We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Sixty-eight

Volgens mij heb ik dit hoofdstuk helemaal overgeslagen. Dat spijt me! Dus hierbij alsnog dit hoofdstuk.

Het was vrijdagavond en ik was het zat bij de Malfoys. Ik kon me echt niet voorstellen hoe ik het daar ooit zolang volgehouden had. Gisteren was er een speciaal diner georganiseerd ten ere van mij. Lucius werd volledig aan de schandpaal genageld en als museumstuk opgesteld zodat elke genodigde Death Eater kon zien wat ik gedaan had. Draco was ontzettend woedend op mij en kon enkel maar hatelijke blikken werpen terwijl ik mezelf zo graag liet verdwijnen uit de kamer. Ik had afscheid genomen van Lucius, die mij als enige een blik waardig gunde en ik stons bij de haard. Ik stapte erin en verdween naar Hogwarts. Snape zat in zijn kantoor op zijn bureaustoel. Ik slikte toen ik zijn woedende blik zag en ik perste mijn lippen op elkaar.
'Sorry,' fluisterde ik, maar zijn ogen waren zo ontzettend zwart, donker en boos, dat mijn excuus geen enkele zin had.
'Je moet naar Dumbledore,' zei hij kortaf.
'Weet ik, professor,' beaamde ik zacht.
Ik slaakte een zucht en verliet het kantoor. Hij praatte wel nog tegen me, om iets positiefs te noemen.
Mijn weg naar het kantoor van Dumbledore had nog nooit zo lang geduurd. Ik treuzelde omdat ik wist dat ik een forse straf zou krijgen en net op het punt dat ik voor zijn kantoor stond, sprong de zeventienjarige Slytherin jongen voor me.
'Ik had me nog helemaal niet voorgesteld,' zei hij brutaal en hij stak zijn hand uit. 'Marco is de naam.'
Ik keek hem minachtend aan.
'Laat me nu maar weer met rust, Marco,' zei ik en ik legde de nadruk op zijn naam.
'Oh, nee hoor!' zei hij smalend en hij pakte me stevig vast zodat mijn rug tegen zijn buik werd geklemd.
Zijn arm ging langzaam onder mijn bloesje en hij pakte zonder waarschuwing mijn borst vast.
'Oké, je gaat echt te ver!' zei ik en ik gaf een trap naar achteren, pakte mijn toverstok en riep:
'Expelliarmus!'
Marco vloog achteruit met zijn hoofd tegen de muur tegenover het kantoor van Dumbledore. Bewusteloos. Net goed. Helaas kwam precies op dat moment Snape aangelopen en hij greep me vast.
'Ga jij het hem zelf vertellen of moet ik het doen?' siste hij woedend en hij duwde me richting het kantoor van Dumbledore. Ik beet op mijn lip.
'Ik doe het zelf,' zei ik zacht en schokschouderde zodat hij me losliet.
'Als je het niet -'
'- Professor, alstublieft,' zei ik en rolde met mijn ogen.
Langzamerhand moest hij toch weten dat ik de waarheid zou spreken tegen Dumbledore. Ik liep naar het kantoor en draaide me nog even om naar Snape, die nu druk bezig was met Marco. Ik slaakte een zucht. Het leek alsof ik was vervloekt.

Ik stond zo'n vier minuten voor de deur van het kantoor een besluit te maken of ik nu wel of niet naar binnen ging. Ik moest wel want ik had hem gezegd dat ik er ging zijn, maar ik durfde eigenlijk niet. Ik was zo bang dat ik niet naar het bal mocht of erger nog, dat ik niet meer terug hoefde te komen op Hogwarts. Nooit meer. Uiteindelijk klopte ik toch aan.
'Binnen,' werd er zachtjes gemompeld.
Ik deed netjes mijn handen achter mijn rug, deed de klink omlaag en liep naar binnen.
'Elena,' zei Dumbledore kalm maar streng, zoals Dumbledore eigenlijk altijd deed.
Ik stond voor de stoelen en wachtte tot ik het teken kreeg te gaan zitten. Dumbledore fronste zijn wenkbrauwen en wees naar de stoel.
'Je ziet in dat je in de problemen zit, of niet Elena?' begon hij meteen.
'Ja, professor.'
'Wat vond je zelf van het idee dat je zomaar de school voor een paar dagen kon verlaten zonder ook maar iemand iets te zeggen?'
'Ondoordacht, maar op dat moment was het de enige optie.'
'Waarom?'
Ik beet op mijn lip en keek Dumbledore ernstig aan.
'Ik voelde me daar veiliger dan hier.'
'Heeft dat te maken met de gebeurtenis in de klas van een paar dagen geleden?'
Ik knikte.
'En ook van zojuist. Ik moest dat nog doorgeven van Snape, maar ik heb diezelfde jongen getroffen met Expelliarmus. Hij is nu bewusteloos.'
Dumbledore keek me verbijsterd aan.
'Waarom, Elena? Je bent helemaal niet gewelddadig.'
Ik zag Lucius voor me met zijn rode striemen. Natuurlijk was ik wel gewelddadig.
'U heeft geen idee,' fluisterde ik.
'Inderdaad. Je moet het me vertellen. Wat is je angst?'
Plotseling kon ik de tranen niet meer inhouden. Ze rolden over mijn wangen en ik keek naar beneden terwijl ik probeerde ze tegen te houden, maar het werden er enkel meer.
'Ik kan het niet,' snikte ik. 'Ik ben zo bang dat er iets gebeurt met mijn vrienden.'
Dumbledore haalde diep adem.
'Ik denk dat ik al weet wat er speelt. Heeft hij je bedreigd?'
Waarom kon Dumbledore me zo goed dwingen iets te vertellen?
'Hij heeft me aangerand,' snikte ik. 'Net zat hij onder mijn bloesje met zijn handen en ik was zo bang. Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik vervloekte hem. Hij zei dat als ik dit tegen iemand zei, hij hetzelfde ging doen bij al mijn vrienden.'
Dumbledore stond op en gaf me een glaasje water. Daarna pakte hij mijn hand en hield die stevig vast.
'Hij heeft je geraakt waar jouw zwakste punt ligt: je vrienden. Als er met hen iets gebeurt, vind je dat ontzettend erg. Die Marco heeft het goed aangepakt, maar niet zo goed als hij dacht. Heb je ergens pijn, liefje?'
Liefje? Verdomme, Dumbledore, ik ben echt geen liefje. Een paar minuten geleden haatte je me nog en plotseling doe je weer lief? Wat was dat hier toch?
'Geen pijn,' zei ik kortaf. 'Maar ik ga straks drie uur onder de douche staan om zijn vieze hand van mijn - van mij af te halen.'
'Ik zal met Severus gaan praten,' bepaalde Dumbledore. 'Een schorsing lijkt me op zijn plaats en jij krijgt geen straf. Verdediging kan ik enkel goedkeuren.'
'Bedankt,' mompelde ik.
Dumbledore keek me aan.
'Gaat het wel? Ben je niet blij?'
'Nee,' zei ik zacht. 'Het gaat niet om Marco of mijn vrienden dit keer, want ik denk dat dat wel goedkomt, maar ik heb iets gedaan waar ik heel veel spijt van hem.'
Dumbledore's blik werd scherp en hij bleef me aandachtig aankijken.
'Wat dan?' vroeg hij uiteindelijk.
Mijn onderlip trilde. Lucius stond voor me, hulpeloos en kwetsbaar, smekend om hulp. Tranen biggelden over mijn wangen door naar mijn hals.
'Ik heb Lucius gestraft,' snikte ik. 'Het moest. Ik heb zoveel spijt!'
Een tijdje was het stil en Dumbeldore pakte opnieuw mijn hand vast.
'Je vader vroeg het zeker om te doen?'
Ik knikte.
'Wat moest je doen?'
'Vijf- vijftien zweepslagen over zijn hele bovenlijf en een klap moest in - in zijn gezicht,' hakkelde ik huilend. 'Ik heb zoveel spijt. Ik ben een monster.'
'Zo voel jij je,' zei Dumbledore zacht en hij kwam bij me zitten, zodat het minder leek op het preekgesprek, waar ik eigenlijk voor kwam. 'Jij bent geen monster. Vertel me, Elena, wat is er precies gebeurd?'
Ik kon het niet opbrengen en bleef aan een stuk door snikken.
'Ik - ik kan het niet,' fluisterde ik.
Dumbledore sloeg zijn armen om me heen en troostte me.
'Het geeft niet, Elena. Ik beloof dat ik niet boos word.'
Ik beet op mijn lip en keek in de blauwe, fonkelende, maar verdrietig staande ogen van Dumbledore.
'Ik heb zoveel spijt, professor.'
Ik sloeg mijn ogen neer en mijn onderlip trilds zachtjes, maar ik begon te vertellen.
'Ik kwam binnen en het gesprek ging over mij, dus ik dacht dat ik beter even wachtte met binnenkomen.'
Ik veegde de tranen uit mijn ogen.
'Maar ik hoorde dat Lucius ontzettend brutaal was, dus ik besloot binnen te komen voordat vader de kans kreeg Lucius te straffen. Ik had het helemaal verkeerd ingeschat.'
Ik zag precies voor me hoe dat ging. Ik knielend op de grond, Lucius staand, maar ontzettend bang en papa die grijnsend opdroeg wat de bedoeling was.
'Papa zei dat ik Lucius moest straffen en dat het zweepslagen moesten zijn. Ik vergeet die blik van Lucius nooit meer.'
Dumbledore had mijn hand nog vast en kneep er zachtjes in. Hij gaf me een klein kusje op mijn kruin en ik vertelde verder.
'Ik nam Lucius mee naar de strafkelder. Hij was zo kwetsbaar en zo hulpeloos.'
Ik beet even op mijn lip.
'Professor, als ik dit terug kon draaien - papa gaf me de zwaarste zweep en keek toe hoe ik hem strafte. Het moest zo ontzettend hard en ik zag meteen bloedrode striemen verschijnen. Ik had zoveel spijt! Ik vond mezelf een monster, professor. Ik had die straf op me moeten nemen.'
'Nee,' zei Dumbledore kalm. 'Echt niet.'
'Ja, maar professor, het kwam niet eens in me op! Ik deed wat papa me vroeg zonder na te denken en heb zoveel spijt.'
'Vertel me wat er daarna gebeurde,' zei Dumbledore vriendelijk.
Ik haalde diep adem.
'Lucius moest een uur blijven hangen aan zijn polsen om eens te reflecteren over zijn gedrag. We hadden een fijn gesprek na afloop. Hij zei dat hij het niet zou hebben goedgekeurd als ik die straf op me had genomen. Dat had ik niet overleefd.'
'Nee, dat denk ik ook niet, liefje. Je hebt het goed gedaan.'
Ik vertelde het laatste stukje nog.
'In de avond had vader zijn beste Death Eaters uitgenodigd te komen eten,' zei ik en ik slikte. 'Lucius mocht niet mee-eten, maar werd tentoongesteld. Hij moest op een standaard staan voor de hele avond en iedereen mocht kijken en aan hem zitten om te zien hoe "mooi die striemen geplaatst waren". Ik had zoveel medelijden met hem.'
Dumbledore perste zijn lippen op elkaar.
'Het is vreselijk,' zei hij zacht. 'Je hoort daar niet.'
'Ik hoorde daar te staan in plaats van Lucius,' zei ik. 'Lucius was zo lief tegen me geweest de afgelopen tijd. Dit had nooit mogen gebeuren.'
'Dat ben ik met je eens,' zei Dumbledore. 'Maar vooral omdat ik jou zo zie, een gebroken, verdrietig meisje van dertien jaar, dat zichzelf dit nooit gaat vergeven. Voldemort heeft heel wreed gehandeld.'
'Het zal niet de laatste keer zijn dat ik dit moet doen,' fluisterde ik. 'Vader zei dat hij al wist waar hij me voor ging inzetten.'
'Je bent nog maar dertien,' zei Dumbledore zacht. 'Een kind.'
'Maar ik heb genoeg meegemaakt om een bejaarde te zijn.'
Dumbledore knikte.
'Dat ontken ik niet.'
Ik pakte mijn glas en vulde het nog eens bij.
'Dus, straf,' zei ik zacht. 'Vertel me hoe erg het wordt.'
'Voor morgen?' vroeg Dumbledore.
'Ja en voor wat ik kreeg toen ik hier ongevraagd weg was.'
'Ik denk dat jij die straf volledig hebt afbetaald, toch?'
'Misschien wel,' mompelde ik.
'Maar morgen eigenlijk niet,' zei Dumbledore ernstig. 'Je komt morgen om acht uur in de prijzenkamer en ik zal met Minerva afspreken dat je om zes uur weg mag om je om te kleden voor het bal.'
Verdomme, het bal! Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht.
'Wat lief, dank u,' zei ik met een geforceerde glimlach, maar ik meende het wel. 'Wat denkt u dat van me verwacht wordt?'
'Ik denk dat je mag helpen versieren.'
Ik glimlachte. Misschien werd dit zo erg nog niet.
'Elena, je mag gaan, maar alsjeblieft, maak het goed met Severus.'
Ik knikte. Dat moest.
We stonden tegelijk op en Dumbledore gaf me een knuffel.
'Ik ben nog altijd gek op je, meisje.'
Ik beet op mijn lip.
'Ik ook op u.'
Net toen ik de deurklink naar beneden wilde doen, kwam Snape binnen. Hij negeerde mij compleet.
'En, schorsing?' vroeg hij aan Dumbledore terwijl hij een venijnige blik op mij richtte. 'Marco ligt met een forse hoofdwond in de ziekenzaal. Het zal een aantal dagen duren voordat hij beter is.'
Ik glimlachte zwakjes.
'Goh, dan heb ik toch precies gedaan wat hij verdient.'
Snape kwam woedend op me af, maar Dumbledore hield hem tegen.
'Mag ik het hem vertellen?' vroeg hij aarzelend aan mij.
Ik knikte.
'Vertel hem alles, alstublieft.'
Natuurlijk was het beter geweest om het zelf te vertellen, maar na dit emotionele gesprek, kon ik dat niet meer aan.