We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety-five

Na een dikke week vonden ze dat ik wel lang genoeg vast gezeten had. Een paar kilogram lichter werd ik meegenomen naar boven, waar mijn ogen heel erg moesten wennen aan het zonlicht. Ik stonk verschrikkelijk, want ik had langer dan een week mezelf niet kunnen wassen. Bovendien was mijn gewaad ook ontzettend vies. Snape was me komen ophalen, maar we moesten eerst naar Dumbledore toe.
'Klop maar aan,' zei hij vriendelijk.
Ik wilde niet. Ik had Dumbledore de hele week niet meer gezien, afgezien van de eerste dag. Hij had mij laten opsluiten. Hij dacht dat ik iemand vermoord had. En toch klopte ik aan, omdat het moest.
'Binnen.'
Op de voet gevolgd door Snape liep ik naar binnen. Ik bleef staan voor Dumbledore's bureau en keek hem aan.
'U wilde mij spreken, professor?'
Dumbledore knikte en gaf een teken dat ik mocht zitten. Snape bleef achterin het kantoor staan.
‘Hoe is het met je?’
Ik haalde mijn schouders op. Ik was niet echt in staat iets te zeggen.
‘Je ziet er slecht uit.’
‘Ik ben behandeld als een moordenaar. Ik kreeg amper te eten.’
Mijn stem sloeg over en ik durfde de man niet meer aan te kijken.
‘Heb je iets geleerd in die tijd dat je er zat?’ vroeg Dumbledore.
Was deze hele bedoeling een experiment om er iets van te leren? Wat verwachtte Dumbledore als antwoord?
‘Ja, ik heb wat geleerd,’ besloot ik toch maar te zeggen. ‘Ik zal nooit meer mijn best doen om te bewijzen dat ik anders ben dan mijn vader. Mijn hele carrière op Hogwarts heb ik geprobeerd om iedereen te laten zien dat ik anders ben dan hem, maar uiteindelijk word ik toch veroordeeld voor een moord. Voor iets dat mijn vader zou doen, maar ik nooit van mijn leven gedaan zou hebben.’
Dumbledore keek naar Snape en slaakte een zucht. Zijn hand gleed over zijn witte baard en terwijl hij dat deed, bestudeerde hij mijn gezicht.
‘Het spijt me. Ik moest dit doen.’
‘Waarom?’ vroeg ik.
Ik kon me echt niet indenken waarom iemand dit mij aan zou doen.
‘Ik kan niet zomaar doen alsof er niets aan de hand is. Iemand moet schuldig gevonden worden en moet worden verwijderd van de rest. De leerlingen mogen niet denken dat er een moordenaar op Hogwarts rondloopt.'
Ik werd woedend toen ik hoorde dat zoiets de reden was. Ik moest een week lang in een verschrikkelijke cel doorbrengen, om het imago van de school te redden.
'Dat is het meest zwakzinnige argument dat ik ooit gehoord heb! U straft mij ontzettend streng voor meer dan een week omdat het anders slecht is voor de school. Wat vindt u daar zelf van? Ik word er spontaan kotsmisselijk van. Ik ben een mens! Geen gebruiksvoorwerp, verdomme!'
Dumbledore slaakte een zucht.
‘Ik begrijp je woede. Het spijt me. Ik had dit niet zo mogen aanpakken.’
‘Zoek het lekker uit,’ siste ik woedend en ik rende het kantoor uit.

Ik ging op zoek naar Harry. Het interesseerde me niet dat ik er niet uit zag en het interesseerde me al helemaal niet dat iedereen gewoon les had. Ik wilde gewoon naar mijn vriendje. Ik had hem een hele week niet gezien, dus het werd wel weer eens tijd. Ik zocht in alle lokalen waar hij mogelijk kon zijn, maar vond hem uiteindelijk in de kassen van Herbology. Zonder iets te zeggen liep ik de kas in en wachtte tot Harry een blik van me opving.
‘Oh Elena!’ riep Harry. Hij rende naar me toe en pakte me stevig vast. ‘Ik heb je zo gemist.’
‘Ik jou ook,’ snikte ik.
Het zag er misschien een beetje vreemd uit dat wij midden in de Herbology les een hereniging hadden, maar het kon me niets schelen. Harry drukte zijn lippen om de mijne en wiegde me zorgzaam heen en weer, terwijl mijn hoofd op zijn borst rustte.
‘Ik zal je weer met rust laten,’ glimlachte ik. ‘Ik zie er niet uit, dus ik ga even douchen.’
‘Ik ga wel mee.’
Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde even rustig mezelf wassen. Even laten bezinken wat er gebeurd was. Ik haalde mijn hand door mijn vette haren, gaf Harry een laatste afscheidskus en liep naar the Room of Requirement.