We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety-two

Ik besloot de rest van de lessen voor vandaag te staken. Misschien was ik er emotioneel nog niet klaar voor of ik was wellicht te veel gekweld door Snape's gedrag. Ik liep naar de Room of Requirement en ging in bed liggen. Het maakte me niets uit dat het ochtend was. Mijn bed was nu mijn enige vriend. Ik moest het ermee doen. Huilend viel ik in slaap, zonder eigenlijk echt moe te zijn.
'Elena.'
Ik kreunde.
'Elena!'
Vermoeid opende ik mijn ogen. Harry zat naast me. Hij gaf me een kusje en pakte toen mijn hand vast.
'Alles goed?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik weet het allemaal niet meer, Harry. Ik ben bang voor alles. Het enige dat ik wil, is met jou hier liggen.'
Harry ging in op mijn verzoek en kwam naast me liggen. Liefdevol klemde hij me in zijn armen.
'Dan doen we dat gewoon, liefje.'
'Maar ik moet strafwerk schrijven.'
'Heeft die achterlijke geit je strafwerk gegeven?!'
Ik knikte.
'Maar het maakt me niet uit. Ik zal doen wat hij me vraagt. Altijd.'
Harry zuchtte.
'Je kunt niet zonder hem, Elena. Geef dat toch toe.'
'Ja, natuurlijk geef ik dat doe,' zei ik fel. 'Maar dat betekent niet dat ik het hem vergeef.'
Ik slaakte een zucht en stond op, ook al had ik er geen zin in. Ik pakte mijn Potions boek, perkament en een veer en liep weer naar het bed. Harry gaf me een kus en streelde mijn haar terwijl ik verdrietig begon aan het strafwerk.

Toen ik de volgende dag wakker werd, voelde ik me iets beter. Het strafwerk was af en mijn dag begon met Defence, dat ik toch echt een stuk leuker vond dan iets Potions. Lupin gaf weer les. De afgelopen jaren waren het steeds andere leraren geweest, maar nu ik in de zesde zat, kwam Lupin terug. Dumbledore had hem overgehaald. Vrolijk ging ik naast Hermione zitten en luisterde naar de uitleg van Lupin.
'Kan iemand mij vertellen wat de spreuk Crucio met je doet?'
Lupin keek de klas afwachtend aan terwijl hij zijn mouwen opstroopte. Iedereen wist wat deze spreuk deed, maar niemand wilde het zeggen. Ik zeker niet.
'Het ligt gevoelig, zie ik.'
Lupin keek me aan en schonk me een kleine glimlach. Ik kon me nog goed herinneren dat ik werd gemarteld op het schoolterrein. Ik had nog nooit zoiets vreselijks meegemaakt. Waarom Lupin zijn les daarover wilde laten gaan, was voor mij een raadsel.
'De reden dat ik dit vraag, is omdat het oorlog is. Er komt misschien een moment dat je gemarteld wordt en dan zal het vast in je opkomen om er wat tegen te doen. Maar wat kun je er tegen doen?'
Ik stak mijn hand op.
'Niets, professor. Het beste is om niets te doen.'
'Waarom?'
'Je moet mensen niet boos maken als ze je martelen. Dan gaan ze het menen. Een Death Eater is sterk. Hij zal niet opkijken van een vervloeking van een scholier.'
Ik wist niet waar mijn negativiteit vandaan kwam. Ik wilde eerlijk zijn.
'Elena, ik ben het niet met je eens. Een heel sterke vervloeking kan iemand laten stoppen met martelen.'
'Probeer maar,' zei ik schamper. 'Probeer het maar om een sterke vervloeking uit te spreken als je wordt gemarteld. Als het zo makkelijk was, professor, dan had ik mezelf niet zoiets aangedaan.'
Lupin keek me aan. Ik was fel geweest. Iets te fel misschien.
'En daarom gaan wij in deze les non-verbale spreuken leren. Het is lastig en het vereist opperste concentratie, maar jullie kunnen het!'
Lupin stond opgetogen op van zijn bureau en klapte in zijn handen. Waarom kreeg ik dit nu pas te leren, als ik al zestien jaar martelingen over me heen kreeg? Vonden ze dat ik dat verdiende? Iedereen stond op, maar ik bleef geduldig wachten tot ik wist wat de bedoeling was.
'Zullen wij samen?' vroeg Hermione.
Met tegenzin stond ik op en ging tegenover Hermione staan in het klaslokaal.
‘Elena, als je geen zin hebt, hoeft het niet,’ zei Lupin, die plotseling achter met stond.
‘Het was fijner geweest als je me deze techniek zo’n drieëndertigduizend martelingen geleden geleerd had,’ beet ik hem toe. ‘Dan had ik niet zo hoeven te lijden.’
‘Deze techniek is lastig. Ook jij hebt hier moeite mee. De reden dat we dit pas behandelen in de zesde klas, is omdat het gruwelijk mis kan gaan als het niet lukt. Ook voor jou.’
‘Oké dan,’ mompelde ik. ‘Begin maar, Hermione. Ik houd de spreuk wel tegen.’
Het lukte haar echter niet. Hoe hard ze ook haar best deed, de spreuk kwam niet uit haar toverstok. Geduldig wachtte ik tot het wel lukte, maar verder dan een klein vonkje uit haar toverstok, kwam ze niet.
‘Zelfs de beste leerlinge van de klas heeft er moeite mee,’ bemoeide Lupin zich ermee. ‘Je bent wel het verst van iedereen, Hermione. De rest krijgt niets uit zijn toverstok.’
Eerlijk gezegd kon ik er niet zo goed tegen dat Hermione door Lupin de beste uit de klas genoemd werd. Ik dacht dat ik dat was. Alle martelingen die ik over me heen had gekregen, alle vervloekingen die ik beheerste, maar toch kreeg ik deze eer niet.
‘Mag ik het eens proberen?’ vroeg ik aan Hermione, toen Lupin weer weg was.
Ze knikte.
Ik dacht aan Expelliarmus, want die spreuk wilde ik uitspreken. Mijn hoofd schreeuwde om die spreuk. Ik deed mijn ogen dicht, richtte mijn toverstok op Hermione en daar was de spreuk. Een krachtige spreuk raakte Hermione. Enigszins trots rende ik naar Hermione toe, want ze was op de grond gevallen, aangezien ze niet in staat was mijn spreuk tegen te houden.
‘Gaat het?’
Ze knikte.
‘Bedankt, Elena. Je hebt geen idee. Je bent ontzettend stom! Je probeert altijd jezelf maar te bewijzen en dat het dan ten koste gaat van je vriendschap, interesseert je niets. Hoe goed je ook bent, zo maak je geen vrienden.’
Ze had misschien wel gelijk. De enige reden dat ik dit wilde doen, was om Lupin te laten zien dat ik de beste van de klas was. Ik was egoïstisch. Lupin keek niet eens toen ik de spreuk afstuurde op Hermione, dus het was het ook nog niet eens waard geweest.
‘Sorry.’
Ik stond op en pakte mijn spullen. Snel rende ik het lokaal uit, op weg naar de toiletten. Ik moest tot mezelf komen. Ik was echt een onuitstaanbare trut. Hoe kon ik dit nou doen?!