We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 140

Zoals ik verwacht had, was de ziekenzaal helemaal vol. Pomfrey had het druk met genezen, maar toen ze mij binnen zag komen, gaf ze Snape voorrang.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze.
'Gebeten door Nagini, papa's slang,' antwoordde ik, maar het was niet van harte. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij tegen me gelogen had. Ik wist niet eens waarom hij gebeten was door die slang. Wat had hij nog meer te verbergen? Plotseling hoorden we weer de verschrikkelijke stem van mijn vader.
'Elena, kom naar het bos, anders zal iedereen sterven. Wij zijn het zat om te blijven vechten, dus breng ons Elena. Zij zal vermoord worden als Potter niet komt opdagen binnen een half uur.'
'Ik ga,' mompelde ik. 'Niemand mag meer sterven.'
'Doe niet zo dom, kind,' snauwde Pomfrey. 'Je gaat jezelf niet overgeven!'
'Jij bent wel de laatste die mij vertelt wat ik moet doen!' schreeuwde ik.

'Daar is ze al!' smaalde papa.
Het was koud in het bos. Onbehaaglijk. Ik was bang. Bang voor wat er ging komen. Een traan gleed langs mijn wang. Harry zou me laten sterven als als ik de enige was die op het spel stond. Nu was er nog een kans dat hij kwam opdagen, maar dan nog was het maar de vraag of het geen valsstrik was.
'Waar is je vriendin, papa?' vroeg ik quasi-vriendelijk, refererend naar Bellatrix.
Papa zei niets.
'Dood,' antwoordde Lucius bruusk.
Ik keek naar de rest van de Death Eaters. Draco was er en Narcissa ook. Ik zag de twee leraren staan en nog wat mensen die ik enkel van gezicht herkende. Papa kwam akelig dichtbij me. Intimiderend legde hij zijn hand onder mijn kin, zodat hij die op kon tillen. Ik voelde mijn ademhaling hoog zitten, bang voor wat er ging gebeuren.
'Als Potter niet komt, snijd ik je keel door en zet ik je in brand.' Hij spuwde in mijn gezicht. 'En dan laat ik je langzaam sterven, zoals ik bij Severus gedaan heb.'
Ik zei niet dat hij nog leefde. Momenteel zei ik niets. Bevroren keek ik naar mijn eigen vader. De man die al mijn problemen veroorzaakt heeft. Die ervoor gezorgd heeft dat ik ben geworden zoals ik ben. Ik hoopte dat hij zou sterven. Dat dit zijn laatste nacht zou zijn. Een traan gleed over mijn wang. Ik was bang voor deze man. Doodsbang. Lucius toverde touwen tevoorschijn, die mijn handen achter mijn rug aan elkaar verbonden. Ook kreeg ik tape over mijn mond, zodat ik niet kon schreeuwen. Nu was het wachten. Wachten op een persoon die ik eeuwig dankbaar zou zijn als hij kwam opdagen, want ik zat niet echt te wachten op de langzame dood die papa voor mij in gedachten had.
Het leek wel uren te duren, maar uiteindelijk kwam Harry tevoorschijn. Hij zag eruit alsof hij gekweld was door de gebeurtenissen in het kasteel. Ik huiverde. Ik wilde het niet weten.
‘Potter!’
Papa leek helemaal in zijn nopjes vandaag. Ik haalde diep adem. Hij ging Harry vermoorden. Het ging gebeuren. Ik keek niet. Ik durfde niet.
‘Avada Kedavra!’
Harry leek zich niet eens te verzetten. Ik begreep het niet. Waarom sprak hij geen tegenspreuk uit? Waren de Horcruxes niet vernietigd? Waarom liet hij zich vermoorden? Harry moest papa verslaan. Nu was het voorbij. Harry was dood.
Ik kreeg amper mee wat er daarna gebeurde. Het leek alsof de wereld een tijdje stilstond en ik er geen deel meer van uitmaakte. Alsof ik toekeek wat er allemaal gebeurde. Harry werd omhoog getild. Hij zweefde voor papa uit, richting het kasteel. Zijn lichaam was levenloos. De ledematen hingen slap langs zijn lijf. Tranen gleden over mijn wangen. Het was over. Papa werd de baas. Ik had verwacht dat ze me mee zouden nemen naar het kasteel, maar niemand leek enige aandacht aan mij te besteden. Ik bleef achter in het bos, huilend. Van alle manieren waarop mijn leven had kunnen eindigen, was deze manier het ergste. Zonder iemand om me heen wachten totdat ik zou omkomen door een beest, honger of dorst.
Het werd licht en ook weer donker. Ik bevroor en had honger. Mijn handen zaten nog altijd vastgebonden op mijn rug, dus mijn armen waren stijf. Ik huiverde. Elk geluid dat ik hoorde, maakte me bang. Ik probeerde te slapen, zodat ik minder zou meemaken, maar dat lukte niet. Niets lukte. Ik gaf het op.