We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Fifty-one

Een fris briesje langs mijn lijf, maakte dat ik wakker werd. Langzaam opende ik mijn ogen. Ik oriënteerde een beetje en merkte dat ik nog bij het meer lag, tegen een boom aangeleund. Ik voelde iets warms over mijn lijf. Iemand had een deken over me heen gelegd toen ik sliep. Ik keek naar het meer en zag in mijn rechter ooghoek Dumbledore staan, wat meters verder dan ik. Hij staarde naar het meer, aaiend over zijn witgrijze lange baard. Ik keek hem aan, maar hij zag me niet. Hij wilde me vast niet eens zien. Ik had gezegd dat ik hem haatte, het zou vreemd zijn als hij niet boos was. Dumbledore zag er verdrietig uit. Een steek ging door mijn maag. Ik huiverde. Dit was niet de bedoeling geweest. Ik was gewoon zo boos gisteren. Ik stond op en liep naar Dumbledore toe. Niet verbaasd, maar wel een beetje streng keek hij me aan.
'Het spijt me, professor,' zei ik. 'Ik denk dat ik u veel pijn gedaan heb gisteren.'
Dumbledore pakte mijn hand, maar staarde nog steeds naar het meer. Het was een tijdje stil, maar na een kleine zucht, nog steeds naar het meer starend, zei hij:
'Niet zoveel als ik jou.'
Het was een fluistertoon, maar ik kon het goed verstaan.
'Ik dacht er niet bij na dat Lucius nog in het bestuur zat. Het spijt me.'
'Het geeft niet,' zei ik zacht. 'Ik ga wel niet. Dat is het beste.'
Dumbledore keek me ernstig aan.
'Dat gaat niet gebeuren. Jij gaat naar het bal, hoe dan ook. Luister, wat houdt je tegen?'
'Dat Lucius me met Harry ziet,' zei ik. 'Ik kan best zeggen dat ik dat gedaan heb om makkelijker bij u te komen om u af te luisteren, maar mijn vader zal dat te weten komen en ik wil niet weten wat hij voor opdracht bedenkt nu ik met Harry ben.'
'Ik begrijp het,' zei Dumbledore. 'Maar wat als jij je nou eens helemaal niet druk gaat maken om wie dan ook en gewoon geniet? Zou je dat lukken?'
'Ik ben niet bang dat er met mij iets gebeurt, ' zei ik en ik liet mijn hoofd hangen. 'Ik ben bang dat er iets met Harry gebeurt.'
'Ik weet het en ik verwachtte niet anders,' zei Dumbledore. Hij liet mijn hand los en streelde mijn haren. 'Ik zorg ervoor dat jij een geweldige avond hebt. Maak je geen zorgen. Ga ervan genieten.'
Ik keek Dumbledore aan en voor het eerst in dit gesprek, keek hij me aan.
'Dank u,' zei ik oprecht. 'En wat ik gister zei...-'
'Laat het, Elena,' zei Dumbledore sussend. 'Ik weet dat je het niet zo bedoelde.'
Ik gaf hem een knuffel. Hij voelde als een opa voor me. Een wijze opa waar ik altijd naartoe kon voor problemen. Iemand die van me zou houden, ongeacht wat ik zou doen. Iemand - ik wist niets meer. Ik kon niet beschrijven wat voor geweldig iemand het was. Ik glimlachte naar Dumbledore toen ik hem losliet.
'En nu ga je naar de les,' zei hij quasi-streng. 'En laat me niet horen dat je niet goed je best gedaan hebt.'
'Gebeurt niet,' zei ik resoluut. 'U kent me toch.'
'Daarom juist,' zei Dumbledore en hij gaf me een klein tikje op mijn neus. 'Hup, vooruit met de geit.'
Ik knikte en liep naar binnen. Ik keek nog een keer om en zag Dumbledore weer terug naar het meer staren.

Ik had Potions, maar was veel te laat. Snape trok gelijk punten van me af, maar ik liet het maar zo. Na de les zou ik hem vragen over het bijlesclubje en hij moest in een goede bui zijn. Ik was heel moe en ik bladerde doelloos in mijn Potions boek. Het was me te makkelijk. Misschien dat het toch een idee was om te vragen aan Dumbledore of ik lessen mocht volgen met de zevendejaars. Dit was niet goed voor me. Ik gaapte en staarde naar Draco, die er ook niet fit uitzag. Hij keek naar me en ik glimlachte zwakjes. Ik keek naar Snape. Hij keek bezorgd, maar ik schudde mijn hoofd met als teken dat er niets was.
Ik zag Harry opstaan en ook al riep Snape hem terug, ging hij naar mij toe en naast me zitten. Hij gaf me een kusje en pakte mijn hand vast.
'Je bent zo lief,' fluisterde hij in mijn oor. 'Ik heb gehoord van Hermione dat je zo boos was. Maar wij gaan gewoon naar het bal. Ja toch?'
Als ik het gesprek met Dumbledore niet gehad had, had ik volmondig nee gezegd, maar nu knikte ik.
'Het wordt het mooiste bal ooit,' glunderde ik en gaf hem een zoen op zijn mond.
'Potter en Riddle,' zei Snape boos vanuit de andere kant van de klas. 'Potter, nu heel snel op je eigen plek want anders kan zowel jij als Riddle het bal op jullie buik schrijven.'
Ik rolde met mijn ogen en zuchtte. Snape en zijn opperbeste humeur, altijd fijn. Gelukkig ging de bel al snel. De leerlingen stroomden de klas uit en ik liep naar het bureau van Snape.
'Ik wilde eigenlijk snel twee dingetjes vragen,' zei ik en ik deed, terwijl ik mijn handen op het bureau leunde, mijn voeten steeds een voor een een klein stukje omhoog. Ik leek veel te vrolijk, maar ik was zo blij dat Harry zo lief deed. Snape gromde nors als goedkeuring.
'Ik heb toestemming van McGonagall voor het bijlesclubje. Mag ik zaterdag weer starten?'
Snape glimlachte en knikte.
'Ik zal mensen weer sturen. Ik moet zeggen: sommigen hebben echt hulp nodig.'
'Dat was al zo en dat zal altijd zo zijn,' zei ik wijs. 'Maar zolang ik mijn intelligentie kan gebruiken om anderen verder te helpen, doe ik niets liever.'
Snape glunderde.
'Je bent zo lief voor anderen. Je hebt alles voor ze over. Dat is heel knap.'
'Ach...,' stamelde ik. 'Ik vind het gewoon fijn om te doen.' Ik pauzeerde even, maar toen Snape niet reageerde, vroeg ik naar mijn tweede vraag. 'Is het mogelijk dat ik met de zevendejaars lessen ga volgen? Ik verveel me helemaal dood.'
'Ik ga het voor je regelen,' zei Snape. 'Dat komt goed.'
Ik knikte dankbaar en verliet het lokaal. Hoe slecht deze dag begon, hoe beter deze leek te eindigen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik weer wat hoop, liefde en vrolijkheid. Ik was een tijdje gewoon .... gelukkig.