We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy

Met een gespannen indruk liep ik weer naar de prijzenkamer. Ik vond the Great Hall zelf ontzettend mooi geworden, maar het kon natuurlijk altijd zo zijn dat het toch de bedoeling was dat het een duister feest werd en dan kon ik opnieuw beginnen. Op dat moment had ik het gewoon niet geloofd toen Snape het ontwerp in mijn handen geduwd had. Ik liep de prijzenkamer binnen en meteen waren alle blikken op mij gericht. Snape grijnsde gemeen.
'Ben je klaar?' vroeg meneer Fudge.
'Ja, meneer Fudge,' zei ik beleefd tegen de Minister of Magic.
Dumbledore stond op en de rest volgde.
'Dan gaan we het eens bezichtigen,' zei hij kalm.
Ik voelde mijn hartslag in mijn keel. Hoe kwam het dat ik zo nerveus was? Ik had natuurlijk niets van het echte ontwerp gezien. De monden van iedereen vielen open en ze keken hun ogen uit.
'Magnifique!' zei mevrouw Maxime. 'Eb jij dat kedaan?'
Ik glimlachte.
'Ja, mevrouw.'
'Het is prachtig!' zei Dumbledore. 'Maar meisje, dit was toch niet het ontwerp? We waren van plan iets te maken met snoepjes en suikerspinnen. Wat heb je met het ontwerp gedaan?'
Snape verraden ging me te ver. Dat ging ik echt niet doen, dus ik besloot te liegen.
'Ik was aan het bedenken hoe ik alles zou maken, alleen het puntje van mijn toverstok wees op het papier. Het vatte vlam.'
Ik keek naar beneden.
'Sorry, professor.'
'Dit is vele malen mooier dan het ontwerp van ons,' zei McGonagall.
Verbaasd keek ik haar aan. Dat zij ooit zoiets zou zeggen tegen mij, dat was haast ondenkbaar.
'Bedankt,' glunderde ik en mijn blik gleed even naar Snape.
Hij keek me lichtelijk verbaasd aan, maar zocht verder geen enkel contact.
'Elena,' zei Dumbledore vriendelijk, 'je bent geweldig. Dankjewel!'
'Ik deed dit met heel veel plezier,' zei ik.
Dumbledore glimlachte.
'Dat dacht ik al. Het is nog lang geen zes uur, maar wat mij betreft, mag je gaan. Je hebt zo hard gewerkt vandaag en een kleine beloning mag er toch ook wel bij, of niet Minerva?'
Ze dacht even na, maar knikte uiteindelijk.
'Er heeft iemand haar straf volledig afgelost,' glimlachte ze.
'Wat lief!' zei ik gemeend. 'Jullie weten niet hoeveel dit voor me betekent.'
Dumbledore legde zijn hand op mijn schouder.
'Toch heb ik een vermoeden. Ga maar.'
Ik knikte en liep met een grote glimlach the Great Hall uit. Ik besloot om naar de bieb te gaan, om even lekker te lezen en te genieten van mijn vrije tijd. Toen ik halverwege was, hoorde ik voetstappen. Ik draaide me om en zag Snape daar staan. Ik haalde diep adem, maar liep door.
'Elena!' riep Snape. 'Kom.'
'Waarheen?' vroeg ik bot.
Snape liep naar me toe en nam me mee naar de derde verdieping, waar ergens een bankje stond.
'Zitten,' zei hij streng.
Waarom was hij nu weer boos? Hij was altijd boos, leek het wel. Zelfs nu ik hem had beschermd.
'Denk je dat ik jou nu iets verontschuldigd ben?' vroeg hij dreigend. 'Was dit een truc om mij in te laten zien dat het verkeerd was wat ik deed? Waarom verraadde je me niet?'
'Ik gun u dat plezier niet, professor. Ik wil wel graag dat het goedkomt tussen ons en geloof me, dat zou nooit zijn gebeurd als ik uw ontwerp had gemaakt of als ik u had verraden.'
'Het zal sowieso niet goedkomen tussen ons,' zei Snape fel.
Ik schrok zichtbaar en sloeg mijn ogen neer. Met mijn vinger probeerde ik de opkomende tranen tegen te houden, maar dat ging niet zoals ik gehoopt had. Ik wilde niets zeggen omdat mijn stem zou breken door de opkomende brok in mijn keel. Ik beet heel zachtjes op mijn lip en durfde Snape even aan te kijken. Had hij het hier niet moeilijk mee? Zijn gezicht was uitdrukkingsloos.
'Laat me dan alstublieft met rust,' snikte ik. 'Dat is het enige wat ik nog van u vraag. Ik zal u niet meer bezoeken, geen lessen meer volgen van u en ik zal nooit meer vragen om steun of een ander woord dat niet in uw woordenboek voorkomt, maar dan moet u beloven dat ik u mag vergeten. Ik wil dan graag verder met mijn leven, professor, en het spijt me als ik zeg dat het niet gaat wanneer ik u blijf zien.'
Ik huiverde.
'Maar ik ga u wel missen.'
Ik liet de tranen maar gaan. Wat had het voor een zin om ze te verbergen? Snape was de man die mij op mijn meest kwetsbare momenten gezien had en zou er toch niet van opkijken als ik huilde op dit moment. Hij zou mijn papa worden. Was dat nu voor altijd voorbij? Zou dat nooit meer gebeuren? Waar moest ik dan heen? The Malfoys, die mij geen blik waardig meer gunden nadat ik Lucius had verminkt? Ik zuchtte. Een uitzichtloos leven was vreselijk. Ik stond op en keek nog even naar Snape.
'Het spijt me echt heel erg,' snikte ik. 'Echt. Ik - het was een impuls. Ik wist niet wat ik moest doen en de enige optie was om te gaan. Het spijt me zo.'
Snape stond ook op.
'Ik kan het emotioneel niet aan om jou zo ongelukkig te zien,' gaf hij toe.
Hij pakte mijn hand vast en kneep erin.
'Ik weet dat ik me heb gedragen als een complete idioot, Elena. Het spijt mij ook. Ik besef nu pas hoe diep het in je zat. Ik besef nu pas dat er voor jou op dat moment geen andere weg was.'
Ik beet op mijn lip maar kon niets uitbrengen. Vergaf ik het hem? Natuurlijk. Hij was mijn papa.
'Ik vond het wel heel erg lief van je dat je me niet verraadde tegenover Dumbledore.'
'Daar leek het niet op,' mompelde ik.
'Nee, dat klopt,' zei Snape zacht. 'Maar ik was zo boos. Ik zal tegen Dumbledore zeggen dat ik verkeerd was.'
'Hoeft niet,' zei ik. 'Het is opgelost.'
'Voor jou,' zei Snape scherp. 'Voor mij niet. Ik moet het rechtzetten.'
Daar was Snape weer. Hij drukte me tegen zich aan.
'Ik wil nooit meer ruzie,' zei ik naïef.
'Overtreed dan geen regels meer,' grijnsde Snape.
'Ik zal mijn best doen,' mompelde ik.
Snape glimlachte en streelde mijn haar met zijn hand. Daarna gaf hij me een kusje op het midden van mijn hoofd.
'En nu gaat mijn mooie meisje zich klaarmaken voor het bal,' zei hij en hij maakte me los uit de omhelzing.
'Ja, professor,' antwoordde ik glimlachend en ik verdween, met een grijns op mijn gezicht die niemand anders liet verdwijnen.