We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-seven

De druilerige avond was niet misplaatst. Verdrietig liep ik naar buiten en ging op het natte gras zitten. Mijn ogen sloeg ik ten hemel. De grijze lucht kwam me tegemoet en koude druppels regen vielen op mijn betraande gezicht. Ik omklemde het gras met mijn handen en slaakte een zucht. Ik miste Harry. Nu al. Deze emotie had ik nog nooit gevoeld. Het was intens. Intenser dan ooit. Niets kwam in de buurt van dit gevoel. Een waas van verdriet ging door me heen. Ik stond op instorten. Ik liet het gras los en keek naar een dood lieveheersbeestje in mijn hand, dat ik per ongeluk geplet had.
'Dat ook nog,' mompelde ik.
Opeens kwam er een kracht in mij. Een kracht die ik nog nooit bewust gevoeld had. Het geplette beestje kwam tot leven en vloog weg. Verbijsterd keek ik toe wat zojuist gebeurd was. Voor enkele seconden was ik mijn verdriet vergeten. Had ik nu werkelijk iets tot leven gewekt? Wat was er gebeurd? Ik slaakte een zucht. Ik begreep niets van mezelf. Ik wilde gewoon normaal zijn. Ik wilde niet speciaal zijn. Ik wilde niets tot leven kunnen maken. Ik wilde zelf een leven hebben.

Die dag daarna kwam ik er pas achter hoeveel ik Harry nodig had in mijn leven. Hij was er altijd voor mij en ik kon altijd naar hem toe, maar deze keer kon dat niet. Ik leek eenzaam. Eenzamer dan ooit.
De zondag was pijnlijk. Hermione sprak eveneens niet meer met me. Ze had waarschijnlijk het een en ander gehoord van Harry. Kon ik het haar kwalijk nemen? Nee. Ik nam het mezelf kwalijk. Het was mijn schuld en daarom was het gelijk ook anders dan andere pijn die ik gevoeld had in mijn leven. Deze pijn had ik zelf veroorzaakt. Het was nijn eigen schuld.
Poging een om met Harry te praten, mislukte fataal.
'Harry?'
Ik keek hem aan bij het ontbijt. De eerste ontmoeting sinds gisteren. Even kruisten zijn ogen de mijne, maar ik werd genegeerd.
'Ik wil alleen zeggen dat het me spijt,' mompelde ik. 'En dat jij altijd een plekje in mijn toekomst zult hebben. Al is het maar in mijn hart...'
Ik kon de kille stilte niet aan en liep weg.
'Elena?'
Dumbledore stond plotseling voor me.
'Ik ben niet echt in de stemming,' zei ik. 'Ik ga gelukkig doen wat u me zei. Mezelf vermoorden lijkt op dit moment de vrolijkste keuze in mijn leven.'
Dumbledore nam me mee naar zijn kantoor. Er werd niets gezegd op de weg er naartoe. Ik nam plaats op de stoel tegenover zijn bureau.
'Het spijt me van laatst,' begon Dumbledore. 'Ik was tactloos. Sorry.'
'Geeft niet. Dood gaan we allemaal.'
'Speelt er iets in je leven momenteel, Elena? Wat is er aan de hand?'
Ik perste mijn lippen op elkaar.
'Harry heeft het uitgemaakt.'
'Dat spijt me voor je,' verzuchtte Dumbledore. 'Jullie waren geweldig samen.'
Ik knikte en liet een traan over mijn wang glijden.
'Weet ik, professor.'
'Wil je erover praten, meisje?'
Ik haalde mijn schouders op.
'Er valt niets te zeggen. Ik was te laat op een date. Het was mijn schuld.'
'Was je het vergeten?'
'Draco deed me een liefdesverklaring waardoor ik de tijd niet in de gaten hield. Het was vast de bedoeling om zo ruzie te veroorzaken tussen Harry en ik.'
Dumbledore streelde zijn zilverachtige baard.
'Het is raar dat Draco weet dat jullie geen verwanten van elkaar zijn.'
'Dat zal iemand wel doorverteld hebben,' zei ik zacht. Eerlijk gezegd maakte het me niet uit. Draco was onbelangrijk. 'Ik had trouwens nog even een vraag.'
Afwachtend keek Dumbledore me aan.
'Kan iemand door een mens tot leven gewekt worden?'
Een scherpe blik werd op mij gericht.
'Ze beweren van niet, maar ik heb altijd in het tegendeel geloofd.'
'Ik zat op het gras in de binnenplaats en ik was intens verdrietig, dat ik niet doorhad dat ik een lieveheersbeestje geplet had. Door een of andere onverklaarbare kracht was het weer levend.'
Dumbledore slaakte een zucht.
'Ik moet blij zijn,' zei Dumbledore. 'Ik moet blij zijn dat jij het bent. Dat jij die krachten goed onder controle kunt houden, maar het is vreselijk gevaarlijk, meisje. Een Imperius Curse op je gericht en Voldemort kan je iedereen tot leven laten wekken om bij hem aan te sluiten.'
'Weet ik,' fluisterde ik. 'Dit mag niemand weten.'
'Ik zal het Severus vertellen. Hij moet het weten.'
'Oké.'
'Wil je het me voordoen? Hoe je het doet?'
'Zo werkt het niet,' legde ik uit. 'Ik kan het alleen als ik een heel sterkte emotie voel. Misschien ligt het wel in verband met de gebeurtenis dat ik Draco verwondde toen hij me probeerde te vermoorden. Die emotie was bijna net zo sterk als degene die ik gisteren voelde. Ik krijg dan krachten in me die ik niet ken.'
Dumbledore keek me scherp aan en ik beet op mijn lip.
'Ik wil dit ook niet,' mompelde ik. 'Ik wil gewoon normaal zijn! Mijn liefdesverdriet verwerken en gewoon kind zijn.'
'Ga dat doen,' zei Dumbledore zacht. 'Ik ga voor je op onderzoek uit.'
Ik knikte en stond op. Zonder iets te zeggen liep ik de deur uit.

Op dit moment zou Harry vast the Great Hall verlaten hebben en kon ik rustig eten. Ik had gelijk. Het was helemaal niet druk meer in the Great Hall. Ik pakte een cracker en keek toen naar wat perkament en een veer, die gewoon op de tafel waren achtergelaten. Misschien moest ik mijn emoties gewoon kwijt op papier. Dat leek me het beste.

'Allerliefste Harry,

Misschien is dit niet de allerbeste manier om te zeggen wat er is gebeurd en hoeveel spijt ik heb, maar het is wel de enige manier momenteel.
Ik had een middag vrij en Draco kwam me tegen. We gingen in de Slytherin common room wat drinken en schaken. Het was allemaal een stunt om me zo voor zich te winnen, want hij zoende me. Ik heb hem direct weggeduwd. Ik hoop dat je me gelooft, maar volgens mij heb je genoeg redenen dat niet te doen.
Het spijt me. Mijn leven zonder jou is saai. Saai, droevig en eenzaam. Verdiend heb ik het zeker. Hoewel Draco me ophield, moest ik zelf natuurlijk aan de tijd denken. Het spijt me vreselijk. Ik weet dat het uit is, dus ik zal je hierna nooit meer lastig vallen, maar ik wil toch nog even zeggen dat ik een geweldige tijd met je gehad heb. Jij was er altijd voor me in al die jaren. Ik ga je echt heel erg missen. Ik hou van je en dat zal ik tot mijn dood blijven doen. Ik hou zoveel van je dat alles pijn doet in mijn lichaam nu het uit is. Ik weet het niet meer, Harry. Ik weet het echt niet meer.
Bedankt voor de geweldige jaren. Ik vraag geen medelijden. Ik vraag geen reactie terug. Ik wil dit gewoon doen om de periode af te sluiten. Ik hou van je en ik mis je. Het spijt me dat ik het verpest heb.

Elena.'

Het was nog net te lezen, hoewel de tranen het lastig maakten. Ik vouwde het briefje op en gaf het aan een jongetje, met als opdracht de brief aan Harry te brengen. Huilend begroef ik mijn gezicht in mijn handen. Dit was niet normaal. Ik had deze pijn nog nooit gevoeld.