We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 122

Ik stond voor zijn kantoor. De deur was nog dicht. De tranen gleden over mijn wangen, alsof ik nooit zou stoppen met huilen. Beangstigend gaf ik mijn hersenen een sein om op de deur te kloppen. Dat gebeurde. Gemompel. Mijn vingers om de deurklink, langzaam de deur openend. Daar zat hij, achter zijn bureau.
'Riddle. Wat moet je?'
'Ik weet dat u boos bent omdat ik gelogen heb, maar morgen is de hoorzitting. Ik - hoewel u dan zo boos bent - ik zou graag willen dat u mee gaat.'
Snape slaakte een zucht, maar gaf geen antwoord. Ik beet zachtjes op mijn lip.
'Wat moet ik doen? Op mijn knieën gaan en smeken? Ik heb over de consequentes van mijn actie nagedacht en morgen ... morgen zal het Azkaban worden. Dat is al genoeg straf voor me.'
'Ik heb je geen straf gegeven.'
Ik perste mijn lippen op elkaar.
'Niet?! Mij negeren, woedend reageren en - en me niet steunen bij dit soort dingen, noem je geen straf? Ik heb je nodig en juist nu besluit je me te haten. Dat is nog erger dan wat Greyback met me gedaan heeft.'
Snape stond op.
'Neem dat laatste terug.'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik heb niemand, behalve u. En u laat me vallen op het moment dat ik u het meest nodig heb. Die pijn is gruwelijk. Maar morgen zal Azakaban het resultaat zijn van de hoorzitting en dan ben je van me af!'
Ik rende naar buiten en gooide de deur dicht. Woedend, angstig en vol verdriet haastte ik me naar mijn kamer, waar ik me op mijn bed liet vallen. Ik wilde niet dat het morgen werd. Werd het maar nooit meer licht.

Helaas werd het dat wel. Ik gooide mijn kast open en zocht naar een toepasselijke outfit. Uiteindelijk werd het een zwarte jurk, om in het doodse thema te blijven. Van empathie was ik wel gediend. Ik kleedde me om en deed mijn make-up, totdat er op mijn deur geklopt werd. Snape kwam binnen, ook netjes gekleed. Hij stond daar maar te staan, alsof hij zijn spreekvermogen verloren had. Ik keek hem kort aan.
'Ga je mee?' vroeg ik zacht.
'Natuurlijk.'
Opgelucht knikte ik.
'Bedankt.'
Ik zocht naar mijn tas en deed daar mijn toverstok, portemonnee en een flesje water in. Voor de laatste keer keek ik in de spiegel. Een gekweld meisje stond voor me. Zo moest ik me laten zien. Als iemand die medelijden nodig had.
'Zullen we gaan?' vroeg Snape.
'Ben je nog boos op me?' mompelde ik zacht.
Snape zuchtte, maar schudde zijn hoofd.
'Je had gelijk. Ik ben verschrikkelijk geweest gisteren.'
'Goed dat je het beseft.'

De hoorzitting begon als een ramp. Ik moest op een verhoging zitten en toen ik zag wie er op de tribune zaten, zakte de moed al totaal in de schoenen. Umbridge, Fudge en nog meer mensen die het niet zo op me hadden. Dat werd nog zwaar. Ik beet zachtjes op mijn lip toen Fudge begon te praten.
'Elena Merope Riddle. Laten we direct ter sprake komen. Je wordt aangeklaagd voor het doden van minderjarige kinderen.'
'Bewijs?' vroeg Snape, die aan mijn kant op de tribune zat.
Fudge haalde een papier tevoorschijn.
'Op twaalf oktober is er een graf aangetroffen in de achtertuin van een afgebrand huis,' las hij voor. 'Een onderzoeksteam onderzocht het huis en vond nog een lijk. Bovendien lagen er twee toverstokken. Deze zijn onderzocht. De DNA-sporen op de toverstok komen overeen met die van Elena Merope Riddle. De gebruikte spreuken op een van de toverstokken waren de Cruciatus Curse en de Killing Curse. De lichamen van de kinderen waren ernstig toegetakeld voordat hun leven werd beëindigd, vermoedelijk door de Cruciatus Curse. Beken je, juffrouw Riddle? Heb jij de kinderen vermoord?'
'Ja, meneer Fudge,' mompelde ik zacht.
'Verklaring?'
'Greyback. Hij - hij dwong me het te doen. Ik - ik werd verkracht en misbruikt en de kinderen ook. Als ik niet deed wat hij zei, zou hij me ook vermoorden.'
'Geen enkele toverstok geeft aan dat er een Imperius Curse gebruikt is. Je had dus kunnen weigeren, maar toch vermoordde je de minderjarige kinderen?'
Ik knikte.
'Ik wilde niet sterven. Niet daar en niet zo. Hij zou die kinderen toch vermoord hebben als ik het niet zou doen.'
Er werd gemompeld. Umbridge stond op. Ze kuchte meisjesachtig.
'Ik heb altijd al geweten dat ze een schande is voor de mensheid. Dat was ze al toen ik lesgaf op Hogwarts en het is nu zó erg, dat ze compleet ontspoord is. Ik eis acht jaar Azkaban.'
'Acht jaar?' snikte ik. 'Begrijpen jullie het niet?! Ik werd gedwongen!'
'Zonder de aantoning van het gebruik van de Imperius Curse, is dwang ongeldig,' sprak Fudge resoluut. 'In alle andere gevallen kun je je er tegen verzetten.'
'IK BEN GODVERDOMME COMPLEET AFGERANSELD, GEMARTELD EN VERKRACHT DOOR GREYBACK! IK WAS BANG!'
'Greyback is niet aanwezig om te getuigen. Er is geen bewijs,' zei Fudge.
'Nee, want hij is dood!'
'Heb jij hem ook vermoord, juffrouw Riddle?'
'Nee,' snauwde ik.
'Wie wel?'
'Weet ik veel!' loog ik.
Er werd weer opgewonden gemompeld in de zaal, maar Fudge suste de boel weer.
'Ik ben het eens met het vonnis van Dorothea Umbridge. Acht jaar Azkaban.'
De tranen rolden over mijn wangen. Acht jaar. Acht jaar, waarin ik had kunnen trouwen, een baan kon hebben, een gezin kon stichten.... maar nu was acht jaar niets meer dan opgesloten zitten in de meest beruchte gevangenis van de toverwereld. Mijn onderlip trilde toen Snape naar me toeliep en me omhelsde.
'Het komt wel goed,' fluisterde hij. 'De hele regering is corrupt, dus als jouw vader eenmaal verslagen is, laten ze je vrij. Dat weet ik zeker. Tot die tijd zal ik er ook alles aan doen om jouw straf te verminderen. Wees sterk.'
Ik knikte en nog voordat ik iets terug kon zeggen, werden er handboeien bij me omgedaan en werd ik hardhandig meegesleurd.

De bewakers van Azkaban waren geen lieverdjes. Ze verdwijnselden me naar een kleine kamer. Ik had geen idee waar ik was.
'Kleed je uit,' zei een van hem. 'Je krijgt kleding van ons en je lichaam wordt gecontroleerd.'
Gehoorzaam deed ik wat hij me vroeg. Toen ik helemaal geen kleding aan had, werd ik gecontroleerd.
'Ik zie dat je flink toegetakeld bent,' zei hij. 'Doet het pijn?'
'Ja, meneer.'
'Als je wonden gaan ontsteken, zul je een van de andere bewakers moeten inlichten.'
'Dementors zullen daar vast heel gevoelig voor zijn,' zei ik sarcastisch.
De bewaker gaf me een uniform.
'Er lopen ook nog menselijke gedaantes rond.'
Ik kleedde me om. Het uniform was veel te groot, maar ik had tenminste wat aan. De bewaker nam me mee. We gingen door een dubbele deur en kwamen uit in het gedeelte met de cellen. Overal waren Dementors. De mensen in de cellen waren doodziek en zwak. Ik huiverde. Na een aantal maanden zou ik er ook zo uitzien. De bewaker maakte een cel open en stopte me erin.
'Een keer per week mag je even luchten. Als de Dementors je toegetakeld hebben, krijg je in sommige gevallen wat chocolade. Ongehoorzaamheid wordt ernstig bestraft. Een enkel geval wordt gekust door de Dementors. Drie keer per dag krijg je eten. Water en brood en in de avond een warme maaltijd.'
'Dit is echt een plek waar een zeventien jarig meisje thuishoort,' mompelde ik.
Het was koud en vochtig en de droevigheid van de Dementors, was sterk te voelen. Vrolijkheid leek uit mijn lichaam verdwenen te zijn. De tranen gleden over mijn wangen. Ik ging op bed liggen en slaakte een diepe zucht. Acht jaar. Als ik het hier een week volhield, vond ik dat al knap genoeg van mezelf.