We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy-five

Misschien was ik wat uitleg verschuldigd. In die drie jaar had ik zeker niet stilgezeten. Het was ontzettend lastig, maar ik speelde een wederzijds dubbelspel. Ik moest nog altijd Dumbledore in de gaten houden van mijn vader, maar niet meer zo erg als eerst. Enkel als er dingen gebeurden waar niet op gerekend was, maar gelukkig gebeurde dat niet vaak. Sinds kort had ik er nog een taak bij gekregen en wel van Dumbledore. Hij wilde dat ik papa in de gaten hield voor het geval er iets gebeurde. Telkens als ik bij papa was, verwachtte Dumbledore een uitgebreid verslag van de vergaderingen die ik moest bijwonen. Ik moest wel degelijk oppassen, want als iemand erachter kwam dat ik papa verraadde, was dat het laatste wat ik ooit gedaan zou hebben. Dit maakte mijn leven zeker niet risicoloos, maar ik deed wat Dumbledore me vroeg. Het was de enige manier om deze oorlog te winnen.
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, hadden Draco en ik aan het eind van de zomervakantie te horen gekregen dat we een extra taak kregen. Deze taak was verschrikkelijk en ik had er toen zeker een week wakker van gelegen. Draco en ik moesten samen ervoor zorgen dat Dumbledore het eind van het jaar niet haalde. We moesten hem vermoorden.
Ik was zo bang en zo gefrustreerd. Mijn emoties had ik niet onder controle en meteen toen ik op Hogwarts aankwam, had ik Dumbledore ingelicht. Hij leek echter helemaal niet bang of geschrokken, maar was er al vanuit gegaan. Ik had gehuild en hij had me getroost. Hij had gezegd dat hij al oud genoeg was en dat het een kwestie van tijd was om vermoord te worden. Maar hij had nog iets verteld. Hij had verteld dat ik hem niet mocht doden en Draco ook niet. Snape moest hem doden. Aan de ene kant was ik daar ontzettend blij mee, omdat ik het niet hoefde te doen, maar aan de andere kant zou papa me dat nooit vergeven. Het zou wellicht mijn eigen dood kunnen worden. Ik had die angst met Dumbledore gedeeld, maar hij zei dat papa andere dingen aan zijn hoofd had, in plaats van mij vermoorden. Als Dumbledore dood was, was de oorlog begonnen. Echt begonnen.
Ik liep terug naar de common room. Het was al laat, maar ik kwam gelukkig geen leraren tegen. Ik huiverde al bij het feit dat ik weer naar Dumbledore werd gestuurd omdat ik moest nablijven. Ik wilde echt niet weten wat me dan te wachten stond voor vreselijke straf, alhoewel het zeker minder was dan wat papa soms voor me in petto gehad had.
'Hee,' zei ik tegen Hermione, die op de bank in de common room zat.
'Hoi,' glimlachte ze. 'En?'
'En wat?' grijnsde ik.
'Hoe was je afspraakje? Wat hebben jullie gedaan?'
'Wil je echt de details weten?'
Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd.
'Laat die details maar voor jezelf. Maar ik kan hieruit opmaken dat je jouw eerste keer gehad hebt?'
Ik glimlachte breed en knikte.
'Het was zo fijn, Hermione. Ik had de tijd van mijn leven.'
'Ik ben ontzettend blij dat te horen. Jij verdient ook wat leuks in het leven.'
'Ja,' fluisterde ik. 'Hebben we huiswerk?'
Hermione knikte.
'Een hele berg. Sinds wanneer ben jij zo op het huiswerk? Dit is de eerste keer sinds de start van het schooljaar dat je naar het huiswerk vraagt.'
'Sinds dat ik nogal op mijn donder heb gekregen zo'n twintig minuten geleden,' glimlachte ik.
'Elena op haar donder? No way!'
Ik beet op mijn tong en lachte.
'Alsof dat nog nooit gebeurd is. Weet je nog die ene keer dat McGonagall me van school getrapt had?'
'Ja, maar dat was echt helemaal je eigen schuld. Je had al zoveel waarschuwingen gehad. Ik gaf McGonagall eigenlijk gelijk.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen, maar kwam tot de conclusie dat ze gelijk had. Ik had het verdiend, als het bij die schorsing was gebleven en ik thuis geen problemen kreeg, maar niets was minder waar.

Ik zat in de vierde en had knallende ruzie gehad met Draco. Waarover wist ik niet meer, maar het mondde uit in een heftig gevecht. Onvergeeflijke vloeken vlogen door elkaar heen en probeerde hem te bedaren, maar toen Draco me martelde, kon ik dat niet meer. Ik was zo boos dat ik hem bewusteloos had vervloekt. McGonagall was al snel ter plaatse, maar ik was weggerend en ik kwam pas een paar dagen later terug. Sirius had me gelukkig opgevangen en me gesteund.
Hij had me getroost en gekalmeerd. Hij was echt geweldig. Ik was gek op hem, maar zelfs hij dacht dat ik geschorst werd.
'Mag ik dan naar jou?' was mijn vraag.
'Ja,' zei Sirius, 'maar denk je dat iemand dat goedkeurt?'
Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. Ons vermoeden werd bevestigd. Een paar dagen later kwam ik terug op school. Toen ik precies één stap in de hal gezet had, zag McGonagall me al en werd ik ruw meegenomen naar het kantoor van Dumbledore. Daar keken drie professoren, McGonagall, Snape en Dumbledore me heel streng aan. Ik voelde me kwetsbaar en klein toen ik daar als een stout meisje moest zitten.
'Ik eis een schorsing,' zei McGonagall pinnig. 'Malfoy is nog steeds niet de oude.'
Ik keek haar aan en slikte. Dumbledore overlegde met de leraren en knikte.
'Een schorsing van een twee weken. Je gaat naar Malfoy Manor.'
'Maar -'
Snape keek me streng aan.
'Luister naar het schoolhoofd, Elena. Je zit al genoeg in de problemen.'
'Ja,' fluisterde ik. 'Ik ga mijn spullen pakken.'
'Doe dat,' zei Dumbledore. 'Severus zal met je meegaan en inlichten wat er gebeurd is.'
'Oké,' zei ik zacht.
Ik was voor de eerste keer in mijn leven echt doodsbang voor wat me te wachten stond en misschien was dat maar goed ook, want het was heel erg.

Direct toen in binnenkwam en Snape vertelde wat er was gebeurd, werd ik meegenomen naar de kerkers en door Lucius vastgebonden. Mijn armen naar achteren, boven mijn hoofd, wat een heel pijnlijke positie was, en mijn benen ver uit elkaar, zodat het me erg veel pijn deed. Mijn hoofd kon ik niet meer bewegen, maar dat boog wat voorover, door de stand van mijn armen.
'Je blijft een week zo staan,' had Lucius gezegd.
Hij keek me vol medelijden aan, maar liet me alleen achter. Tranen rolden over mijn koude wangen en ik snikte zachtjes. Een keer per dag kreeg ik wat te eten en te drinken gevoerd door Narcissa, maar verder was ik moederziel alleen in een kerkers. Misschien is het niet voor te stellen, maar een hele week lang in een koude kerker, was echt het meest verschrikkelijke dat er bestond. Geen contact met iemand en niets waar ik over na kon denken, enkel het uittellen van de tijd. Het was een van de meest vreselijke straffen die ik ooit gehad had.
Aan het eind van de week werd ik losgemaakt door papa. Alsof ik nog niet genoeg gestraft was, kreeg ik een marteling. Een marteling die ik nooit meer zou vergeten, want ik had het bijna niet overleefd.
'Dat verdien je!' siste papa en hij liet me alleen achter.
Nog geen minuut later kwam Snape echter naar me toegerend en tilde me op.
'Je gaat naar Hogwarts,' zei hij zacht. 'Het kan me niets schelen dat je bent geschorst.'
Ik knikte dankbaar en klemde me dicht in de armen van Snape. Veilig.

Vanzelfsprekend had ik mijn straf afgelost en mocht ik gebruik maken van de ziekenzaal. Iedereen had spijt van de schorsing, maar ik nam het ze wel kwalijk. Dit hadden ze kunnen weten. Zo was mijn vader.

'Dus een verslag van Transfigurations?' vroeg ik.
Hermione knikte.
'Over de gevaren van gedaanteverwisselingen met mensen.'
Ik rolde met mijn ogen en zocht naar perkament.
'Nou, dan ga ik maar aan de slag,' grijnsde ik.