We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 132

Volledig overgegeven aan mijn verdriet, liep ik met mijn hutkoffer door een grote winkelstraat in Londen. Ik was vrij, maar ik was nog nooit zó ongelukkig geweest. Ik kon gaan en staan waar ik wilde, maar ik had iemand verloren. De belangrijkste persoon uit mijn leven had me verbannen van zijn school. Mocht ik ooit nog besluiten terug te komen, zou hij me laten oppakken. Dat het zo ver had kunnen komen. Het erge was nog dat dit volledig mijn eigen schuld geweest was. Ik was ongehoorzaam geweest, dus dit was de consequentie. Ik staarde naar een kledingwinkel. Volgens mij was er uitverkoop, want driftige vrouwen stonden te duwen en te trekken om naar binnen te komen. Ik slaakte een zucht. Ik had nooit geld gehad om wat van te kopen, dus ik besloot maar snel verder te lopen. Een guur briesje betrad mijn lijf. Akelig. Het leek wel op Grimmauld Place.
Ineens kreeg ik een ingeving. Grimmauld Place. Daar kon ik heen. Waarschijnlijk was daar toch niemand meer. Dat hoopte ik, in ieder geval. Dan had ik eindelijk een plekje voor mezelf. Waar ik een leven kon opbouwen.

Het verbaade me ontzettend dat ik fluisterstemmen hoorde op het moment dat ik de hal van Grimmauld Place betrad. Nieuwsgierig, maar ook een beetje zenuwachtig, liep ik op de stemmen af. Ze leidden me naar de woonkamer en toen ik daar naar binnen liep, kon ik mijn geluk niet op. Daar zaten Sirius en Lupin, twee personen die ik ontzettend gemist had de afgelopen maanden.
'Hoi,' fluisterde ik.
Geschrokken keken ze me aan.
'Elena!' Sirius liep op me af en gaf me een knuffel. 'Wat doe jij hier?'
Lupin legde zijn hand op mijn schouder en glimlachte vriendelijk. Ik had ze nodig gehad, de afgelopen maanden. Gelukkig waren ze er nu.
'Snape heeft me verbannen van Hogwarts.'
'WAT?!' schreeuwde Sirius zo hard, dat ik ervan schrok. 'Waarom? Wat heb je gedaan?'
Ik slaakte een zucht.
'Lang verhaal.'
'Dat verhaal willen wij horen,' zei Lupin zacht, maar ik hoorde ook wat dreiging in zijn stem. 'Snape moet een heel goede reden gehad hebben om jou te schorsen. Hij weet dat Hogwarts de enige plek is waar je veilig bent.'
Ik plofte neer op de bank.
'Ik vrees dat zijn reden goed genoeg is.'

Ik legde Sirius en Lupin het hele verhaal uit. Dat ik een brief van Harry vond en dat ik Snape had geslagen, maar ook dat ik daardoor moest nablijven en vervolgens niet gegaan was. Lupin en Sirius waren geschokt dat Snape zo met me omgegaan was, maar ze vonden mijn gedrag ook buitensporig.
'Je had moeten gehoorzamen, Elena,' zei Sirius. 'Je weet hoe belangrijk het is om veilig te zijn.'
Ik knikte.
'Het is niet anders,' mompelde ik. 'Ik kan niet terug. Snape haat me. Hij haat me dit keer echt.'
Mijn gedachten dwaalden af naar Xavier. Ik had afscheid van hem genomen, wat emotioneel was geweest. Ik wilde hem dicht bij me hebben. Dat was me niet gegund.
'Goed.' Lupin keek me doordringend aan. 'Wat is je plan?'
'Ik dacht eraan om werk te zoeken, zodat ik eindelijk wat geld verdienen kan. Ik heb helemaal niets.'
Lupin keek Sirius aan en knikte.
'In het dorpje hier is een kledingwinkel. Dat is het veiligst, denk ik.'
Ik slaakte een zucht. Ik wilde nog niet werken. Studeren, dat was mijn passie. Daar was ik goed in.
'Het spijt me dat ik jullie opzadel met mijn problemen. Ik - ik wist niet dat jullie hier waren en ik wil jullie niet tot last zijn.'
Sirius en Lupin glimlachten en kwamen naar me zitten.
'We geven om jou, Elena,' zei Sirius zacht. 'Het voelt wel eens goed om met andere problemen opgezadeld te worden dan die van mezelf.'
Ik grijnsde en nestelde me tegen Sirius aan. Ik had hem gemist.
'Maar Elena, nu jij hier woont, gelden er wel wat regels,' zei Lupin. 'Niemand mag weten dat Sirius hier is, begrepen? En aangezien ik me nu verantwoordelijk voor je voel, ben je niet later dan om tien uur 's avonds thuis.'
Ik knikte.
'Maar professor, heeft u zelf geen huis?'
'Jawel,' zei Lupin, 'maar ik ben nu liever bij Sirius, want hij doet vast onverstandige dingen als ik er niet ben.'
Ik keek Sirius aan en lachte.
'Goh, weet ik toch van wie ik het heb.'
Sirius stond op en trok me omhoog.
'Kom, we gaan koken.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen, maar knikte. Ik had nog nooit gekookt. Dat werd niks.