We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Twenty-eight

Harry en ik stonden enigszins gespannen voor het kantoor van McGonagall.
'Ik ben hier niet echt klaar voor,' zei ik. 'Ik bedoel - we weten beiden wel waar het over gaat toch?'
Harry knikte.
'Maar het was zo ontzettend gezellig geweest. Zelfs de straf die we krijgen zal dat niet kunnen verpesten.'
Ik knikte en pakte Harry's hand en klopte op de deur.
'Potter, Riddle,' zei McGonagall streng. 'Zitten.'
Haar toon beviel me totaal niet.
'Ik heb van een house-elf vernomen dat er gisteravond twee leerlingen niet in hun bed lagen. Ik ben gaan kijken en zag dat zowel Potter als Riddle misten. Een paar minuten later kreeg ik van iemand de boodschap dat er een jong meisje gezien was die twee Butterbeers bestelde in de Three Broomsticks. Is dit toeval?'
'Ik was in de Three Broomstick,' zei ik. 'Harry niet. Hij was vast op een ongelukkig moment naar de toiletten.'
Harry keek me verbijsterd aan, maar ik gaf een onopvallend gebaar dat hij zijn mond moest houden.
'En waarom, juffrouw Riddle, koopt u dan twee Butterbeers?'
'Ik had dorst,' zei ik.
McGonagal keek me enigszins ongeloofwaardig aan, maar ze had geen bewijs om Harry ook te straffen. Niemand had hem gezien, als het goed is.
'Goed, Potter. Dan mag jij gaan. Riddle, jij blijft hier.'
Ik zat nu vast nog erger in de problemen, maar als ik Harry zou verraden dan zou elke leraar het weten. Ook Lupin. En als Lupin het wist, kreeg Harry vast nog zo'n vreselijke preek met hoe onverstandig hij geweest was. Alleen om die reden deed ik hem dit niet aan.
Harry verliet met tegenzin het kantoor.
'Zo, dame,' zei McGonagall streng. 'Hogsmeade dus?'
Ik zei niets. Ik wist ook wel dat ik het niet had moeten doen.
Plotseling ging de deur open. Snape kwam binnen.
'Elena had toestemming van mij,' zei hij.
Ik keek hem stomverbaasd aan.
'Pardon, Severus?' vroeg McGonagall. 'Had juffrouw Riddle toestemming van jou?'
'Jazeker,' zei Snape. 'Elena, kom je met mij mee?'
Ik knikte en liet een verbouwereerd kijkende McGonagall achter.
'Ik denk dat u zojuist mijn leven gered heeft, professor,' zei ik terwijl ik achter hem aan liep naar waarschijnlijk zijn kantoor.
'Dat weet ik zojuist nog niet,' zei Snape streng.
Hij opende de deur van zijn kantoor en liet me voorgaan.
'Zitten,' zei hij streng. 'Ik haal je niet nog eens uit de problemen, Riddle.'
'U heeft het al zo'n twee keer gedaan,' zei ik. 'En daar ben ik u nog steeds erg dankbaar voor, professor.'
'Ik kan je niet altijd in bescherming nemen, dat weet je zelf ook wel,' zei Snape. 'Als Potter niet weg was gelopen, was ik nooit naar binnen gegaan. Waarom liep Potter weg?'
'Ik nam het voor hem op,' mompelde ik.
Ik keek Snape niet aan.
'Nou, ik had ook niet anders verwacht,' gaf Snape toe.
'Bent u erg boos?'
'Weet je, Elena. Ik ben eerder teleurgesteld. En ook echt niet om het feit dat je gaat naar Hogsmeade, maar omdat je het zonder toestemming doet. Ik had je laten gaan. Echt.'
Ik knikte.
'Het spijt me echt.'
Ik voelde me rotter dan ooit tevoren. Snape die teleurgesteld in me was, dat voelde toch anders dan als McGonagall teleurgesteld was. Ik wist ook wel hoe dat kwam. Hij was toch even mijn papa geweest en als ik me voorstelde hoe het was als papa teleurgesteld was, dan moest ik daar van huilen. Er verscheen een traan.
'Ik had u toestemming moeten vragen. Ik had het echt nooit moeten doen. Het spijt me vreselijk.'
Ik veegde mijn tranen weg.
Snape stond op en hurkte voor mijn stoel. Hij aarzelde, maar pakte mijn hand vast.
'Het is al goed, meisje. Echt waar.'
Ik keek hem aan. Weer meisje. Papa zou dat nooit tegen me zeggen, maar Snape deed het wel en het beviel me uitermate goed.
Ik deed het gewoon, ik had niets dat me tegenhield. Ik vloog hem in de armen en legde mijn hoofd over zijn schouder. Ik voelde Snape aarzelen, maar hij duwde me niet weg. Een tijdje bleef het zo. Ik hield hem stevig vast, maar stopte daarna met omhelzen.
'Sorry,' snikte ik met een waterige glimlach. 'Dat moest even.'
Snape keek me aan en veegde mijn tranen weg.
'Het maakt niet uit, Elena. Echt niet. Ik merk nu pas hoeveel ik je gemist heb. Je was vier jaar lang mijn kleine meisje. Mijn lieve schat en toen moest ik je inleveren. Dat heeft zoveel indruk op me gemaakt. Ik was er kapot van. Het voelt nu net - net alsof ik je terug heb.'
'Wees niet bang,' zei ik zacht. 'Dat heeft u.'