We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty

Harry liet me voor een tijdje niet los en ik liet hem dat ook niet toe, aangezien ik hem zo stevig tegen me aanklemde dat hij geen kant op kon.
'Wat is er gebeurd?' vroeg hij voorzichtig.
'Ik wil je niet kwijt,' snikte ik en ik verzwakte mijn greep.
Met betraande ogen keek ik in de groene ogen van Harry.
'Ik ben een Horcrux,' fluisterde ik. 'Ik ben gemaakt door papa als reden om van mij een Horcrux te maken. Ik moet dood.'
'NEE!' riep Harry en ongecontroleerd zwaaide hij met zijn armen.
'Jawel,' zei ik zacht.
'Maar - Elena, ik kan niet zonder je. We gaan -'
Hij stopte de zin en slikte even. 'We zouden samen - '
Tranen gleden over onze wangen.
'We gaan ervoor,' snikte ik. 'Ik doe alles om mijn dood zolang mogelijk uit te stellen.'
Harry keek me aan.
'Hoe kan dit? Je - je bent mijn meisje.'
'Het spijt me,' fluisterde ik. 'Ik wil het niet.'
Harry drukte me tegen zich aan en wiegde langzaam op en neer. Daar stonden we een tijdje en niemand die voorbij liep nam het ons kwalijk voor deze ene keer. De tranen bleven komen. Ik wist niet van ophouden en Harry ook niet.
'Wat doen we nu?' mompelde Harry.
Ik keek hem vragend aan.
'Vertel me, wat wil je nog allemaal met me doen?'
'Nee,' snikte ik. 'Nee, we gaan niet aftellen. We gaan genieten van het leven en stiekem hoop ik dat het nog lang genoeg is om van jou te genieten.'
Harry schudde zijn hoofd.
'Dat is het niet. Ik zou nooit zonder jou kunnen, Elena.'
'Je hebt al zoveel mensen verloren, Harry. Ik zou me ook niets verbazen als je nu zegt dat je me niet meer wilt. Het zou je teveel pijn doen als -'
Harry pakte mijn gezicht vast met zijn grote handen.
'Ik ga van elk moment met jou genieten. Ik zou niets willen missen.'
'Maar -'
Harry schudde zijn hoofd.
'Jij bent het lichtpunt in mijn leven. Ik wil de laatste maanden met jou doorbrengen en ik wil je al mijn liefde geven.'
Ik beet op mijn lip.
'Ik ben het niet waard.'
'Oh, jawel,' zei Harry zacht. 'Meer dan je denkt. En tevens, je weet wat Dumbledore ooit zei: zonder jou winnen we de oorlog niet.'
'Nee, omdat je mij eerst moet doden om Voldemort te verslaan,' zei ik fel. 'Ik weet zeker dat ik nergens anders goed voor ben. Dumbledore wist dit zeker ook al jaren.'
'Je twijfelt veel te veel aan jezelf. Je bent het meest speciale en meest bijzondere meisje dat ik ooit ontmoet heb en ik weet zeker dat je steengoed zult zijn in de oorlog. Zonder jou zijn we kansloos. Besef dat alsjeblieft, schatje.'
Ik pakte hem stevig beet en trok hem tegen me aan. Hij kuste me op mijn kruin en streelde mijn haren.
'We gaan iets doen,' zei Harry.'Kom.'
Ik pakte zijn hand vast en veegde mijn tranen weg. Harry nam me mee naar buiten en pakte zijn bezem.
'Houd je stevig vast, liefje.'
Met veel moeite kwam ik op de bezem. Ik legde mijn hoofd op zijn rug en pakte hem stevig vast met mijn armen.
'Ik houd van je,' waren mijn laatste woorden voor we opstegen.
Het was prachtig. Het volle maanlicht weerspiegelde in het donker. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Het zou toch vreselijk zijn als ik dit moest missen over een tijdje? Ik beet op mijn lip en snikte. Niet alleen dit mooie uitzicht over het meer, met de volle maan, maar nog zoveel meer zou ik gaan missen. Snape, Dumbledore, Harry, Hermione en zelfs Draco. Zelfs hem. Ik durfde een hand los te laten om de tranen uit mijn ogen te wrijven.
'Alles goed?' vroeg Harry teder.
'Nee,' fluisterde ik. 'maar het is heel mooi. Ik geniet.'
Harry knikte goedkeurend en vloog verder.
We vlogen over het verboden bos, dat er zowel angstaanjagend als ontzettend magisch eruit zag. Het station van Hogwarts was verlaten, maar het had nog nooit zo'n mooie indruk gekregen als van bovenaf.
Ik slaakte een kleine zucht. De wereld waar ik leefde was verbazingwekkend mooi. Pas nu drong dat tot me door. Ik wilde niet weg.

We landden. Het was een fijne landing en zonder problemen stond ik weer met beide voeten op de grond. Ik sloeg mijn armen om Harry's nek.
'Dankjewel,' glunderde ik.
Harry glimlachte en gaf me een zoen. Ik kreunde van verlangen toen hij op mijn lip beet en mijn lip een beetje raakte met zijn neus.
'Ik wil mijn meisje niet zien huilen,' zei Harry zacht. 'Dat breekt mijn hart.'
Ik maakte cirkeltjes met mijn vinger over zijn blote hals.
'Het spijt me,' lispelde ik in zijn oor.
Ik pakte zijn hand vast en we liepen naar binnen toe. Het was al heel laat want er was niemand meer te zien in de gangen. Ook the Great Hall leek uitgestorven. Alles leek uitgestorven.
Harry en ik liepen nietsvermoedend naar boven toe, maar net op het punt dat we dachten dat we veilig waren, kwam Snape de hoek om gedoken.
'Waar waren jullie?' vroeg hij streng.
Ik beet op mijn lip.
'Een rondje op Harry's bezem aan het maken, professor.'
Snape fronste zijn wenkbrauw. Ik wilde hem een knuffel geven, maar ik wist ook dat het niet gepast was om dat nu te doen. Nerveus draaide ik met de armband die ik van Snape gekregen had. Hij keek me aan en er vormde een minuscuul glimlachje.
'Ik had graag gewild dat je me op de hoogte gebracht had, Elena. Je weet dat ik dan veel liever zou reageren.'
'Ja, professor,' prevelde ik.
Natuurlijk was ik het hier niet mee eens, maar het laatste wat ik wilde was een boze Snape zo laat op de avond.
'Potter, heb je goed voor Elena gezorgd?'
Harry knikte en keek nog naar mij voor instemming. Ik knikte ook.
'Goed. Ik verwacht overmorgen een verslag over een informatief onderwerp naar keuze van beiden en ik wil dat jullie nu direct gaan slapen. Nog een keer zo'n nachtelijk uitstapje en jullie komen er niet zo gemakkelijk vanaf. De enige reden dat ik hier zo luchtig over doe, is omdat ik weet dat Elena vandaag een bijzonder moeilijke dag heeft meegemaakt en ik ben de kwaadste niet om dat te accepteren.'
Ik knikte.
'Dank u, professor.'
Ik zag de pijn in zijn ogen. Hij wilde mij net zomin dood als al die anderen en hij kon het nog het slechtst verbergen. Zijn ogen zeiden meer dan hij ooit had kunnen bedenken.
'Zo,' mompelde Harry toen Snape buiten gehoorafstand was. 'Kom je met me mee? Ik heb een verrassing.'
'Nog een?' vroeg ik opgewonden.
Harry knikte.
We gingen niet naar de common room, maar Harry nam me mee naar the Room of Requirement, waar we vorig jaar gevochten hadden met Dumbledore's Army tegen het schoolbestuur. Het was een van de fijnste tijden uit mijn leven. Iedereen zo bij elkaar met een doel. Alsof we alles aankonden. Helaas was de realiteit iets anders, maar dat was altijd zo.
Harry deed zijn handen voor mijn ogen toen we voor de deur stonden. Ik hoorde het gekraak van de deur en hoorde hoe deze terug in het slot viel. Ik wist niet wat ik kon verwachten toen Harry zijn handen weghaalde, maar dit had ik totaal niet verwacht. Er stond een groot hemelbed met immens veel kussen en rozenblaadjes. Aan de andere kant van de kamer zag ik een open haard met vrolijk knetterend vuur en twee heerlijke banken en een zetel. Ik keek mijn ogen uit.
'Wat is dit mooi!' glunderde ik.
'Zo zie je maar,' grijnsde Harry. 'Wat je verbeelding wel niet kan doen.'
Ik glimlachte en liet me meenemen naar het bed. Harry legde me er teder op en besloot me uit te kleden.
'Ik weet dat je normaal met een pyjama slaapt, maar nu ben je bij mij,' waren zijn simpele woorden.
Ik lag naakt voor hem en keek wat onwennig.
'Je wilt dat ik naakt ga slapen?' vroeg ik.
'Voor alles moet een eerste keer zijn,' kreunde Harry en zelf kleedde hij zich ook uit.
Hij stopte me onder de warme satijnen lakens en ging er vervolgens zelf ook bij liggen. Liefdevol drukte hij mijn rug tegen zijn buik aan en boorde hij zijn neus in mijn haar. Hij hield mijn handen stevig vast.
'Slaap lekker schoonheid. Ik hou van je,' lispelde hij liefdevol.
'Ik ook van jou,' geeuwde ik en ik kwam tot de conclusie ik nog nooit zo lekker geslapen had.