We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 125

Eindelijk was ik weer thuis. Het liefste wilde ik alles vergeten. Azkaban, Greyback, dode kinderen... ik wilde weer mezelf kunnen zijn. Als Azkaban ergens mee geholpen had, was het wel het vinden van geluk in de kleinste dingen. De eerste zonnestralen van de dag, de sneeuwvlokjes, dwarrelend naar beneden en kinderen, die elkaar hielpen met huiswerk. Geweldige dingen, die pas echt gewaardeerd werden als ze niet vanzelfsprekend waren. Toen ik die avond de ziekenzaal verlaten mocht, was mijn eerste plan om gewoon eens te wandelen. Om zó vrij te zijn om te gaan en staan waar ik wilde.
'Professor Riddle, bent u weer beter?'
Mia, het kindje met de verloren ouders, kwam ik tegen op de gang. Blijkbaar had Snape de leerlingen wijsgemaakt dat ik ziek was, maar dat kon ik hem niet kwalijk nemen.
'Beter is een groot woord,' zei ik vriendelijk, 'maar ik zal binnenkort weer les gaan geven, hopelijk.'
'Ik miste u een beetje,' glimlachte Mia verlegen. 'Zonder u - u bent de enige leraar die geen geweld gebruikt tegen de leerlingen.'
'Professor McGonagall, Flitwick en Sprout toch ook niet, hopelijk?' vroeg ik verbaasd.
Mia schudde haar hoofd.
'Maar als we ons misdragen hadden, moesten we naar professor Snape of naar de Defence leraren.'
'Ze hebben je toch geen pijn gedaan?'
Mia werd rood.
'Jawel. Maar dat was mijn eigen schuld. Ik - ik had mijn Potion helemaal verpest en - en professor Snape was toen ontploft van woede. Hij martelde me voor mijn eigen klas.'
Ik kon het niet laten. Ik sloeg mijn armen om het arme meisje heen en streelde liefdevol haar haren. Zij had niemand meer. Alles was van haar afgepakt en nog durfde Snape haar zo te behandelen. Ik werd er misselijk van.
'Liefje, de volgende keer kom je naar mij, oké? Je hoeft niet te gehoorzamen. Die mensen zijn niet goed in hun hoofd.'
'Maar dan worden ze nog bozer en dan - '
'Ik ben de tuchtlerares,' onderbrak ik haar streng. 'Ik ga over de straffen en ik gebruik geen geweld.'
Ze knikte dankbaar. Ik nam afscheid van haar en besloot met Snape te gaan praten.

Ik was zenuwachtig om bij Snape naar binnen te gaan. Zijn gedrag verschilde telkens, waardoor ik niet wist waarop ik me voorbereiden kon. Ik slaakte een zucht, besloot me over mijn angsten heen te zetten en klopte aan.
'Binnen.'
Het kantoor was niet veranderd in die vijf maanden dat ik weg was geweest. Nog altijd heerste er een gespannen, kille sfeer, waar ik ondertussen wel genoeg ervaring mee gehad had. Het enige verschil, was dat er een jonge man tegenover Snape zat.
'Aha, Elena,' zei Snape minachtend. 'Maak kennis met je vervanger, professor Daniels.'
Professor Daniels stond op en bekeek me van top tot teen. Ik maakte van die gelegenheid gebruik en begon deze mysterieuze man ook eens goed te observeren. Hij was jong, vermoedelijk slechts een aantal jaar ouder dan ik. Zijn kastanjebruine haar zat warrig en krulde. Maar wat vooral opviel, waren zijn ogen. Ze waren heel licht grijs. Verdrinken, kon ik erin. Een potentiële kandidaat om het bed mee in te duiken, bedacht ik me zo.
Ik stak verlegen mijn hand uit.
'Noem me maar Xavier,' zei hij en hij lachte vriendelijk.
'Hoezo vervanger?' zei ik bot, vooral tegen Snape.
Snape keek me aan alsof het overduidelijk was.
'Nou, dame, dat lijkt me duidelijk. Ik verbied het je om contact te hebben met mijn leerlingen. Azkaban heeft jou in negatieve zin aangetast.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Je hebt nog geen woord met me gesproken sinds ik terug ben.'
Snape lachte minachtend en hol.
'De eerste maand was je al een drama, ondankbaar kind.'
Xavier keek fascinerend toe hoe wij tegen elkaar tekeer gingen.
'Jullie kennen elkaar al langer?' vroeg hij aarzelend.
'Helaas wel,' mopperde ik.
'Elena, ga je kantoor leegmaken. Ik spreek je later,' snauwde Snape.
Verbaasd keek ik hem aan, woest omdat hij me zo behandelde, maar ik zei niets. Ik liep weg.

Op mijn kantoor aankomend, zag ik dat Xavier zijn spullen al in de hoek neergelegd had. Ik slaakte een zucht toen ik wat papieren bekeek die verspreid lagen over mijn bureau. Snape pakte alles van me af. Ik had juist weer graag les willen geven. De draad weer willen oppakken, zodat ik verder kon met mijn leven.
De deur van mijn kantoor ging open.
'Het spijt me,' zei Xavier, geschrokken van mijn aanwezigheid. 'Ik dacht dat je al weg was.'
'Nee - ik... sorry, ik was niet zo snel,' stotterde ik.
Xavier liep naar me toe.
'Doe maar rustig. Ik wacht buiten wel.'
'Nee,' fluisterde ik zacht. 'Je mag wel achter het bureau zitten?'
Ik was veel te ongemakkelijk met jongens. Sinds dat Harry het uitgemaakt had, had ik geen contact meer gehad met jongens, Draco buiten beschouwing gelaten.
'Moet ik anders even helpen met inpakken?' opperde Xavier.
Ik knikte verlegen. Een band kweken met iemand kon nooit kwaad. Snel grepen we alle dingen die in het kantoor lagen. Van papierwerk tot ganzenveren, van spreukenboeken tot werk van de leerlingen.
'Ik denk dat ik ook mijn kamer moet verlaten. Die grenst hieraan.'
Xavier knikte.
'Snape had dat nadrukkelijk gezegd.'
We liepen naar mijn kamer. Ik schaamde me voor de rotzooi. Vier maanden geleden was het, dat ik hier geweest was. Mijn make-up lag her en der verspreid, net als lingerie en andere kledingstukken.
'Sexy,' grijnsde Xavier toen hij een bh naar me toe gooide. Hij liep richting mijn dressoir en pakte een fotolijstje.
'De dochter van Voldemort het vriendinnetje van Harry Potter? Doe je goed.'
'Nou, het is uit,' zei ik bruusk. 'En eerlijk gezegd, vind ik het niet eens erg.'
Xavier keek me verbaasd aan.
'Je lijkt me zo'n gevoelig meisje.'
Ik haalde mijn schouders op en plofte neer op bed.
'Hij deed niet eens de moeite om me terug te schrijven terwijl ik wegrotte in Azkaban. Ik beteken blijkbaar niets meer voor hem.'
'Had hij het uitgemaakt?'
Ik knikte.
'Om een goede reden hoor, daar niet van. Maar - maar toch....we zijn drie jaar lang samen geweest.'
Xavier knikte begripvol.
'Ik heb het laatst ook uitgemaakt met mijn vriendin. Ze was zwanger van mijn broer.'
Ik fronste mijn wenkbrauw.
'Jeetje, dat moet echt verschrikkelijk zijn.'
Xavier peuterde aan de touwtjes van zijn vest. Hij knikte.
'Ik heb ze allebei al maanden niet meer gezien. Ze gingen samenwonen.'
'Heb je ruzie met je broer?'
Xavier keek me aan.
'Ja. En ik mis hem. Ik mis hem echt heel erg. Maar ik wil een excuus. Dat is het enige.'
'Dat snap ik heel goed.'
'Maar dat is niet belangrijk. Kom, aan de slag!' zei Xavier.
Ik glimlachte zwakjes en toverde mijn hutkoffer tevoorschijn.

Xavier was zo erg nog niet. Sterker nog, hij was gewoon heel erg aardig. We konden goed met elkaar praten. Eindelijk had ik iemand. Iemand waarmee ik alles kon delen.
Maar het feit was er dat hij mij zou vervangen voor onbepaalde tijd. Ik had mijn spullen gepakt en toen ik naar Snape's kantoor wilde lopen, kwam ik hem al tegen op de gang.
'Ik was je aan het zoeken,' zei hij. 'Je nieuwe kamer is in dezelfde gang als mijn kantoor.'
'Oké,' mompelde ik.
Snape keek me aan.
'Je weet waarom ik boos ben, toch?'
'Omdat ik een ondankbare trut was, vier maanden geleden.'
'Toch verwacht ik een excuus.'
'Dan kun je lang wachten,' zei ik zacht. 'Ik ga geen sorry zeggen, want ik meen het niet. Het was vier maanden geleden. Ik - ik weet niet eens wat ik toen allemaal gezegd heb. Ik kreeg Azkaban over me heen en - nou, er werd onmenselijk met me omgegaan. Die ruzie was niet meer belangrijk voor me. Ik wilde overleven. Meer niet. En ik ben u dankbaar dat u me veel eerder vrij gekregen heeft, maar dat had niet gehoeven. Ik - ik wil liever acht jaar zitten dan elke dag geconfronteerd te moeten worden met het feit dat u me gered heeft en dat ik daar dankbaar voor moet zijn.'
Snape zei niets. Ik had het met mijn openbaring vast veel erger gemaakt, maar dat maakte me niet uit. De keuze was aan hem of hij me het ging vergeven.
Ik pakte mijn hutkoffer weer op en liep naar mijn nieuwe kamer.