We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 109

Als Snape had gedacht dat ik vrijwillig mee zou gaan naar Hogwarts en gewoon doen wat me opgedragen werd, kende hij me blijkbaar niet goed genoeg. Ik kon dan wellicht niet mét Harry op zoek naar Horcruxes, maar ik kon het wel zelf proberen. En ik wist ook waar ik moest zoeken, althans, waar ik moest beginnen.

Ik zat op mijn kantoor. De middagpauze was zojuist afgelopen en ik had de rest van de lessen laten uitvallen. Het was fijn dat ik zoiets gewoon kon maken, als het maar niet te vaak gebeurde. Ik zocht me een ongeluk naar wat perkament en een veer. Mijn opruimtechnieken waren waardeloos. Als een leerling op dit moment mijn kantoor in zou lopen, zou die waarschijnlijk zo snel mogelijk weer de uitweg proberen te vinden, maar hopeloos erachter komen dat de uitgang van mijn kantoor verdwenen was achter de grote berg rotzooi. Ik was op zoek geweest naar allerlei informatie, in de hoop dat Snape iets meer wist over de Horcruxes. Maar de lades van zijn bureau toen hij nog leraar was, zaten vol met papieren en leerlingendossiers, maar niet met de formulieren die ik kon gebruiken. Ik moest het dus zelf gaan uitvogelen en ik begon met het opschrijven van de dingen die ik al wist:

Horcruxes -> waarschijnlijk 7.
Wat?
- Dagboek van vader;
- Ring van Dumbledore;
- Elena.
Waar kan ik de informatie vinden?
- Bibliotheek -> verboden afdeling.
- Het kantoor van het schoolhoofd.
- Draco.
- Vader.

Ik slaakte een zucht en verstopte het briefje in mijn zak. Niemand mocht het zien. Dit werd mijn taak. Ik maakte mijn kantoor wat netter en liep toen naar het kantoor van Snape. De gangen waren verlaten en ik wilde de kilte niet voelen, maar toch leek deze onvermijdelijk. Alles werd anders en dat moest ik accepteren. De oorlog was nog niet eens écht begonnen. Ik veegde mijn haar uit mijn gezicht en klopte aan op de deur. Geen gehoor. Mooi. Dat gaf me de kans om eens flink te speuren. De deur ging krakend open en mijn blik viel op het schilderij van Dumbledore.
'Ik ga de Horcruxes vinden en vernietigen,' zei ik.
'Ik had niet anders verwacht,' glimlachte zijn portret.
Ik kreeg een brok in mijn keel. Het gemis van Dumbledore leek met de dag erger te worden. Ik leek hem met de dag meer nodig te hebben, ook al wilde ik dat liever niet toegeven. Mijn blik gleed naar het bureau van Snape, dat er ook niet georderd uitzag. Overal papieren over kosten, inkomsten en leerlingenpapieren, maar de belangrijke dingen verstopte hij vast ergens. Ik doorzocht alle laadjes, maar vond pas wat toen ik de boekenkast aandachtig bekeek. De meeste boeken leken op alfabetische volgorde te staan, behalve de N en de M. Ik keek naar Dumbledore's portret en hij knikte. Ooit, toen ik strafwerk moest maken, had ik die letters verwisseld. Dumbledore had moeten weten dat ik op zoek zou gaan. In geen enkel boek leek iets in te staan over Horcruxes, maar in het derde boek dat ik in mijn handen had, zat een briefje. Eventuele Horcruxes en plaatsen, luidde het. Ik stopte het ook in mijn broekzak en kon net op tijd alles opruimen, want de deurklink ging opeens open.
'Wat doe jij hier?' vroeg Snape.
'Er kwam een huilend kind naar me toe, want blijkbaar had jij zijn toverstok afgepakt,' loog ik.
'En jij denkt dat ik toverstokken bewaar bij de boekenkast?'
Ik lachte.
'Nee, maar ik kon die niet vinden, dus toen dwaalden mijn gedachten af naar boeken.'
Snape liep naar me toe en gaf me een kus.
'Ik heb geen toverstokken afgepakt, dus die leerling heeft vast tegen je gelogen.'
'Nou, dan ga ik hem er maar flink van langs geven,' zei ik zacht en snel verliet ik het kantoor.

Eenmaal terug in mijn kantoor bekeek ik het briefje. Dumbledore wist blijkbaar ook niet veel, maar hij schreef wel dat het iets van Hufflepuff of Ravenclaw moest zijn. Dat was tenminste iets. Allebei de briefjes verstopte ik in het kluisje op mijn kamer, waar ik ook allerlei persoonlijke brieven verstopte. Niemand mocht weten van mijn onderzoek.

Het weekend brak aan. De zomerse ochtend was perfect. Leerlingen zaten buiten bij het meer om huiswerk te maken. Ik verwachtte een leerling op mijn kantoor die moesten nablijven van Amycus, die gelukkig alle straffen nu aan mij overliet, maar hij kwam niet opdagen. Dat kon ik hen niet kwalijk nemen, want met dit weer nablijven, was tè onaangenaam. Ik besloot een wandeling te maken langs het meer. Wellicht kon ik nog wat leerlingen helpen.
'Professor - ik... sorry - '
Het was Leon die naar me toegelopen was. Ik keek hem aan. Hij was een van de jongens die moest nablijven.
'Ik had op je gewacht,' zei ik, zogenaamd boos. 'Waar was je, jongen?'
'k wilde echt komen, alleen het huiswerk voor Dark Arts is heel moeilijk en ik begrjjp er niks van. Maar als ik mijn huiswerk niet maak - '
Ik kreeg medelijden met Leon. Hij leek zo bang voor me te zijn.
'Wat gebeurt er als je jouw huiswek niet maakt?'
'Dan - dan word ik gemarteld voor de klas, want het is niet de eerste keer dat ik het niet begrijp.'
Hoe kon ik vergeten zijn dat dit iddylische plekje aan het meer niet representatief was voor de school? Hoe kon ik ooit vergeten dat er twee Death Eaters waren die de kinderen bang maakten met martelingen.
'Ik help je wel,' zei ik. 'Kom je mee naar mijn kantoor?'
Hij knikte en pakte snel zijn spullen.