We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 101

'Jij ook met mij?'
Spottend keek hij me aan. De touwen werden verwijderd. Ik kwam overeind. Nu had het weinig zin meer om op blote knieën te gaan. De toon was al gezet.
'Sta op.'
Ik deed gehoorzaam wat hij vroeg. Papa nam me mee naar de woonkamer. Bellatrix, Snape, Lucius en Narcissa volgden. Ik huilde het uit angst, voor het eerst in mijn leven.
'Wat gaat u nu doen?' snikte ik.
'Wij gaan duelleren.'
Verbijsterd keek ik hem aan. Duelleren met mijn papa? Dat was vreselijk. Maar de kans dat ik niet dood ging, was wel iets groter. We liepen naar de kerkers. Ik kreeg mijn toverstok in mijn handen gedrukt en we gingen in de grootste ruimte staan.
'Ik ga ervan uit dat je de regels kent?' siste hij. 'Alles is toegestaan. Zelfs moord.'
Ik slikte. Hij haatte mij echt zo erg dat hij het niet erg vond dat een deel van zijn ziel zou worden verwijderd. We gingen tegenover elkaar staan, staken de stokken in de lucht en gingen in positie staan.
'Eerst ga ik je ernstig verwonden. SECTUM- '
Ik wees de vloek af voordat hij hem uitgesproken had. Gemeen stak ik mijn tong uit. Het kon me op dit moment echt niet meer schelen wat hij van mij vond. Ik had genoeg problemen.
'Impediamenta!' krijste ik.
Maar ook mijn vader leek daar niet van geschrokken te zijn. Hij weerkaatste de spreuk naar mij, maar ik wees hem af.
'VECHT!' schreeuwde mijn vader. 'AFWIJZEN IS VOOR LAFAARDS!'
'NOEM ME NIET ZO!'
'AVADA KEDAVRA!'
Hier schrok ik van. Ik was er niet op voorbereid om deze spreuk te evenaren, dus ik sprak een tegenspreuk uit.
'EXPELLIARMUS!'
Op de een of andere manier leken Vader en ik enigszins aan elkaar gewaagd. Het was zwaar om zijn Killing Curse tegen te houden, maar het lukte tot nu toe met de Expelliarmus spell. De zweetdruppels braken uit op mijn voorhoofd.
'Geef het maar op, meisje. Je zult mij niet verslaan.'
'IK.WIL.U.VERSLAAN,' siste ik. 'Ik geef niet op.'
De kans dat papa's curse mij uiteindelijk zou doden, was ontzettend groot. Maar ik kon nu niet opgeven. Mijn leven stond op het spel.
Ik wist dat ik het niet meer lang zou volhouden. Ik zou Vader nooit kunnen doden op dit moment, dus voor mij had dit gevecht geen zin. De kracht die in me kwam, was enorm. Ik wees mijn stok naar het plafond en dook weg voor de Killing Curse van Vader.
'VERDOMME!' schreeuwde hij. 'Elena, wat ben je een lafaard!'
Ik was op de grond gevallen. Ik had totaal geen energie meer over. Dit was te veel voor me geworden. Papa verliet de kerker en ik bleef achter, bijkomend van dit gevecht.

Ik werd wakker door een striemende pijn die mijn huid binnentrad. Ik kreunde en opende mijn ogen. Snape stond voor me, met een zweep. Nog een slag. En nog een. Ik kreeg tranen in mijn ogen van de pijn en keek om me heen. Mijn vader stond in de hoek, aanwijzingen te geven aan Snape.
'Sla steeds op dezelfde plek, Severus. Elena zal voor altijd littekens hebben en dat is de bedoeling.'
Verdomme, wat deed dit pijn.
'Auw!' jammerde ik.
Ik hield de slagen niet meer bij. Het waren er te veel.
'Professor - AUW!'
'RIDDLE, NIET BEWEGEN!' schreeuwde Snape en ik schrok ervan.
Ik lag nog steeds in de houding waar ik mee in slaap was gevallen. In een opgekrulde houding, zoals een foetus. De zweepslagen kwamen op mijn rug en bovenarmen. Ik huiverde. Tranen gleden over mijn wangen. Ik snikte zachtjes, terwijl de zweepslagen mijn huid bewerkten. Zelfs met kleding aan was dit pijnlijk. Zeker omdat Snape steeds op dezelfde plek sloeg.
'My Lord... alsjeblieft,' smeekte ik verslagen. 'Verlos me uit mijn lijden. Vermoord me.'
Papa liep naar me toe en stootte met zijn voet hard tegen mijn mond. Een straaltje bloed liep over mijn kin en drupte zachtjes op de grond.
'Stilte!'
Trillend knikte ik. De slagen stopten niet. Ze leken oneindig.
'Het gaat veel te zacht,' mopperde papa boos.
Snape had de zweep inderdaad iets minder hard op mijn huid laten vallen. Papa stroopte mijn t-shirt omhoog. Ik kon het niet zien, maar het was vast al blauw. Hij pakte de zweep van Snape. Ik schreeuwde alles bij elkaar. Dit was te pijnlijk voor woorden.
'Godverdomme!' gilde ik.
Papa stopte niet. Aan een stuk door bleef hij slaan. Tot ik de pijn niet meer aankon en mijn ogen sloot. Ik hoopte dat hij me nu zou afmaken. Dat ik nu officieel gedood zou kunnen worden.

Dat gebeurde niet. De slagen had ik niet bijgehouden, maar Snape blijkbaar wel. Het waren er honderd en allemaal op dezelfde plek. Snape tilde me op.
'Riddle, jij krijg een officieel verbod op dit huis!' riep papa me nog toe. 'Ik wil je hier nooit meer zien. Ik zal je doden. EN WAAG HET NIET OM DIE ZWEEPSLAGEN TE LATEN BEHANDELEN.'
'Goed, my Lord,' fluisterde ik.
De pijn was vreselijk. Snape nam me mee naar mijn kamer en legde me voorzichtig op bed.
'Het spijt me zo,' mompelde hij. 'Ik - het was ik of Bellatrix.'
'Ik ben blij dat u het was, professor.'
Snape stroopte mijn shirt omhoog en raakte voorzichtig de wond aan. Ik crepeerde van de pijn.
'Ik zou de pijn kunnen verzachten, maar je vader - '
'Nee, doe maar niet. Ik was ook zo stom! Ik had nooit zo brutaal moeten zijn. En nu mag ik ook al nooit meer hier komen! Waar moet ik dan heen?'
'Hogwarts?'
'Ze kotsen me uit. Draco heeft die afbeeldingen van mij in bed met een natte broek... ik wil niet weten - '
'Liever dat dan dood,' verzuchtte Snape. 'Lieverd, het wordt tijd dat je terug gaat. Dat je weer gaat beginnen met je leven. Ik zal ook terugkomen naar de zomervakantie.'
Een steek ging door me heen. De zomervakantie. Waar moest ik heen?
'Hogwarts is dicht in de zomer, toch?' piepte ik.
Snape knikte.
'Grimmauld Place, daar kun je heen.'
'Maar daar is iedereen - ik denk niet dat ik daar welkom ben. Dat is het hoofdkwartier van the Order toch? Straks denken ze dat ik informatie doorspeel.'
'Komt goed, meisje. Sstt....'
Hij nam me voorzichtig in zijn armen. Ik huilde zachtjes. Ik had nog nooit zo veel pijn gehad.

De volgende ochtend had Snape me weer naar Hogwarts gebracht. Het was nog twee weken overleven. Dat moest lukken, hopelijk. De examens waren al bijna, dus ze hadden hopelijk wat anders aan hun hoofd dan mij lastig vallen. Lopen ging amper, maar ik moest. Ik kon moeilijk gaan kruipen met een veel te zware hutkoffer. De lessen waren begonnen en het was rustig in de gangen. Ik wilde niemand tegenkomen. Dat kon ik mentaal niet aan.
Eigenlijk ging dat ook best goed, tot ik aankwam bij de Toren van Gryffindor. Ik had het nieuwe wachtwoord niet meegekregen, dus ik kon niet naar binnen. Vermoeid en gepijndigd ging ik voorzichtig tegen een muur aan zitten, wachtend op iemand met het wachtwoord. Mijn hand gleed over mijn bovenarm. Ik had echt veel pijn. Mijn huid was gebarsten. Rood, blauw, alle kleuren van de regenboog. Papa... papa, waarom?
Ik hoorde voetstappen. McGonagall kwam de wenteltrap opgelopen.
'Riddle?' snauwde ze verbaasd. 'Sta eens op!'
Ze pakte me vast bij mijn pijnlijke arm en trok me omhoog, maar ik schreeuwde alles bij elkaar.
'Verdomme!' huilde ik en ik ging weer terug op de grond zitten.
'Wat is er?'
Ik stroopte mijn mouw voorzichtig op. De wond kwam tevoorschijn.
'Zweepslagen,' fluisterde ik zacht. 'Op mijn rug ook - ik - geen behandelingen.'
'Wie heeft jou zoiets aangedaan?'
'Snape,' mompelde ik. 'Omdat het moest van mijn vader. Ik was brutaal.'
'Je weet toch dat je dat niet moet doen?' mopperde ze boos. 'Je weet wat je kunt verwachten als je een brutale mond hebt. Je krijgt daar hier ook straf voor, dus je had kunnen verwachten dat je vader het niet zou accepteren.'
'Oké,' gromde ik. 'Nou, ik werd ook gestraft omdat ik Dumbledore niet vermoord had... mijn vader is meedogenloos. Ik had gehoopt dat u dat zou begrijpen.'
McGonagall slaakte een zucht.
'Ik heb de foto's gezien van jou op bed vastgebonden.'
'Wie niet,' mompelde ik. 'Als u ook maar één seconde heeft gedacht dat ik mezelf zoiets aan zou doen... dan bent u nog zieker dan ik dacht.'
Met moeite stond ik op en pakte mijn hutkoffer.
'Mag ik het wachtwoord?' Ik gaf haar mijn toverstok, omdat de kans dan groter was dat ik het wachtwoord zou krijgen. 'Ik zal niemand vermoorden.'
'Knorhaan,' zei McGonagall uiteindelijk.
De deur vloog open en ik stapte door het gat, met veel moeite.
'Elena?'
Ik draaide me om naar McGonagall. Ongemakkelijk keek ze me aan.
'Het spijt me echt heel erg.'
Ze gaf me mijn toverstok terug. Een traan gleed over haar wang.
'Ik mis Albus net zoveel als jij. Het is - ik moest iemand de schuld geven van mijn gevoelens. Jij was mijn slachtoffer.'
'Zoals altijd,' zei ik schamper. 'Volgend jaar ga ik lesgeven hier en ik ga het echt anders doen dan u. Bedankt voor het slechte voorbeeld.'
Struikelend liep ik het portretgat door. Slapen. Dat was wat ik wilde.