We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 118

Snikkend stond ik, al zeker drie kwartier, onder de douche. De afgelopen dagen waren vreselijk geweest en het liefst wilde ik er niet aan denken, maar ik kon niet anders. Hetzelfde tafereel speelde steeds opniew af in mijn hoofd. Hoe hij me behandelde, wat hij allemaal met me gedaan had en vooral wat hij die arme kinderen had aangedaan. Ik was daar de schuldige van. Dat vond ik het ergst.

Na mijn douche, kleedde ik me om in een joggingsbroek en een warme trui. Ik zat op mijn bed en dacht aan Harry. Als hij wist wat er met mij gebeurd was, was hij dan gekomen om me te steunen?
Er werd op de deur geklopt. Snape kwam binnen met wat eten. Chocolademelk en cakejes, om precies te zijn.
'Ik weet dat je er niet over wilt praten, maar we gaan het wel doen,' zei hij stellig. 'Je hoeft je nergens voor te schamen, Elena.'
Hij moest eens weten.
'Wat wil je weten?' fluisterde ik, met tranen in mijn ogen, spelend met de touwtjes aan mijn trui.
'Wat heeft hij jou allemaal aangedaan? Wat is er gebeurd?'
Ik slaakte een zucht.
'Ik werkte als slaaf, samen met zeker dertig andere kinderen. Als ik niet gehoorzaamde, kreeg ik straf.'
Snape ging op de bedrand zitte en pakte mijn hand vast. Hij keek me ernstig aan.
'Wat voor straf?'
Ik schudde huilend mijn hoofd. Ik wilde het niet vertellen. Ik kon het niet.
'Elena, wat voor straf?' vroeg Snape nog een keer, maar dit keer ongeduldiger.
'De eerste keer was niet zo erg. Ik had nog kleren aan - hij kuste me en streelde me over mijn borsten. Maar ik duwde hem weg toen hij - toen hij verder naar beneden ging. Ik werd gemarteld, om die reden.'
Ik zag Snape huiveren. Ik dronk een slok chocolademelk en keek hem met een betraand gezicht aan.
'Ik sloot een deal af met hem. Hij mocht alles met me doen, maar dan moest hij de kinderen vrijlaten. Ik had moeten weten - hij hield zich er niet aan.'
'Wat is er met de kinderen gebeurd dan?' vroeg Snape zacht.
'Ze zijn dood,' mompelde ik.
'Hoe?'
Ik staarde hem niet meer aan. Ik moest liegen over hoe ze vermoord waren, anders zou Snape me nooit meer aankijken. Ik was niet gedwongen met een vloek. Ik had ze zelf vermoord.
'Hij sprak de Imperius Curse op mij uit en ik heb ze een voor een moeten doden. Daarna - daarna heb ik alle lichamen moeten begraven in de achtertuin.'
Ik viel hem in de armen en huilde zachtjes.
'Ik heb zoveel spijt, professor. Het is allemaal mijn schuld! Die kinderen hadden nog geleefd als ik - als ik die deal niet gemaakt had.'
Snape gaf me een voorzichtige kus op mijn wang en klemde me dicht tegen hem aan.
'Het is niet jouw schuld, liefje. Je wilde ze bevrijden. Jezelf opofferen voor die kinderen.'
Het is wel mijn schuld.
'Maar nu zijn ze dood en dat heb ik gedaan. Als iemand daar achter komt... en dat is niet eens het ergste. Ze waren helemaal niet dood geweest als ik mijn mond gehouden had!'
'Dat had je niet kunnen voorkomen. Greyback had ze waarschijnlijk toch vermoord, uiteindelijk.'
Hij probeerde me gerust te stellen, maar het lukte hem niet. Wel was ik hem oprecht dankbaar. Ik had hem even nodig op dit moment.
'Wat is er daarna gebeurd?'
'De meest verschrikkelijke dingen ooit,' piepte ik. 'Ik heb geen kleren meer aangehad nadat de kinderen dood waren. In de ochtend was ik een slaaf en moest ik schoonmaken, terwijl Greyback toekeek en soms - ik wil er niet over praten.'
'Ik moet het weten, Elena. Als ik het niet weet, kan ik je niet helpen.'
'Ik wil geen hulp!' snikte ik. 'Ik wil rust!'
'Poppetje,' suste Snape. 'Liefje, kom hier.'
Snape kwam in zijn geheel op mijn bed zitten en gaf me een stevige knuffel. Ik huilde geruisloos.
'Het is te erg om te vertellen, professor. Ik heb nooit medelijden met mezelf, maar - '
'Heeft hij je verkracht?'
Ik knikte.
'Meerdere malen. Als ik iets fout deed, maar ook in de avond. Dan moest ik bij hem in bed gaan liggen en - hij sloeg me eerst bewusteloos en daarna kon hij alles met me doen. Alles, want ik kon geen meer vin verroeren.'
Snape's gezichtsuitdrukking was afschuwelijk. Ik had hem nog nooit zó hatelijk zien kijken.
'Hoe weet je wat hij met je gedaan heeft? Heeft die man je ook nog pijn gedaan?!'
'Professor, hij heeft me heel veel pijn gedaan. Het is misschien niet zichtbaar, maar overal heb ik nagels in mijn lichaam geboord gekregen en zijn - als hij in me kwam, was dat ook onvoorzichtig. Ik heb het merendeel geschreeuwd, als ik tenminste bij bewustzijn was.'
Snape schoot vol. Tranen gleden over zijn wangen.
'Ik kan het niet geloven, Elena. Ik had je nooit alleen moeten laten surveilleren. Het spijt me. Het spijt me, lieverd! Ik was niet snel genoeg om je te redden en - en... ik kan niet geloven dat dit met jou gebeurd is.'
Ik huiverde.
'Ik ook niet, professor.'
Snape stond op van mijn bed en droogde zijn tranen.
'Jij gaat slapen.'
Ik knikte. Snape kon emotioneel en empatisch zijn, maar kon zo weer omschakelen naar dominant en streng. Dat was fijn, ook al deed Greyback ook zo dominant. Maar bij Snape was het anders. Snape deed het omdat hij van me hield.
'Luister, Elena. Ik ga jou in deze conditie niet voor de klas zetten, dus ik zal de lessen overnemen.'
'Goed, professor,' zei ik zacht.
'En ik ga een psycholoog voor je inschakelen. Je moet je gevoelens uiten bij iemand en ik - ik ben niet altijd de juiste persoon.'
'Maar - '
Snape schudde streng zijn hoofd.
'Je hebt geen keuze.'
Ik slaakte een zucht, maar besefte dat hij gelijk had. Ik ging onder mijn dekens liggen. Snape gaf me een kus op mijn wang.
'Ik hou van je, poppetje.'
'Ik ook van u,' fluisterde ik zacht.