan zijn bureau zitten en pakte mijn koude hand vast.
'Ik vind die gesprekken over jullie opdracht echt vreselijk. Jullie zijn zo jong.'
'Het is nu eenmaal zo,' zuchtte ik. 'Het komt wel goed, professor. Moet ik iets voor u doen? Wilt u thee?'
Snape glimlachte en nam me mee naar de bank. Ik ging dicht tegen hem aanzitten.
'Ik hoor voor jou te zorgen,' mompelde Snape en hij gaf me een kusje op mijn wang. 'Niet andersom.'
Hij sloeg een arm om me heen en drukte me nog steviger tegen hem aan.
'Ik hou van je,' fluisterde ik.
Snape keek me aan en streelde mijn wang met zijn vinger.
'Ik ook van jou, liefje.'
Het was zo fijn om weer even te knuffelen. Dat was al minstens twee weken geleden en ik merkte ook aan Snape dat hij dat gemist had. Het was trouwens niet altijd zo dat het nablijven uitliep tot een gezellige boel. De afgelopen weken had ik vaker na moeten blijven bij Snape, maar meestal samen met Harry. Dan werden we bijna gelijk behandeld, alleen had Snape zo'n enorme haat voor Harry, dat hij ons niet helemaal gelijk kon behandelen, aangezien hij dat gehaat niet naar mij kon overbrengen, ongeacht mijn overtreding. Maar afgezien van dat, werd ik ook zwaar gestraft. Eens mochten we nablijven tot drie uur 's nachts. Dat was echt verschrikkelijk, maar verdiend. Zonder toestemming in de nacht gaan zwemmen in het meer, was natuurlijk niet het meest intelligente plan dat we ooit bedacht hadden. Toch hadden we het heel leuk gehad, maar de straf (een maand lang elke dag nablijven en in het weekend ook, maar tot de meest bizarre tijden), bedierf de pret wel een beetje. Hogwarts zou Hogwarts echter niet zijn als we uiteindelijk geen strafvermindering zouden krijgen. Na een week waren al die leraren het wel zat om ons tot zo laat te laten nablijven, dus gelukkig was het toen afgelopen. Typisch Hogwarts.
'Ik heb een cadeautje voor je,' zei Snape plotseling.
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Een cadeautje? Voor mij?'
Ik had nog nooit een cadeautje gekregen. Snape stond op en pakte iets uit een kast. Het was een mooi verpakt wit leren doosje met een strikje erom heen.
'Waar heb ik dit aan te danken?' vroeg ik verbaasd toen ik het aanpakte.
'Mijn meisje is groot geworden. Ik wilde je op een speciale manier bedanken voor de mooie tijden die we hebben gehad. Als je het niet mooi vindt, dan koop ik iets anders.'
Het feit dat Snape iets voor mij gekocht had, betekende al meer dan wat er in zou zitten. Ik opende het doosje en keek met grote ogen wat erin zat. Het was een gouden armband met groene diamantjes. Ik vond hem echt prachtig. Nog nooit had ik zoiets moois gezien en snel deed ik het om.
'Ik ben sprakeloos,' zei ik zacht. 'Ik vind het echt geweldig, professor.'
'Ja? Meen je dat echt?'
'Ja,' glunderde ik. 'Dit betekent echt heel veel voor me.'
Ik stond op en gaf hem een kus op zijn wang.
'Dank u.'
Snape drukte me tegen zich aan en kuste mijn kruin.
'Ik kan niet wachten tot ik jou echt kan benoemen tot mijn dochter,' fluisterde hij zacht.
'En ik kan niet wachten tot u mijn papa bent, professor.'
Ik liet hem los. We hadden beiden tranen in onze ogen. Snape wreef de mijne af.
'Je mag gaan. Ik wil wel nog die strafregels, anders krijgen mensen het idee dat ik je voortrek.'
'Ik zal ze morgen inleveren,' mompelde ik. 'Hoeveel?'
'Vijftig. En nu wegwezen, liefje.'
Ik gaf hem nog een klein kusje en verliet zijn kantoor. Mijn papa.