We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 105

Het was een lange dag geweest. Ik lag in bed. Eindelijk. Het gaf me een vreemd gevoel. Onwennig. Ik lag in het bed waar Snape altijd lag. Hoewel ik mijn kamer iets vrolijker had gemaakt met decoratie en een mooi dekbed, gaf het nog steeds een treurige indruk. Ik slaakte een zucht. Nu ik hier alleen lag, verlangde ik terug naar het hemelbed in de toren van Gryffindor. Want hier was ik alleen. Alleen was ook maar alleen. Een traan gleed over mijn wang. Ik pakte het dekbed stevig beet. Ik miste Harry, Hermione en Ron. Ik miste Lupin en Sirius. Waarom moest die stomme Snape Lupin ontslaan? Nu had ik niemand waar ik zo nu en dan een serieus gesprek mee kon voeren. Maar de persoon die ik nog meer miste dan al mijn vrienden, Lupin en Sirius, was Dumbledore. Als hij nog leefde, was ik hier niet. Als hij nog leefde, kon ik mee met Harry. Dan had ik hem raad kunnen vragen over van alles. Dat miste ik. Dat miste ik het meest.

De volgende ochtend was het de eerste schooldag. Mijn eerste dag als lerares. Dat werd spannend. Ik had al meteen gemerkt dat de leerlingen bang waren voor me tijdens het feestmaal gisteren. De leerlingen waren eigenlijk over het algemeen veel angstiger dan in de voorgaande jaren. Snape was het schoolhoofd en natuurlijk wist iedereen wat hij gedaan had met Dumbledore. De twee nieuwe Death Eaters maakten het er niet beter op en toen Snape mij ook nog eens voorstelde als een beruchte tuchtlerares, zag je de angst en de spanning al helemaal verschijnen. Maar zo ging ik niet om met kinderen. Kinderen verdienden het om goed behandeld te worden. Voor elk gedrag was er een reden. Mijn taak was niet om de leerlingen zo streng mogelijk te straffen, maar om de reden van hun gedrag te achterhalen en ze te helpen met het verbeteren van het gedrag. Dat vond ik een mooie taakomschrijving van mezelf. Ik was niet iemand die mijn leerlingen tot middernacht liet schrijven. Zo iemand wilde ik niet zijn.

Mijn eerste klas waren gelijk eerstejaars van Slytherin en Gryffindor. Gespannen namen ze plaats in mijn lokaal. Ik zelf was minstens zo gespannen; ik had het ontbijt overgeslagen.
'Welkom en ga lekker zitten,' glimlachte ik. 'De eerste les voor ons allemaal. Spannend, of niet?'
Ze knikten gedwee.
'We gaan rustig aan beginnen. Ik zal mezelf eerst even voorstellen. Ik - '
'Iedereen weet al wie jij bent!' snauwde een jongen uit Gryffindor. 'De dochter van Vol - You-Know-Who.'
Blijkbaar wist niet iedereen dat, want gemompel steeg op in het klaslokaal.
'Geen wonder dat ze jou tuchtleraas maken,' beet een Slytherin me toe. 'Dat worden zeker martelingen!'
Ik had me er helemaal niet op voorbereid dat mijn eerste les vooral zou gaan over het ontkennen van mijn slechtheid. Ik slaakte een zucht en ging zitten op mijn bureaustoel.
'Ik weet dat het moeilijk is om te accepteren, maar ik val echt reuze mee. Ik ben niet zo erg als mijn vader.'
Eigenlijk wilde ik zeggen dat ik fel tegen hem en zijn bedoelingen was, maar ik wist dat sommige kinderen hier ook ouders als Death Eaters hadden. Nog een marteling van mijn vader, omdat ik officieel had gezegd dat ik hem haatte, zou ik niet overleven.
'Dat zullen we nog wel eens zien,' zei dezelfde Slytherin.
Ik beet op mijn lip en keek de klas rond. Ik hoefde in ieder geval geen moeite te doen om de klas in toom te houden. Ze waren doodsbang voor mij. Plotseling begon er een meisje te huilen.
'Wat is er?' vroeg ik zacht, terwijl ik naar haar toe liep.
'Voldemort heeft mijn ouders en broertje vermoord,' snikte ze.
Het leek alsof mijn hart stil stond. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik wilde niet huilen. Niet nu ik sterk moest blijven.
'Dat spijt me heel erg,' mompelde ik. 'Sorry - ik weet niet wat ik moet zeggen.'
'Misschien dat je maar opstapt?' siste de Slytherin.
'Hoe heet jij?' vroeg ik, terwijl ik me wende naar de jongen.
'Theodor Daniels.'
'Goed, Theordor. Ik eis dat je het schoolhoofd gaat bezoeken. Nu!'
Gefrustreerd liep de jongen het lokaal uit. Ik wist niet wat ik moest doen om hem te laten stoppen met het terroriseren van mijn les. Dan maar dit. Severus zou hem vast aanpakken.
'Ik weet hoe moeilijk en lastig het is, maar we gaan echt beginnen met de les.'
Ik sprak het huilende meisje toe dat ze na de lesdag even naar me toe moest komen. Nu was het vooral mijn taak om de kinderen gerust te stellen. Ik had ook nooit mogen denken dat ik geaccepteerd werd.

Gelukkig verliep de rest van de les enigszins prima. Ik deed een voorstelrondje en liet ze onderling gesprekjes met elkaar voeren, zodat ze elkaar beter zouden leren kennen. Het was oprecht een fijne les geweest. De kinderen, Theodor niet meegerekend, waren lief en gehoorzaam. Deze klas zou geen probleem voor me zijn. Het werd vast een leuk jaar.

Na deze les had ik een tussenuur. Ik besloot naar Severus te gaan, zodat ik met hem kon praten over Theodor. Het gevoel dat ik hem vorig jaar nog in de armen sloeg, kon ik me nu niet meer voorstellen. Onze relatie leek niets meer te zijn dan collega's. Ik zou het graag anders zien. Ik miste mijn papa een beetje. Tot mijn verbazig was Theodor nog steeds in het kantoor van Severus. Hij zat voor het bureau van Severus, luisterend naar een donderpreek.
'Als je nóg een keer hierheen wordt gestuurd, martel ik je een kwartier! Duidelijk?!'
Theodor knikte met tranen in zijn ogen.
'En waag het niet - '
'Het is nu wel klaar hoor,' mengde ik me tussen de twee.
Ik kon mijn oren niet geloven. Martelingen op leerlingen. Dat ging ik niet toestaan.
'Hij heeft verteld wat voor opmerkingen hij gemaakt heeft, professor Riddle,' zei Severus met een strenge blik richting Theodor, die angstig zijn ogen naar beneden afwendde. 'Uw optreden was onder de maat!'
'Ik had een huilend kind in de klas,' mompelde ik. 'Theodor was vervelend. Ik wilde mijn aandacht niet aan hem geven, terwijl iemand anders me nodig had.'
'Huilende kinderen accepteer ik al helemaal niet! Wat heb je met haar gedaan? Een week straf?!'
'Nee, Severus,' zei ik pisnijdig. 'Ik heb haar getroost, zoals van mij verwacht wordt. Theodor, ga maar.'
Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Severus pakte me ruw vast bij mijn bovenarm en keek me aan.
'Ik weet dat jij jezelf heel veel vindt, maar ík ben het schoolhoofd en ik maak hier de dienst uit!'
'Oké,' fluisterde ik nederig.
Ik wist in ieder geval wat ik niet ging doen met ongehoorzame kinderen. Severus liet me los, maar bleef me aanstaren. Ik rolde met mijn ogen en liep richting de deur.
'Je denkt vast dat je zo brutaal tegen me mag zijn, maar dat accepteer ik niet. Je bent slechts één jaar ouder dan vorig jaar en hoewel je nu dan een leraar bent, is mijn plicht om jou te laten gehoorzamen, niet verdwenen. Een week huisarrest, Elena.'
'Wat?!' schreeuwde ik woedend. 'Je geeft me huisarrest? Ik moet kinderen lesgeven en bij Potions moet je soms - soms ingrediënten halen met kinderen.'
Snape grijnsde gemeen.
'Een leraar met huisarrest. Hoe gênant.'
Geïrriteerd keek ik hem aan, tot ik met een harde klap de deur in het slot liet vallen.