We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 120

'En? Hoe was het?'
Snape was mijn kamer ingelopen, ongeveer vijf minuten nadat Evenlyn vertrokken was.
Ik haalde mijn schouders op.
'Ik denk niet dat het gaat helpen,' zei ik. 'Ze is wel aardig, maar al die vragen - ik wil gewoon weer een normaal mens zijn.'
Snape sloeg zijn armen om me heen.
'Als jij denkt dat je dat aankunt, dan accepteer ik dat, lieverd.'
'Ik weet niet of ik het aankan, maar ik wil het gewoon proberen. Ik ben het zat om steeds te denken aan Greyback.'
'Dat begrijp ik, maar ik moet je even wat laten zien. Hij pakte de Daily Prophet uit zijn gewaad en liet mij de voorpagina lezen.

'Lijken gevonden in tuin afgebrand huis"

Gisteravond is er een melding gedaan van een man die een avondwandeling deed met zijn hond. De hond rende af op een sterke geur en groef door het zand. Meerdere lijken kwamen tevoorschijn.
'Het was heel merkwaardig,' sprak de man tegen the Daily Prophet. 'Het leken allemaal kinderen.'
De hond was tevens naar het afgebrande huis gerend, waar ook een lijk lag. Volgens het onderzoeksteam is dit het lijk van Fenrir Greyback, de beruchte weerwolf.
Heeft u iets gezien? Neem contact op met de Daily Prophet."

'Nee,' piepte ik. 'Professor, als ze erachter komen dat ik - '
'Liefje, jij kon daar toch niets aan doen?' vroeg Snape. 'Je verkeerde onder de Imperius Curse. Als ze de toverstok van Greyback vinden, zien ze welke spreuken hij gebruikt heeft.'
'Maar hij heeft die niet gebruikt. Dat heb ik gelogen...'
Verbijsterd keek Snape me aan.
'Wat? Waarom?! Elena!'
'Greyback dwong me en als ik het niet deed, vermoordde hij me. Ik had niet eens die Imperius Curse nodig. Ik - ik deed het gewoon. Ik wilde niet dood.'
'Je moet niet liegen over die dingen tegen me,' zei Snape boos.
'Ik was bang dat je me een monster zou vinden.'
Snape sloeg zijn armen over elkaar.
'Ik denk dat je maar even moet gaan nadenken over de gevolgen van deze actie. Als het Ministery erachter komt dat jij daar was, willen ze jouw stok onderzoeken. Azkaban komt steeds dichterbij. Je had moeten nadenken, Elena! Je had moeten tegenstribbelen, zodat hij de Imperius Curse op je kon uitspreken.'
'JE WAS ER NIET BIJ! JE WEET NIET HOE HIJ ME BEHANDELDE EN JE WEET NIET HOE IK ME VOELDE OP DAT MOMENT. RAAR HOOR, DAT IK ER NIET OVER NADACHT HOE IK DIT MOEST AANPAKKEN!'
'Ik denk dat ik een redelijk beeld heb, Elena,' zei Snape kalm. 'Maar ik laat je met rust. Ik zal je geen straf geven voor het liegen, want ik denk dat Azkaban al zwaar genoeg voor je wordt.'
Mijn onderlip trilde. Hij leek geen enkele empathie voor me te hebben. Alsof dit allemaal mijn schuld was.

'Liefje, kom. Ze moeten echt vermoord worden. Jij wilde dat ze uit de weg geruimd zouden worden, toch?'
'Ik zei dat je ze moest vrijlaten,' snauwde ik. 'Ik wil die kinderen niet vermoorden.'
'Je hebt niets te willen,' suste Greyback. 'Je weet wat er met jou gebeurt als je niet doet wat ik zeg.'
Ik keek naar de kinderen. Ze laten vastgebonden aan elkaar op de grond, huilend. Dit kon ik niet maken. Toen ik nog steeds geen vin verroerd had, kwam Greyback voor me staan. Hij deed mijn kleding uit en streelde mijn huid, terwijl hij me zoende.
'Je vindt dit lekker,' fluisterde hij. 'Anders zou je wel doen wat ik je vraag.'
Ik duwde hem van me af en keek hem woedend aan, maar ik wist dat ik er niet zomaar vanaf kon komen. Hij zou me eerst gaan verkrachten en daarna vermoorden als ik die kinderen nu niet snel zou doden. Ik wilde niet dood. Ik moest dit doen.

Toen alle kinderen hun laatste adem hadden uitgeblazen, moest ik, onder toeziend ook van Greyback, een kuil graven waar al die kinderen in konden. Dat was zwaar werk, maar ik werd beloond. Beloond met gruwelijke seks.