We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 113

Ik keek op het rooster om te surveilleren dat McGonagall me gegeven had en rolde met mijn ogen. Wie hier verantwoordelijk voor was, was nog niet jarig. Twee dagen in de week moest ik van twee tot vijf uur 's nachts op de wacht staan in het trappenhuis. Daar ging mijn nachtrust. Ik liep dus ook geïrriteerd, maar vooral gefrustreerd naar the Great Hall om te eten.
'Wie heeft die roosters ingepland?' snauwde ik tegen niemand in het bijzonder toen ik ging zitten aan de oppertafel.
'Is het niet goed, prinsesje?' vroeg Snape.
Ik rolde met mijn ogen en terwijl ik dat deed, schepte ik een enorme berg friet op mijn bord en begon dat met mijn handen te eten.
'Toon eens manieren.'
Snape was niet zichzelf. Dat merkte ik aan alles. Maar ik was ook niet mezelf, dus ik besloot mijn mond te houden, want de boel zou zo kunnen escaleren. Desondanks vond ik dat friet niet met bestek gegeten moest worden, dus ik ging ongemanierd door.
'Je hoort het goede voorbeeld te geven, Elena,' zei Snape streng. 'Anders moet ik je vragen om the Great Hall te verlaten.'
'Nou, dan doe ik dat toch!' riep ik geïrriteerd. 'Dan ben ik tenminste van jouw gezeik af.'
Met mijn bord met friet liep ik the Great Hall uit. Ik wist niet wat ik had vandaag. Misschien was het de ruzie met Harry die me raakte. Hij was ver weg en ik kon niets doen om het met hem goed te maken. Dat vond ik een vreselijk gevoel, maar er was niets aan te doen. Het was mijn eigen schuld om vreemd te gaan met Draco.

Ik besteedde de rest van de avond met het lezen van een boek. Ik moest om twee uur gaan surveilleren, dus ik kon beter goed uitgerust zijn. Mijn deur werd opengegooid en Snape kwam woest naar mijn bureau toegerend, waar ik zat.
'Sta op,' snauwde hij.
'Laat me met rust,' fluisterde ik.
'Elena, doe wat ik je vraag!' Gespannen stond ik op. 'Waarom gedraag jij je als een klein kind?! Waarom weiger je naar me te luisteren en doe je zo verschrikkelijk naïef?'
'Ik denk dat u niet helemaal begrijpt hoe het zit, professor. Ik ben zeventien. Ik ben nog maar een kind. Ik weet dat ik meer meegemaakt heb dan de meeste volwassenen en misschien gedraag ik me vaak volwassen, maar ik ben nog maar een kind.'
Snape keek me nog steeds woest aan, maar de agressiviteit was enigszins verdwenen.
Ik ging weer zitten en slaakte een zucht.
'Ik kan niet voldoen aan uw verwachtingen, professor. Twee dagen in de holst van de nacht surveilleren is zwaar voor me. Net als de Sectumsempra spreuk, mijn opdracht om lieve kinderen te vermoorden en Harry, die me haat. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Greyback die me aan wil vallen!'
Snape knikte.
'Het spijt me, Elena. Misschien heb ik gelijk en overschat ik je. Dat spijt me. Ik vraag je of je vandaag nog wel zou willen surveilleren, maar morgen zal ik een nieuw rooster maken, waar ik alleen de avonden voor je inplan. Afgesproken?'
'Bedankt voor uw begrip.'
Ik beet op mijn lip om niet te huilen. Alle emoties die ik de afgelopen dagen had gevoeld, had ik zojuist uitgesproken en dat was toch vrij confronterend.
'Je moet je emoties niet opkroppen,' suste Snape. 'Je mag best huilen.'
'Ik wil sterk zijn.'
Snape glimlachte zwakjes.
'Er zal nooit iemand zijn in de wereld die jou zwak vindt, poppetje van me. Huilen is geen teken van zwakheid, maar van uiting van gevoelens.'
Ik stond open gaf Snape een knuffel. Mijn grote norse brombeer.
'Ik had niet zo brutaal moeten reageren op u,' zei ik. 'Dat heeft niets met onvolwassenheid te maken, maar met respectloosheid. Dat is niet goed van me. Het spijt me.'
'Het is allang weer goed. Ga nu maar verder met uitrusten. Dat heb je wel verdiend.'
Ik knikte. Daar had hij ook wel gelijk in.

Ik gaapte. Het was half drie en sinds dat er Death Eaters op Hogwarts waren, durfde geen enkel kind meer zijn of haar common room te verlaten. Althans, zo leek het. Ik had een boek meegenomen en was op een bankje gaan zitten in het trappenhuis, in de hoop dat er toch nog iemand kwam die ik te grazen kon nemen. Anders werd deze nacht erg lang en daar zat ik niet op te wachten.
Afgezien van Dean en Ginny, die ik niet wilde berispen, aangezien ik ze wat privacy gunde, was er niemand. Niet om twee uur, niet om drie uur en zelfs niet om vier uur. Maar rond half vijf hoorde ik opeens voetstappen, die langzaam weer wegstierven. Echter herhaalde zich dat enkele keren. Angstig keek ik om me heen, maar er was écht niemand. Dat dacht ik, tenminste. Uit het niets werd mijn hoofd naar achteren getrokken en voordat ik ook maar kón protesteren, deed iemand tape op mijn mond. Hardhandig werd ik meegetrokken en ondertussen deed iemand ook een blinddoek bij me om. Mijn toverstok werd uit mijn kontzak gehaald en op de grond gesmeten. Ik was compleet machteloos.
'Help!' probeerde ik te schreeuwen, maar er kwam amper geluid uit mijn mond. De persoon die me vast had, begon me alleen maar nóg harder vast te pakken en ruw te behandelen, alsof ik geen persoon was. Op het gegeven moment was er een raar gevoel. Ik wist niet precies wat het was, maar het voelde alsof ik door een haardvuur ging. Ik wilde tegenstribbelen, maar degene die me vast had, was te sterk voor me. Tranen vormden zich achter mijn blinddoek en opeens bewoog ik niet meer. Ik hoorde een deur en een sleutel in het slot en toen werd ik losgelaten. Zo snel mogelijk deed ik mijn blinddoek en tape af. Angstig en gedesoriënteerd keek ik om me heen. Ik was in een kelder, maar niet die in Malfoy Manor. Het was vies en verrot en mijn cel bestond enkel uit een bankje. Ik rilde van de kou, maar waarschijnlijk ook van de vermoeidheid. Ik besloot om op het bankje te gaan zitten. Vandaag zou er niemand meer komen die mij uitleg gaf over deze hele ontvoering. Ik slaakte een zucht. Ik wilde hier niet zijn.

De hoofdstukken hierna zijn heftig. Ik weet niet of ik er waarschuwingen bij moet zetten, maar Elena wordt in ieder geval niet heel netjes behandeld en dat is zacht uitgedrukt.