We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 110

'Elena?'
Ik schrok wakker en keek om me heen. Een schim stond naast me. Angstig kneep ik het dekbed vast.
'Ik ben het.'
Hij deed het licht aan en opgelucht haalde ik adem. Het was Draco maar.
'Wát doe je hier?' snauwde ik.
Hij kwam op mijn bed zitten.
'Je vader wil je zien.'
'Hij heeft me toch echt zelf verbannen, dus het is zijn probleem dat ik niet meer kom opdagen,' beet ik hem toe. 'Zeg dat maar.'
'Je weet dat je zoiets duur komt te staan. Doe wat hij je vraagt.'
Ik beet op mijn lip. Ik wilde echt niet, maar anders zou hij me toch wel vinden. Ik wist dat ik geen keuze had.
'Ik weet dat het geheel tegen de regels in is, maar - '
Hij pakte mijn hand vast en kuste me op mijn mond. Ik hield hem niet tegen. Waarom hield ik hem niet tegen? Mijn maag maakte een sprongetje. Een tinteling betrad mijn lijf.
'Geef maar toe, Elena. Je vond het lekker.'
Maar ik ging niets toegeven. Draco glimlachte.
'Hoe weet jij dat wij geen familie van elkaar zijn?' vroeg ik. 'Ik bedoel - '
'Omdat mijn moeder dat vertelde. Ze weet immers dat ze jou niet gebaard heeft.'
'Nee, dan moet haar wel flink iets ontgaan zijn,' zei ik droog.
Draco knikte en plots ging het allemaal ontzettend snel. Hij trok het dekbed van me weg en kwam tot de conclusie dat ik alleen maar ondergoed aan had. Ik had hem moeten tegenhouden, echt waar. Maar het voelde goed. Het voelde perfect om dit te doen.

Het schuldgevoel kwam pas toen ik de volgende dag met lood in mijn schoenen naar mijn vader moest. Draco liep naast me, maar zei niets. Hij had bovendien niets losgelaten over wat mijn vader van plan was. Angstig keek ik hem aan, maar stug liepen we door. Malfoy Manor kwam steeds dichterbij. Vrieskou leek het huis af te stralen, ook al was het pas september. Eenmaal binnen was de spanning om te snijden. De woonkamer zat vol met gasten. Bekenden, zoals vader, Snape en Lucius, maar ook veel mensen die ik wellicht één keer eerder gezien had. Ik knielde, want papa wees naar de grond.
'Ik had gehoopt dat ik jou hier nooit meer terug hoefde te zien,' begon vader. 'Maar ik had geen andere keuze.'
'Wat wilt u van me, vader?'
'Slachtoffers. Angst zaaien. Op Hogwarts. Jij bent daar nu werkzaam, dus dit wordt jouw taak. Draco had het goed gedaan, toen hij dat arme meisje om het leven bracht, maar nu is het jouw opdracht.'
Ik zei niets. Draco had mij de kerkers in gekregen. Hij had het meisje vermoord en toch had ik de schuld gekregen. Ik had het kunnen weten.
'Dat ga ik niet doen.'
'Zeker wel,' grijnsde vader gemeen. 'Want liefje, er gaan heel nare dingen gebeuren als jij je opdracht niet vervult, toch Severus?'
Die knikte gedwee. Ik slaakte een zucht.
'Wat dan?'
Vader keek naar Snape, die me niet aan durfde te kijken terwijl hij tegen me sprak.
'The Dark Lord heeft me opgedragen je te vernederen, pijndigen en te vervloeken als jij je niet houdt aan de afspraak.'
Dat was vaag. Ik was al honderden keren bijna dood geweest, dus ik begreep de ernst van deze consequentie niet helemaal.
'Nou, doen we!' zei ik. 'Leuk, kleine kinderen vermoorden! Moeten ze nog op een bepaalde manier worden vermoord?'
'Zo pijnlijk als mogelijk. En nu wegwezen, brutaal wicht. Anders mag je straks ook je eigen dood in scène zetten.'
'Ik kijk er al ontzettend naar uit, vadertje.'
Toen wist ik dat ik echt snel weg moest komen.

Snape haalde me in toen ik op weg was naar mijn kamer.
'Meekomen. Nu.'
Ik rolde met mijn ogen, maar gehoorzaamde hem. We liepen naar zijn kantoor, waar ik moest gaan zitten.
'Die brutaliteit van net, was dat echt nodig? Je wilt niet weten wat ik met je moet doen van Hem!'
'Wat wil je dan dat ik doe?' zei ik zacht. 'Luister, Snape. Ik heb niets te verliezen. Mijn leven eindigt hoe dan ook. Of dat nu is of over een jaar, dat maakt niets uit, toch?'
'Je kunt jezelf een hoop ellende besparen door te doen wat je opgedragen wordt.'
'JE BEGRIJPT HET NIET!' gilde ik. 'Ik heb mijn hele leven gewijd aan het overtuigen van mensen dat ik niet zo ben als mijn vader. Ik wil sterven als een goed iemand. Niet als iemand die - die kinderen vermoordt. Dan sterf ik liever nu.'
Snape knikte.
'Ik begrijp het. Ik zal Potter zoeken voor je en dan zullen we er een eind aan maken. Ik - ik weet niet - ik weet het ook niet meer.'
'Wat moet je met me doen?' fluisterde ik. 'Van papa?'
'Martelen en zweepslagen tot je niet meer kunt bewegen van de pijn.'
Ik knikte en beet zachtjes op mijn lip.
'Kun je dat misschien - misschien doen als ik al dood ben?'
'Ik denk dat je doden genoeg straf is.'
Snape stond op. Hij pakte me stevig beet en plotseling begon hij te huilen. Aan een stuk door. Ik trilde van verdriet, maar nog meer van angst.
'Lieverd, ik ga je echt heel erg missen,' snikte Snape. 'Je bent de zon in mijn leven. Ik lééf voor jou.'
Zeg dat nou niet. Ik kon er niet meer tegen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en liet de tranen gaan. Het besef was daar. Vandaag zou ik sterven.

Snape was mijn dierbaren gaan halen. Hij wist waar Harry, Ron en Hermione waren en had zelfs Lupin en Sirius gevonden. McGonagall was ook gekomen, maar waarom, wist ik niet. We zaten allemaal op de bank in Snape's kamer. Harry had mijn hand vast, maar steeds als ik naar hem keek, had ik spijt van gisteren, toen ik met Draco was. Ik had het niet moeten doen. Het was vreselijk fout geweest en Harry moest het weten. Het moest eruit voordat ik mijn laatste adem uitgeblazen had.
'Ik wil even nog met Harry praten,' zei ik tegen het bezoek.
We liepen de gang op en met traanogen schopte ik tegen een harnas.
'Ik ben verschrikkelijk stom geweest,' gaf ik toe. 'Ik had het nooit moeten doen, maar - maar ik had het ook nooit gedaan als ik wist dat vandaag mijn laatste dag was. Maar je moet het weten, Harry.'
'Wat, Elena?'
'Ik heb - Draco en ik hebben - je weet wel.... gedaan.'
'WAT?!' riep Harry woest. 'BEN JE GEK GEWORDEN?!'
'IK WEET HET, OKÉ!' schreeuwde ik. 'IK WEET DAT IK - DAT HET NOOIT HAD MOGEN GEBEUREN!'
Harry schudde vol ongeloof zijn hoofd.
'Wat doe ik hier eigenlijk?! Waarom zou ik nog geïnteresseerd zijn in jouw dood?'
'Je hoeft er niet bij te zijn,' fluisterde ik. 'Maar je had het recht om dit te weten. Ik kon niet sterven met dit geheim op zak.'
'En je besloot niet om voor een keer aan mij te denken? Als jij straks sterft, is mijn enige herinnering aan jou... dat je met Malfoy bent gegaan.'
'Ik sterf vandaag, Harry. Helder nadenken zit er niet in. Denk er maar aan dat ik mijn straf afbetaald heb door te sterven.'
Harry kon zijn tranen niet meer tegenhouden, maar sprak zijn emoties niet uit.
'Voordat we naar binnen gaan - in mijn kluis onder het bed, liggen aanwijzingen voor de Horcruxes. En brieven aan jou gericht, maar die ik niet mocht opsturen vanwege jullie veiligheid. Ik weet niet of je geïnteresseerd bent, maar de code is 3107. Misschien helpt het je.'
'3107?'
Ik knikte. Harry's geboortedatum.
'Ik ben er klaar voor,' zei ik zacht tegen Harry, terwijl ik mijn hand op de deurklink legde. 'Je moet nu beslissen of je de laatste minuten wilt meemaken.'
'Het is over, Elena. Sterf maar.'
Ik knikte, maar kon niet instemmen. Ik rende naar hem toe en hoewel hij me wilde tegenhouden, gaf ik hem een kus op zijn mond.
'Bedankt voor alles,' fluisterde ik gekweld. 'Ik hou van je.'
Harry wilde niet toegeven, maar greep toen toch naar mijn hand.
'Ik ga hem verslaan. Voor jou. Voor ons. En dat van Malfoy - ik kan eeuwig boos blijven, maar ik krijg jou er niet mee terug.'
Samen liepen we de kamer binnen. Ik bleef in het midden staan en keek naar de mensen voor me. Snape stond op en pakte aarzelend zijn toverstok.
'Denk er niet bij na,' zei ik zacht. 'Doe het gewoon. Ik ben maar een mens. Ik zou hoe dan ook gestorven zijn.'
'Dat helpt niet,' zei Sirius. 'Zeg maar niets meer, Elena. Niets zal hem helpen. Zal ons helpen. Dit verdriet zal voor eeuwig blijven.'
'Oké,' fluisterde ik.
'Avada Kedavra!' riep Snape.
Ik viel neer en wist het. Het was voorbij.