We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Thirty-nine

Ik zag Draco staan voor het Potions lokaal. Hij was aan het smoezen met Pansy. Ik keek hem aan en voelde me wederom verraden. Waarom begreep hij niet wat hij met mij deed? Ik liep naar hem toe terwijl ik Pansy negeerde.
'Vond je zeker wel leuk hè? Jouw papa eens de waarheid vertellen over mij? En waarom dan? Word jij er beter van?'
Draco fronste zijn voorhoofd en trok me mee.
'Jij deed vrijwel precies hetzelfde tegen mij toen vader met jou in gesprek was. Waarom zou ik het niet terug mogen doen?'
Ik keek hem aan en kon haast niet geloven wat hij zei.
'Ik heb jou een keer verraden en Lucius nog zo op het hart gedrukt niets te vertellen aan mijn vader. Dat heeft hij vervolgens ook niet gedaan en je hebt vast geen straf gekregen. Als ik het die keer voor jou zou opnemen, Draco, dan betekende dat letterlijk mijn dood. Je hebt geen idee.'
Ik probeerde niet te gaan huilen, maar ik dacht steeds aan wat er zou gaan komen. Wat zou papa met mij doen als ik daar voor de derde keer kwam voor een marteling? Erger dan de vorige keer kon haast niet, toch?
'Laat maar,' zei ik zacht toen Draco niet antwoordde. 'Ik weet genoeg, lafaard.'
Snape kwam op dat moment naar ons toegelopen en hij trok me van Draco vandaan voordat hij de deur van het klaslokaal opendeed. Ik liep naar het bureau van Snape en keek hem even aan. Het was zo raar om te beseffen dat ik gister nog bij hem in de armen lag en dat er nu kortaf en onaardig met elkaar omgegaan werd.
'Professor, zou ik drank uit het boek van professor Dumbledore mogen maken?'
'Nee,' zei Snape.
'Waarom niet, professor?'
'Omdat we belangrijke stof gaan behandelen. Ga nu zitten, juffrouw Riddle.'
'Mag ik dan vooraan komen zitten? Dan kan ik de stof beter volgen.'
'Zeker,' zei Snape en hij wees naar de plek voor zijn bureau.
Ik glimlachte zwakjes en pakte mijn veer en perkament uit mijn tas. Snape begon zijn les over bezoars. Ik had daar ooit al een werkstuk over geschreven, maar als Snape zei dat ik moest opletten, dan deed ik dat. Gretig schreef ik de tekst op het krijtbord over en maakte de opdrachten toen Snape klaar was met uitleggen. Ik was al na enkele minuten klaar.
'Mag ik lezen, professor?' vroeg ik aan Snape, die ondertussen de proefwerken van afgelopen week aan het controleren was.
Hij knikte zonder naar me te kijken. Ik pakte het boek van Dumbledore, dat over de onmogelijke liefde ging, uit mijn tas en begon dat te lezen. Ik was er niet eerder aan toegekomen door alle heisa van de afgelopen weken, maar het gaf een ontspannend gevoel.
'NERD!' riepen mensen tegelijk door de klas en volgens mij herkende ik de stemmen van Draco, Pansy, Crabbe en Goyle.
Ik draaide me om om te kijken of ze het tegen mij hadden, maar toen Draco een seconde nadat ik omdraaide een boek tegen me aangooide, was het overbodig om me dat nog af te vragen.
'Auw!' riep ik toen het boek terecht kwam in mijn gezicht. 'Verdomme.'
'Doet het pijn?' jende Pansy. 'Zit je lekker tegenover je lieve leraar?'
Ik keek haar woedend aan en pakte mijn stok.
'Pansy, houd op met wat je zegt want ik vervloek je echt,' waarschuwde ik haar.
'Oh, nou ben ik bang,' zei ze en ze deed me eigenlijk wel een beetje aan Bellatrix denken. Haar schelle manier van spreken en vooral het sarcastisch en uitdagend klinken.
'Expelliarmus!' schreeuwde ik en Pansy vloog tegen de muur van het lokaal aan en werd bewusteloos verklaard door Draco, die woedend op mij afstormde.
Ik keek naar Snape. Woedend keek hij mijn kant in, maar richtte uiteindelijk zijn aandacht op Draco.
'Naar het schoolhoofd,' zei Snape streng. 'Malfoy, Crabbe en Goyle. Hup! De les is afgelopen.'
Draco keek Snape furieus aan, maar liet het zich niet nog een keer zeggen om naar het schoolhoofd te moeten en liep weg met Crabbe en Goyle. De klas was afgezien van Pansy, Snape en ik, volkomen leeg.
'Het spijt me,' zei ik maar eigenlijk speet het me totaal niet.
'Ga maar gewoon weg,' zei Snape. 'Ik zal zeggen dat jij het gedaan hebt uit verdediging.'
'Lief,' zei ik zachtjes en ik liep snel het lokaal uit. Harry stond op me te wachten.
'Goed gedaan, schatje,' zei hij en hij tilde me op terwijl ik hem in de armen vloog. Ik klemde mijn benen om hem heen en gaf hem een zoen.
'Ik houd van je,' zei ik in zijn oor en hij liet me los. 'We hebben les trouwens. Transfigurations.'
'Je hebt geen straf gekregen?' vroeg Harry verbaasd.
'Ben jij mal,' lachte ik en ik trok Harry naar Transfigurations, mijn minst favoriete lesuur.
Dat bleek ook maar weer toen ik alleen al de klas binnenliep. Ze negeerde me compleet. Harry kwam naast me zitten en ik opende mijn boek geleend van Dumbledore zodat ik me niet zou vervelen. Zolang McGonagall me negeerde, kon ik doen wat ik wilde in de les. Ze zou me er toch niet op aanspreken. Ik lag met mijn hoofd tegen Harry aan terwijl ik mijn boek las over Transfigurations. Harry lette ondertussen gewoon op McGonagall, die een lesje over menselijke Transfigurations aan het geven was. McGonagall keek me soms aan, maar zei niets. Al met al was het een rustig begin van de les maar toen McGonagall zei dat er opdrachten gemaakt moesten worden, liep ze naar me toe.
'Je weet dat je alleen moest zitten,' zei ze. 'Je bent me aan het uitdagen, Riddle.'
Ik stond op en pakte mijn spullen, die ik op een alleenstaande tafel neerlegde, waar ik ging zitten.
'Het spijt me,' mompelde ik. 'Ik dacht - laat maar.'
Ik had misschien wat hoop gehad dat McGonagall dacht dat ik het tenminste kon proberen naast Harry en dat als het niet goed ging, ze me nog altijd weg kon sturen.
McGonagall keek naar me en kwam bij me staan. Ze keek naar het boek.
'Mooi boek,' zei ze glimlachend. 'Vind je het interessant?'
Ik keek haar verbaasd aan omdat ze zomaar een gesprek met me startte. Dat was volgende week nog ondenkbaar.
'Ik vind het geweldig,' zei ik zacht. 'Echt professor, Transfigurations is mijn favoriete vak. Alleen zo jammer dat u -'
Ik wist niet of ik het moest zeggen dat zij altijd zo vervelend tegen me was. Misschien dat ze dan boos werd.
' - laat maar.'
Ik wende mijn blik af en ik staarde naar mijn boek. Plotseling legde ze haar hand op mijn schouder en glimlachte.
'Je hebt het al moeilijk genoeg zonder dat ik jou zo behandel, Elena. Het spijt me.'
'Ik denk niet dat u half een idee heeft hoe erg u mij gekwetst heeft,' antwoordde ik. 'Afgelopen week was nog erger dan alle martelingen van mijn vader bij elkaar.'
'Ik snap het,' zei McGonagall. 'Ik moet meer opletten met wat ik doe. Het spijt me.'
'Oké,' zei ik en ik wist echt niet of ik het haar kon vergeven.
Ik dacht aan het excuus dat ik haar gaf en dat ze toen genegeerd had. Ze moest blij zijn dat ze een 'oké' kreeg.
'Weet je misschien waar je halfbroertje en zijn handlangers zijn?' vroeg McGonagall terloops.
'Die zitten bij Dumbledore,' zei ik, maar ik zei niet dat Pansy op de ziekenzaal lag want dan zou McGonagall vast vragen stellen. 'Ze daagden me uit en Snape keurde dat niet goed.'
'Goed van hem,' zei McGonagall en ze liep weg.
Er viel een last van me af. Het leek er erop dat McGonagall haar excuses nu wel echt meende.