We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy-nine

Er verstreken weken. Draco was opgeknapt en ik was helemaal klaar met school. Ik verveelde me dood en hoorde ook niets van Dumbledore, die mij beloofd had te vertellen wat er was als hij het zeker wist. Ik zat in de bibliotheek te werken aan een verslag van Lupin, de enige leraar die me liet werken op mijn niveau. Het ging over wetenschappelijk aangetoonde bewijzen van het niet bestaan van weerwolven in de niet-magische wereld. Ik moest deze bewijzen analyseren en bekijken in hoeverre de muggles enigszins een punt zouden kunnen hebben Het was een lastige taak, maar ik vond het ontzettend leuk en informatief. Het was fijn om een paar keer per week heerlijk op eigen niveau bezig te kunnen zijn. Wel in mijn vrije tijd, maar dat vond ik niet zo erg. In de lessen van Lupin assisteerde ik hem en dat vond ik ook heel erg leuk. Lupin was de enige leraar die echt liet zien dat hij om me gaf en dat vond ik ontzettend lief.
Ik was net mijn hypothese aan het opschrijven tot er een schattig jongetje naar mijn tafeltje toeliep.
'Ik moest van professor Dumbledore je dit geven,' zei hij verlegen en hij gaf me een opgerold stukje perkament.
'Dankjewel,' glimlachte ik.
Het jongetje rende snel weg en ik opende het perkament.

'Beste Elena,

Kom direct naar mijn kantoor, alsjeblieft. Ik moet je iets vertellen.

Met vriendelijke groet,
Albus Dumbledore.'

Ik borg snel mijn spullen op en liep naar het kantoor van Dumbledore toe. Ik was ontzettend nieuwsgierig en ook een beetje nerveus, aangezien het vast niets vrolijks was. Dat kwam in mijn leven namelijk niet vaak voor. Het idee alleen al. Ik lachte schamper in mezelf en klopte aan op de deur van het kantoor. Een ernstige blik keek me aan toen ik binnenstapte.
'Ga zitten, Elena,' zei Dumbledore zacht. 'Ik ga je gewoon mijn vermoedens vertellen. Ik weet nog niets zeker en ik had beloofd het je pas te vertellen als ik zeker was, maar je moet me helpen om het sneller te ontrafelen. Ik kan het niet alleen.'
'Ja, professor,' zei ik angstig.
'De reden dat ik denk dat jij geen moeder hebt, is omdat ik het vermoeden heb dat jij door Voldemort geschapen bent. Jij bent een Horcrux.'
'Wat is een Horcrux?' vroeg ik terwijl ik een aantal keer met mijn ogen knipperde.
'Het spijt me. Ik had gedacht dat je wist wat het was.'
Ik schudde mijn hoofd.
'Een Horcrux is een object dat duistere tovenaars kunnen maken om onsterfelijk te worden. Wie normaal zou sterven maar eerder in zijn leven een Horcrux heeft gemaakt, sterft niet, maar blijft leven.'
'En dat heeft papa bij mij gedaan?'
'Ja,' zei Dumbledore. 'Maar ook bij andere dingen. Hij heeft verschillende Horcruxes gemaakt omdat hij zo onsterfelijk is, net zolang tot die Horcruxes vernietigd zijn.'
Ik beet op mijn lip.
'Hoe heeft hij dat gedaan?' vroeg ik.
'Ik weet het niet precies, maar ik denk dat hij jou heeft geschapen met een vrouw, die hij vervolgens vermoord heeft en met die kracht om een Horcrux te maken, heeft hij een stukje van zijn ziel naar jou overgezet.'
'Kort door de bocht; papa heeft een vrouw misbruikt, vermoord, mijn leven verpest en vervolgens is hij zelf onsterfelijk? Dat is verschrikkelijk,' fluisterde ik vol ongeloof.
'Volgend jaar gaat het zwaar worden,' zei Dumbledore. 'Jij en Harry zullen die Horcruxes gaan vernietigen. Allemaal.'
'Mezelf dus ook? Ik ga dood?'
Dumbledore haalde diep adem.
'Ja.'
'Maar stel dat papa mij vermoordt, dan vermoordt die toch alleen zijn stukje ziel? Dan blijf ik toch nog leven?'
Dumbledore schudde zijn hoofd.
'Normaal zou dat wel zo zijn, maar jij bestaat niet enkel voor dat stukje uit de ziel van Voldemort, maar zijn bloed stroomt door jouw aderen. Je bent voor de helft je vader en ik ben bang dat hij zijn hele deel vernietigt als hij je vermoordt. Met een half lichaam kun je niet leven.'
'Oké,' zei ik. 'Het moet maar. Ik heb het ervoor over.'
Ik liet niet merken hoe overstuur ik eigenlijk was. Ik durfde me niet zwak te maken. Niet nu. Ik had zo graag gewild dat mijn leven pas zou beginnen na de oorlog, maar nu had ik mijn leven lang zo geleefd. Ik had altijd in angst geleefd en dat zou niet verdwijnen, tenzij de hemel of hel wat leuke dingen voor me in petto had.
'Het spijt me, Elena.'
'Ik had moeten weten dat dit mijn lot was,' mompelde ik. 'Ik heb teveel vertrouwen gehad in de oorlog. Natuurlijk loopt het niet goed voor me af. Wat naïef om dat te denken.'
Dumbledore pakte mijn koude hand vast.
'Ik had je graag wat vrolijker nieuws willen brengen,' zei hij. 'Maar helaas. Ik zou dit niet zeggen als het niet cruciaal was om te weten.'
Ik knikte en veegde mijn tranen weg met de hand die Dumbledore niet vasthield.
'Wat ik je wel kan zeggen, is dat je weer privéles van me krijgt, zodat je alles weet voor volgend jaar, en ik heb overlegd met Severus. Je krijgt het bijlesclubje terug.'
Ik waas van opluchting ging door me heen.
'Oh, wat fijn,' zei ik zacht. 'Ik ben echt - ik weet het niet - sprakeloos? Ik had het echt niet verwacht.'
'Ik weet dat je ontzettend veel kansen gehad hebt, maar ik zie je zo hard werken. Je verdient het weer.'
'Gelukkig,' zei ik en ik kneep in Dumbledore's hand. 'Dank u.'
Dumbledore glimlachte en stond op.
'Je mag gaan, Elena. Ga je lessen maar voorbereiden.'
'Ik doe niets liever,' zei ik en ik liep het kantoor uit, waar Harry op me stond te wachten.
Met een mengeling van blijdschap en verdriet vloog ik hem in de armen.
'Je blijft van mij,' fluisterde ik. 'Altijd.