We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-one

Aan al het mooie kwam een eind. Zo ook aan de nacht die Harry en ik beleefd hadden. Terug naar de werkelijkheid, dacht ik toen ik die dinsdag opstond. De werkelijkheid was zo naar tegenwoordig, dat ik eigenlijk geen zin had om op te staan.
Harry keek naar me toen ik mijn hoofd draaide.
'Hoe lang ben je al wakker?' vroeg ik.
'Lang genoeg om te zien dat je mooi slaapt,' zei Harry flirterig. 'We moeten opstaan.'
Ik rolde met mijn ogen.
'Natuurlijk.'
Geërgerd stapte ik het bed uit en zocht naar mijn badjas, die vanzelfsprekend niet hier was, maar ergens in de common room lag. Wat maakte het ook uit. Harry had me toch al zo kwetsbaar gezien, dus ik besloot me er niks van aan te trekken dat ik naakt was en ik zocht naar mijn kleding. Harry stapte ondertussen onder de douche en ik kleedde me snel aan. Ik was doodmoe, maar wat make-up deed wonderen.

Mijn vreselijke dag begon eigenlijk al toen Harry en ik de Potions les instapten en Snape ons direct uit elkaar zette. Ik mocht voor zijn bureau gaan zitten, maar ik kwam erachter dat het voor een reden was. Snape wilde met me praten.
Toen hij iedereen aan het werk gezet had, richtte hij zich tot mij.
'Je vader maakt het je niet makkelijk, Elena,' begon hij fluisterend.
'Hoezo?' vroeg ik en ik beet zachtjes op mijn lip.
'The Dark Lord wil dat je het uitmaakt met Potter op een gruwelijke wijze. Hij wil dat je met iemand anders zoent waar Potter bij is.'
Mijn hart leek een tijdje stil te staan. Ik knipperde met mijn ogen en keek Snape smekend aan.
'Waarom?' vroeg ik zacht en verdrietig.
'Hij wil dat Potter geen liefde meer voelt zodat hij hem kan vermoorden.'
'Hij denkt dat hij Harry niet kan vermoorden omdat hij geliefd wordt?'
Snape knikte ernstig.
'Dat doe ik niet,' zei ik stellig.
'Je moet. Je weet wat er anders gebeurt.'
'Hij kan me niet vermoorden, anders vermoordt hij een stukje van zichzelf,' mompelde ik. 'Ik ga iemand waar ik zoveel van houd geen pijn doen. Het spijt me, maar dat mag je tegen mijn vader zeggen.'
'Ik keur het niet goed, Elena. Je wilt toch niet weer gemarteld worden tot je bijna dood bent?'
Ik stond op.
'Liever dat dan iemand anders zoveel pijn doen dat hij het me nooit meer vergeeft! Je bent een idioot, Snape!'
Hij greep mijn arm vast en gaf me een harde klap in mijn gezicht. We keken elkaar allebei ontzettend geschrokken aan. Ik beet op mijn lip en maakte de armband die ik van Snape gekregen had los en legde die op zijn bureau neer. Daarna verliet ik het lokaal. Eikel.

Ik wist niet meer wat ik moest doen. Het leven leek uitzichtloos . Ik ging dood, Dumbledore ging dood... en dan moest ik het ook nog eens uitmaken met Harry. Zo wilde ik mijn leven niet eindigen.
'Elena!' riep iemand.
Ik draaide me om. Dumbledore stond achter me en hij keek ergelijk.
'Ja?' vroeg ik kalm.
'Gaat alles wel goed? Waarom zit je niet in de les?'
'Snape,' mompelde ik.
Dumbledore liep naar me toe.
'Wat is er gebeurd?'
'Ik moet het uitmaken met Harry op een manier dat hij geen liefde meer voelt en papa hem kan vermoorden.'
Dumbledore keek me ernstig aan.
'En jij volgt je karakter en gaat dat natuurlijk niet doen?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Voor geen goud, professor.'
'Dan weet je wat je te wachten staat,' zei Dumbledore.
Ik knikte.
'Hij zal me niet vermoorden. Dat is een opluchting.'
'Hij mag niet weten dat je weet dat je een Horcrux bent,' zei Dumbledore. 'Anders wordt je positie sterk verzwakt.'
'Ja,' mompelde ik. 'Is het zo dat papa Harry kan vermoorden als ik het uitmaak?'
'Nee,' zei Dumbledore. 'Harry wordt beschermd door zijn moeders liefde, niet door die van jou. Voldemort kan hem altijd vermoorden, maar hij zoekt blijkbaar een excuus. Hij wil niet toegeven dat Harry erg sterk is, maar in principe zou hij hem kunnen vermoorden.'
'Maar hij kan Harry niet aanraken?'
'Nee. Harry's moeder heeft daarvoor gezorgd.'
'Oh,' zei ik. 'Ik heb niet zo'n beschermengel helaas.'
Dumbledore schudde zijn hoofd.
'Jij bent van jezelf al sterk, Elena. Jij hebt geen beschermengel nodig.'
Ik glimlachte.
'Dank u. Ik voel me al iets beter.'
'Hoe komt het dat je een rode wang hebt?'
Shit. Ik wilde Snape niet verraden, maar een smoesje bedenken lukte echt niet. Ik beet op mijn lip.
'Snape heeft me geslagen.'
'Nee!' riep Dumbledore. 'Waarom?'
'Het was mijn eigen schuld.'
'Niets geeft hem het recht dat te doen, Elena. Jij bent niet schuldig.'
'Ik schold hem uit voor idioot, professor,' zei ik schamper. 'Natuurlijk ben ik schuldig.'
'Ga maar naar je common room. Ik spreek een hartig woordje met Severus en ik denk dat jij je moet gaan voorbereiden op een bezoekje aan je vader.'
Ik beet op mijn lip.
'Misschien wel ja.'
'Weet je wat vreemd is?' zei Dumbledore bedachtzaam terwijl hij zijn baard streelde. 'Waarom zegt jouw vader je dit niet zelf, maar gebruikt hij Severus om jou die opdracht door te geven?'
'Als hij een brief stuurt dan wordt die misschien onderschept?' zei ik en ik vond dat het logisch klonk.
'Dat zou kunnen, maar het is een vaag verhaal. Voldemort is niet zo dom om te denken dat hij Harry kan vermoorden als jullie niet meer samen zijn. Weet hij überhaupt dat jullie iets hebben?'
'Denkt u echt -?'
Ik stopte. De gedachte dat Snape mij een opdracht gaf die niet van papa kwam, maakte me misselijk.
'Ik ga het voor je uitzoeken, meisje. Wat Snape deed, jou slaan, was ontzettend slecht. Vergeet dat niet. Als er ook nog eens bijkomt dat hij die opdracht zelf verzonnen heeft, moet hij heel wat uitleggen.'
'Hij was als mijn papa,' fluisterde ik verdrietig. 'Ik wil niet dat het waar is.'
Dumbledore legde zijn hand op mijn schouder.
'Hij heeft er vast een goede reden voor.'
'En zo niet?'
'Ik vertrouw Severus, Elena.'
Ik slaakte een zucht en liep naar boven. Ik wandelde naar de Astronomy Tower, waar ik tegen een muurtje ging zitten en ik keek naar het mooie uitzicht. Waarom was mijn leven zo? Kon ik echt niemand vertrouwen?

Ik had niet gemerkt dat ik mijn ogen dicht had gedaan en in slaap was gevallen. Wat ik wel merkte, was dat ik niet alleen was toen ik wakker werd. Ik zag Snape staan met Dumbledore. Ze tuurden over de balustrade naar het mooie uitzicht. Snape merkte dat ik wakker was en draaide zich om.
'Het spijt me,' zei hij zacht.
'Wat?' vroeg ik. 'Wat spijt je?'
'Dat ik je sloeg en dat ik die opdracht gaf, terwijl je die niet gekregen had van je vader.'
Woedend stond ik op en ik trok mijn toverstok.
'VIEZE VUILE IDIOOT!' gilde ik. 'VERDOMME! IK DACHT ECHT DAT JE TE VERTROUWEN WAS!'
Tranen vulden mijn ogen en ze gleden over mijn wangen. Ik trilde van woede, maar ook van verdriet.
'Elena, kalmeer,' zei Dumbledore kalm. 'Het was ontzettend stom van Severus en daar gaat hij - '
'- GA HEM NIET VERDEDIGEN! HIJ VERDIENT HET NIET!'
Mijn ogen spuwden vuur en ik had mijn stok op Snape gericht.
'Mooie praatjes,' sneerde ik. 'Ik maar geloven dat je daadwerkelijk mijn papa werd. Ik weet dat ik niet de ideale leerling ben, maar is dit echt wat ik verdien? Zoveel pijn?!'
'Nee,' mompelde Snape. 'Ik wilde -'
'Het is niet meer goed te praten,' zei ik. 'Het is over. Ik ben er klaar mee!'
'Nee - '
Snape's stem sloeg om en hij kreeg tranen in zijn ogen.
'Ik wil het beste voor je, Elena,' fluisterde hij.
'Kon ik je maar geloven,' siste ik. 'En houd die armband maar. Je bent me kwijt. Voorgoed! Maar wat zou jou het ook schelen? Je ging enkel met me om zodat je Harry pijn kon doen, niet? Je was zeker zó boos op Harry's vader omdat hij jouw jeugdliefde had ingepikt, dat je besloot Harry voor het leven te haten?! Vervolgens heb je geen idee wat dit voor impact heeft op ons! Moet je voorstellen dat ik werkelijk zoiets vreselijks bij mijn vriendje moest doen! Ik zou er kapot van zijn en ik weet zeker dat Harry dat ook zou zijn. Ons leven verpesten, enkel omdat jouw jeugd niet zo gegaan was als gepland. Wat voor iemand ben je dan? Je bent het niet waard om geliefd te worden, Snape. Je bent het niet eens waard om te leven! Ik haat je.'
'Elena,' zeiden de professoren tegelijk.
'Laat me met rust,' zei ik zacht en ik liep weg van de toren.
Ik wilde naar Harry. Nu.