We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy-eight

Draco was een week later nog steeds niet bij bewustzijn. Toen hij werd gebracht naar de ziekenzaal, kon hij enkele seconden praten, maar daarna deed hij zijn ogen dicht en was nog steeds niet wakker geworden. Ik kreeg van alles naar mijn hoofd geslingerd en mocht zelfs door zijn lijfwacht, genaamd Pansy Parkinson, niet meer de ziekenzaal in.
'Laat me nou eens kijken,' zeurde ik. 'Ik heb werkelijk niets gedaan.'
'Maak dat de kat was,' snauwde ze. 'Ga weg, Elena!'
Ik luisterde echter niet en glipte onder haar arm door de ziekenzaal in.
'Wacht maar!' riep Pansy en ze gaf me een trap tegen mijn knieholte precies op het moment dat ik bij het bed van Draco aankwam en ik daar ook McGonagall, Snape en Dumbledore zag staan.
'Aah!' slaakte ik en ik viel in elkaar. 'Rotkind!'
'Parkinson!' schreeuwde Snape woedend en hij pakte haar stevig vast bij de arm.
'Stop!' gilde Pansy en ze wees naar Draco, die zijn ogen eindelijk geopend had.
Iedereen stond met zijn mond vol tanden, inclusief ik.
'Wat - ' stamelde ik, maar ik kon die zin niet afmaken.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Draco.
Dumbledore nam het woord.
'Weten we niet, meneer Malfoy. Het is een raadsel.'
Ik lag nog altijd op de grond, met pijn in mijn knieholte en Snape had Pansy nog stevig vast.
'Elena, gaat het?' vroeg Dumbledore. 'Of moet het even verbonden worden? Ik wil met je praten, onder vier ogen.'
'Ik overleef het wel,' zei ik en ik stond enigszins met moeite op.
Dumbledore nam me mee naar buiten en leunde tegen een muur op de gang aan.
'Hoe, professor? Hoe kan Draco wakker worden op het moment dat ik pijn lijd?'
'Ik weet het niet. Jullie zullen in contact staan met elkaar. Als jij wordt aangevallen en bijna wordt vermoord, krijgt Draco de volle laag, maar als jij weer wordt aangevallen, word hij weer wakker. Ik vind het vreemd, Elena. Heel vreemd.'
'Heeft u een vermoeden wat het is?'
'Ja, maar ik ga het je niet zeggen. Ik weet niet of het waar is en als het wel waar is, dan is het een grote schock voor je, die ik je liever nog bespaar tot ik het zeker weet.'
'Ja, professor,' mompelde ik. 'Maar wanneer -'
'Als je er klaar voor bent, Elena. Kom, je moet nablijven.'
Ik rolde met mijn ogen.
'De laatste tijd doet u zo afstandelijk, professor. De hele week al, vanaf dat Draco bewusteloos was. Heb ik geen recht om de reden te weten?'
'Ik - ik weet de reden niet,' zei Dumbledore zacht. 'Als mijn vermoeden juist is, wordt jouw reputatie er niet beter op. Ik denk dat dat mij weerhoudt met jou goed op te schieten, omdat ik weet - omdat ik weet dat het echt heel negatief voor je is.'
'U maakt me bang,' fluisterde ik zacht.
'Ik zie het,' mompelde Dumbledore. 'Het spijt me. Je hoeft niet na te blijven. Je mag gaan.'
'U vertelt me het toch wel als u het zeker weet?'
Dumbledore knikte.
'Ik had nog een vraag,' begon ik aarzelend. 'Mag ik alstublieft weer het bijlesclubje starten?'
Dumbledore slaakte een zucht.
'Je weet het. Ik heb je gezegd dat je dat voor de rest van je schoolcarrière kon vergeten.'
Ik kreeg een brok in mijn keel en beet op mijn lip.
'Oké,' fluisterde ik en ik liep verdrietig weg.

Wat er toen gebeurd was? Ik was te ver gegaan. Er was een spel bezig. Een soort competitie tussen de houses. Er werden kennisvragen gesteld en het slimste house kreeg een beloning. Ik was ervan overtuigd dat Gryffindor dit kon winnen, maar steeds moest iemand anders een vraag beantwoorden, waardoor ik gewoon genegeerd werd door de quizmaster genaamd Umbridge, die mijn vijfde jaar compleet terroriseerde. Ik was zo boos dat ze mij negeerde en expres Slytherin voortrok, dat ik in de pauze bij de Gryffindors wat Felix Felicis in de drankjes deed. Ik had die drank ooit gemaakt en nu kwam die wel degelijk van pas. Niemand had het door en Gryffindor stond aan de leiding. Uiteindelijk had Gryffindor gewonnen en kregen we een beloning: we hoefden een week lang geen gewaad aan te doen naar school en we hadden de hele week het Quiddichveld tot onze beschikking, zodat de spelers goed konden oefenen voor de aankomende wedstrijd. Niemand wist van mijn actie af. Zelfs Harry en Hermione hadden het niet door, maar ik was zo dom geweest. Het flesje zat in mijn gewaad en toen Snape mij feliciteerde en een knuffel gaf, voelde hij het flesje. Hij vroeg wat het was en ik haalde het uit mijn zak, wetende dat ik betrapt was. Hij rook eraan en keek me ontzettend streng aan. Ik wist het zeker: dit betekende het einde van mijn carrière.
Het was bijna zo. Ik had ontzettend veel geluk gehad, maar ik had wel zoveel straf gekregen, dat ik er doodziek van werd. Dumbledore was woedend en had alle privileges afgepakt. Ik moest op het niveau van mijn klas werken, kreeg geen privéles meer van hem en het bijlesclubje kon ik al helemaal vergeten. Tevens moest ik openbaar mijn excuses aanbieden en kreeg Slytherin de beloning. De Gryffindors hadden het hele jaar een hekel aan me en negeerden me. Zelfs Harry, Ron en Hermione. Harry had het uitgemaakt via iemand anders, omdat hij niet meer met me wilde praten en Ron en Hermione spraken geen woord met me.
Alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg ik huisarrest, strafcorvee en moest ik nablijven. Alledrie een volle maand en dit keer werden er geen uitzonderingen gemaakt voor me. Ik was mezelf niet meer. Dagen lang sloot ik me op in de slaapzaal of ging ik naar de hoogste verdieping, de Astronomy Tower, die eigenlijk verboden was. Het waren de enige plekken waar ik alleen kon zijn en stiekem toch wat kon oefenen met spreuken, omdat niemand me zag. Ik was eenzaam, echt eenzaam. Niemand praatte met me, zelfs Snape niet. Misschien dat je het je niets kunt voorstellen, maar als niemand tegen je praat, kun je niets kwijt en blijf je al je gevoelens ophopen. Ik had dat en het was me bijna fataal geworden. Ik was gaan schreeuwen en gillen en had alles met mezelf willen doen om mijn gedachtes weg te laten varen. Ik wilde stoppen met leven. Niemand gaf meer om me. Helemaal niemand. Zelfs bij het nablijven zeiden de leraren niets tegen me. Ik hield me sterk, maar op dat moment op de Astronomy Tower, kon ik mezelf niet meer inhouden en schreeuwde ik alles uit mijn lichaam. Het luchtte op. Meer dan ik ooit had kunnen bedenken.
Binnen enkele seconden kwamen Dumbledore, Snape, Lupin, McGonagall en Harry naar boven gerend. Had ik zo hard geschreeuwd?
'GA WEG!' riep ik woedend. 'LAAT ME MET RUST!'
Snape liep op me af en wilde me een knuffel geven, maar ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht. Harry wilde me vastpakken, maar ook hem liet ik niet toe.
'HET IS TE LAAT! MIJN LEVEN IS AL VERPEST!'
Ik liep weg.
'Het is jouw lieve meisje,' had Dumbledore gefluisterd tegen Snape.
'Niet meer,' had Snape gezegd.
Ik had me omgedraaid en met tranen over mijn wangen rollend, keek ik naar Snape.
'Echt niet?' snikte ik.
Snape schudde zijn hoofd en ik sloeg mijn trillende armen om elkaar heen.
'Ik ga weg. Jullie zien me nooit meer terug, want ik ga naar de hel. Ik hoop vurig dat jullie naar de hemel gaan, want ik geef wel om jullie. Jullie verdienen het niet om bij mij te zijn. Daar ben ik te slecht voor,' mompelde ik.Ik keek de anderen aan en veegde mijn tranen weg. 'Ik ga naar huis en laat me vermoorden door mijn papa. Beter zal ik niet verdienen.'
Ik draaide me om en liep weg. Ik had het twee maanden volgehouden om zo te leven, maar het ging echt niet meer. Ik was sterk, maar dit kon ik niet aan. Dit was te veel.
'Stop,' zei Harry. 'Je gaat me niet zo achterlaten, Elena.'
Ik draaide me weer om en keek hem aan.
'Jij verdient iets beters dan ik,' fluisterde ik. 'Ik zag je wel met Ginny. Ga lekker met haar. Zij is niet zo lastig als ik.'
'Niemand overtreft jou, Elena,' zei Harry zacht. 'Ik heb altijd van je gehouden.'
'Als je dat eerder had laten merken, had ik het geloofd,' snikte ik. 'Het is klaar, jongens. Ik heb mijn best gedaan om alle straffen zo goed mogelijk uit te voeren. Ik had gedacht dat me dit zou lukken, maar helaas. Ik ben toch niet zo sterk als ik gedacht had.'
Wat me precies tegengehouden had om mezelf te laten vermoorden, wist ik niet. Het enige wat ik me nog kon herinneren, was dat Harry op me afkwam en me een zoen gaf, vol op mijn mond. Hij had me daarna zeker tien minuten tegen zich aangeklemd en me niet losgelaten. We waren door onze knieën gezakt en ook op de grond had Harry me stevig vastgehouden. Hij kuste me, knuffelde me en veegde mijn tranen weg. Ik kalmeerde een beetje. Eindelijk.
Dumbledore keek me aan.
'We hebben het helemaal fout aangepakt,' zei hij zacht. 'We hebben jou als persoon gestraft en niet jouw gedrag. Wij zijn allemaal verantwoordelijk voor jouw enorme dip in het leven. Het spijt ons.'
'Oké,' fluisterde ik. 'Dit zijn maar woorden. Ik wil het zien en voelen.'
'Ik ga mijn best doen,' zei Dumbledore en hij en de anderen liepen weg.
Harry hield me nog altijd stevig vast.
'Ik heb zoveel spijt,' zei hij zacht. 'Je moet je vreselijk gevoeld hebben en ik was er niet voor je. Het spijt me zo.'
'Is al goed,' mompelde ik en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst. 'Ik houd van je.'

Die herinnering was de meest pijnlijke herinnering die ik had. Dumbledore had zijn best gedaan het goed te maken. Hij had me teruggegeven wat ik verloren had en probeerde mij zoveel mogelijk liefde te geven. Ik wist niet hoe, maar het lukte hem. Hij nam Snape en McGonagall zelfs mee en Lupin, maar die was al niet zo woedend op me geweest. Ik was ze ontzettend dankbaar, maar toch voelde ik me niet mezelf. Ik miste de uitdaging in mijn leven en dat gevoel had ik nu nog steeds.