We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventeen

 Overdag lette ik niet op op school. Ik deed maar wat bij Potions, maakte mijn huiswerk niet bij McGonagall en zocht een half uur naar mijn veer bij Flitwick. Ik kreeg commentaar van de Ravenclaw's en de Hufflepuff's die mij nog altijd haatten.
'Goh, en wij maar denken dat jij slim was,' zei een meisje arrogant toen ik op mijn donder kreeg van Snape omdat mijn Potion bijna ontplofte.
'Jeetje, dan heb jij je wel erg vergist,' kaatste ik terug.
Draco negeerde me de hele dag. Hij maakte geen oogcontact en hij duwde me omver als ik in zijn weg stond. Ik had hem zo graag willen vervloeken, maar als ik dat zou doen... ik wilde het niet eens weten...

's Avonds liep ik naar Snape's kantoor.
'Is het weer zover?' vroeg hij toen ik vroeg of ik zijn haard mocht gebruiken. 'Ben je weer ongehoorzaam geweest?'
'Nee, ik heb werkelijk niets gedaan, professor. Draco heeft een of ander verhaal verteld waar niets van klopte en daar krijg ik nu straf voor.'
'En je vertelt niet dat jij het niet was?'
'Ze geloven me toch niet en ik doe Draco dat niet aan. Als ik dat zou doen, zou Lucius me nog meer haten.'
Snape knikte en gaf me gelijk. Ik liep naar de haard en verdween. Ik belandde in Malfoy Manor en moest al bijna huilen toen ik naar de kamer liep.
Mama zat er dit keer ook, zeker om samen met Lucius even te praten over wat ik voor stom rotkind was. Vader was er nog niet gelukkig, maar Lucius helaas wel. Ik mocht niet op de bank zitten maar moest knielen tegenover Lucius en mama.
'Je hebt mijn brief dus gelezen?' vroeg Lucius streng.
'Ja, meneer,' zei ik. 'Ik had het niet moeten doen. Het spijt me. Ik ben naar professor Dumbledore gegaan en ik heb het gezegd van de Cruciatus Curse. Hij zei dat ik blij moest zijn dat ik niet van school gestuurd werd en ik moet een week lang nablijven.'
'Heel goed,' zei Lucius zacht. 'En waarom wilde je Draco niet helpen?'
'Omdat ik het zelf al erg druk had met het in de gaten houden van professor Dumbledore, meneer.'
'Draco beweerde dat jij bang was dat hij dan even goed werd als jij,' zei mama. 'Klopt dat, Elena?'
'Ja, moeder,' loog ik zacht. 'Het spijt me. Het was egoïstisch om dat te denken.'
'Dat zeker,' zei Lucius. 'Kom mee, Elena.'
Ik keek mama voor de laatste keer aan maar er zat geen emotie in haar gezicht. Ik werd meegetrokken door Lucius richting de martelkelder. Daar stond vader met zijn stok in zijn hand. Ik gaf mijn stok aan Lucius en ik moest voor de verandering mijn kleding uitdoen en ik kreeg een vod van een van de house elfs aan, althans daar leek het op.
'Ik vertelde je de vorige keer dat je twee keer zo lang gemarteld werd als de vorige keer als ik nog iets slechts van jou zou horen, weet je dat nog?'
'Ja, my Lord,' zei ik zacht.
'Hoe lang word je dan nu gemarteld?'
'Een uur, my Lord. Op de zwaarste manier.'
Hij knikte en het begon. Het deed pijn, vreselijke pijn. Ik lag een paar minuten stil op de grond terwijl ik van binnen werd opgevreten. Ik zocht een uitweg maar ik wist ook dat deze er niet was. Tranen gleden over mijn wangen. Draco, wat deed je me aan? Ik keek vader smekend aan, maar hij ging meedogenloos verder. Lucius keek niet eens naar me, maar staarde naar de muur achter mij. Ik knalde met mijn hoofd tegen de muur. Ik schreeuwde maar vader stopte niet. De deur van de martelkelder ging open. Snape kwam binnen. Godzijdank dat hij er was. Het voelde beter, veel beter.
'Kom je even kijken hoe jouw pupil wordt gestraft?' grijnsde Voldemort.
Er werd gelachen, maar Snape's grijns was lang niet zo breed als die van Voldemort.
Het stopte. Eindelijk. Ik hijgde, huilde, schreeuwde van de pijn. Dit was echte pijn.
Ze lieten me een tijdje liggen en uiteindelijk werd ik meegenomen. Ik maakte het allemaal niet meer mee, het interesseerde me toch niet. Ik werd opgesloten in een cel en hoorde vader iets zeggen over twee dagen.
Ik lag op de grond. Geen energie en ik vond het eigenlijk ook helemaal niet erg om twee dagen opgesloten te zitten op dat moment.