We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-four

De rest van de dag besloot ik de lessen te laten voor wat ze waren. De lessen leken onbelangrijker vergeleken met de dingen die binnenkort om mijn pad kwamen. Ik besloot naar Dumbledore te gaan voor wat duidelijkheid. Zou ik sterven? Hoe kon ik Harry helpen met de horcruxes als ik geen idee had waar ze waren? Het liefste wilde ik een gewoon leven hebben. Leven als een normale tiener leek me geweldig.

Met tegenzin klopte ik aan op de deur van het kantoor van Dumbledore. Hij zat aan zijn bureau en keek me enigszins streng aan.
'Je bent er niet uitgestuurd toch?'
'Nee,' mompelde ik zacht, een klein beetje liegend. In principe wás dat wel gebeurd bij Snape, maar we hadden het zelf opgelost.
Dumbledore knikte goedkeurend.
'Vanwaar je bezoek, Elena?'
Ik haalde mijn schouders op, terwijl ik op een stoel ging zitten.
'Gewoon - gewoon even praten, professor. Het is... lastig. Ik weet dat ik zal sterven, maar - maar ik leef alsof ik oneindig zal leven. Ik volg de lessen, maak het huiswerk en ik zorg ervoor dat ik niet in de problemen kom. Gaat dat zo door totdat ik sterf?'
'Het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen. Ga de dingen doen die je leuk vindt. Tekenen, lezen, schrijven, zwerkballen. Wat mij betreft ga je kaarthuizen in elkaar zetten. Doe de dingen waar jij blij van wordt. Laat je geluk niet afhangen van anderen.'
'Maar - maar de lessen dan?'
'Probeer de lessen te volgen, anders wekken we argwaan. Dan gaan kinderen zich afvragen waarom jij niet in de les zit. Ik wil voorkomen dat straks iedereen weet dat jij een Horcrux bent.'
Ik beet zachtjes op mijn lip en staarde naar mijn voeten.
'Moet ik wachten met sterven? Wachten we tot het juiste moment?'
Dumbledore staarde me ernstig aan.
'Nee. Je kunt sterven als je wilt. Als je nu vermoord wil worden, moet dat geen probleem zijn. De vraag is of je dat zo vroeg wilt. Ik dacht dat je nog wat wilde betekenen voor de wereld.'
Gekwetst keek ik hem aan.
'Zoals?'
'De Horcruxes vernietigen? Daar zou je de wereld echt mee helpen.'
'Ik had me het eind van mijn leven toch anders voorgesteld,' fluisterde ik. 'Ik heb mijn hele leven uitgekeken naar de dag - de dag dat papa dood zou gaan. Nu besef ik pas dat ik deze dag niet eens ga meemaken.'
Dumbledore kreeg tranen in zijn ogen.
'Je - je moet er maar het beste van maken, Elena. Ik zal het ook niet meer meemaken, als dat oplucht.'
'Nee,' snauwde ik woest, terwijl ik opstond. 'Dit leven, mijn leven, dat was verschrikkelijk! Dat was echt heel erg vreselijk! Wáárom doet u mij dit aan?! Het is allemaal uw schuld!'
'Ik ben niet de boeman, Elena. Jouw vader is de slechterik in dit geheel.'
'U OOK! U DOET MIJ DIT AAN! MIJN HELE LEVEN BESTOND UIT VECHTEN VOOR MIJN LEVEN EN - EN U LAAT ME MAAR GEWOON STERVEN. ALSOF HET NIETS IS!'
'Elena, houd je mond!' riep Dumbledore. Het was de eerste keer dat ik hem hoorde roepen. Het was zelf de eerste keer dat hij zijn stem verhief. 'Dit is voor mij ook niet makkelijk. Dat weet je heel goed!'
'Was het maar waar,' beet ik hem toe. 'Zoek het lekker uit, Dumbledore!'
Ik liep dat stomme kantoor uit. Misschien had mijn gedrag een staartje, maar het kon me oprecht niets schelen.