We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Sixty-one

Ik schreeuwde. De pijn was onverdragelijk. Het leek alsof mijn lijf uit elkaar getrokken werd en tegelijkertijd dolken in mijn spieren staken. Mijn ledematen trilden, net als mijn lip, omdat ik huilde. Ik huilde zachtjes zodat niemand het zag, maar mijn rode ogen waren nog van honderd meter afstand te zien. Mijn lijf maakte vreemde bewegingen en een paar keer werd ik in de lucht gegooid, waarna Lucius me daarna weer hard op de grond liet smijten. Zoals verwacht overleefde mijn bloesje het niet. De knoopjes waren losgekomen, waardoor mijn bh zichtbaar werd. Ik wilde ze weer dichtdoen, maar ik kon het niet.
'STOP!' jammerde ik en mijn blik gleed naar Lucius, die meedogenloos doorging met martelen. 'LUCIUS, HET SPIJT ME.'
Maar het mocht niet baten. Het ging eeuwig door en ook mijn rokje raakte los. Precies zoals papa het wilde lag ik in mijn ondergoed kroelend in het gras. Ik snikte, wilde opstaan en weglopen, maar de vloek liet me dat niet toe. Ik krijsde het uit, ik kom me echt niet meer inhouden. Het vochtige gras voelde koud aan op mijn blote huid en ik hijgde van de enorme inspanningen die ik aan het verrichten was. Ik wilde me verweren tegen de marteling, maar ik kon het niet. Het was onmogelijk. De sluiting van mijn bh raakte los door het bewegen over de grond. Ik probeerde mijn handen ervoor te houden, maar gelukkig, toen hij dat zag gebeuren, stopte Lucius de spreuk. Als ik Harry mocht geloven, was het toen twee uur 's middags. Mijn hart ging ontzettend hard tekeer. Ik huilde tranen met tuiten en durfde niemand aan te kijken. In mijn ooghoek zag ik Draco op me afkomen. Hij trok zijn toverstok en sprak een spreuk uit. Ik maakte niet meer mee welke spreuk, want ik viel flauw. Het enige wat mij nog was bijgebleven, was dat er warme vloeistof over mijn lichaam liep.

Ik werd wakker. Meteen merk ik dat ik in een bed lig. De ziekenzaal, om precies te zijn.
'Ze is wakker!' riep iemand.
Ik keek recht in de ogen van Harry, die mijn hand vast had.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ik.
'Malfoy dacht het leuk te vinden om Sectumsempra op je af te vuren,' zei Harry en er was enkel maar haat in zijn stem. 'Maar dat heeft hij geweten, wees niet bang. Lucius heb ik nog nooit zo boos gezien. Snape en Dumbledore trouwens ook niet.'
Op dat moment kwamen Dumbledore en Snape op me afgelopen.
'Liefje,' zei Dumbledore. 'Hoe voel je je?'
'Ziek,' zei ik naar de waarheid.
Toen pas merkte ik hoe zwak ik was. Ik voelde mijn lichaam amper en mijn arm omhoog doen, kostte al teveel moeite.
'Waarom? Wat was de reden van Draco?'
Ik keek Snape aan. Hij was de persoon die dat wist.
'Hij had geen goede reden. Hij zei dat dit een wraakactie was. Maar wat ik wel weet, is dat Draco voorlopig thuis zit. Hij is geschorst voor een aantal weken en aan Lucius' gezicht te zien, zullen die weken niet aangenaam voor hem zijn.'
'Net goed,' zei ik fel. 'Hij had me dit niet moeten aandoen. Hoe lang lig ik hier al?'
Harry gaf me een zoen.
'Drie dagen. Je wilt niet weten hoe blij ik net was toen je eindelijk wakker werd.'
Ik beet op mijn lip en en keek even onder de dekens. Mijn ondergoed was vervangen door mijn pyjama.
'Wie - '
Harry glimlachte toen ik geschrokken naar Dumbledore en Snape keek.
'Ik natuurlijk.'
Ik zuchtte opgelucht toen Harry zei dat hij me omgekleed had. Plotseling zag ik Pomfrey op me aflopen.
'Iedereen wegwezen!' zei ze geïrriteerd.
Maar alledrie bleven ze staan en keken toe hoe Pomfrey mij een smerig drankje gaf.
'Is voor tegen de zwakheid,' zei ze. 'Elena heeft rust nodig.'
'Dat komt goed, Poppy,' zei Dumbledore kalm. 'We zullen rustig zijn.'
Pomfrey leek niet gerustgesteld, maar liep toch weg.
'Wat waren de reacties toen ik bewusteloos werd?' vroeg ik aan alledrie. 'Deed iemand wat?'
'Ik rende op je af,' zei Dumbledore. 'Ik heb je wonden geheeld, maar je kwam niet bij. Die vloek samen met de marteling was net iets teveel voor je. Severus en ik hebben je meteen naar de Hospital Wing gebracht.'
'Dank jullie,' zei ik zacht. 'Ik was zo bang. Ik lag daar zo kwetsbaar, koud en dood te bloeden... zelfs in de dromen dacht ik eraan of ik zou zijn geholpen.'
'Altijd,' zei Severus.
Ik glimlachte.
'Welke dag is het vandaag?'
'Vrijdag,' zei Dumbledore.
'Oh,' stamelde ik. 'Professor Snape, hoeveel mensen had u morgen voor de bijles? Zou u dat willen overnemen, alstublieft? Ik weet niet of ik dat aankan.'
'Zeker,' zei hij plechtig.
'En wat dacht je van het nablijven?' vroeg Dumbledore streng, maar volgens mij was dat gespeeld.
'Oh,' zei ik zacht. 'Dat was ik vergeten, professor. Ik zal mijn best doen om te komen.'
'Geen haar op mijn hoofd,' zei Dumbledore. 'Je komt wanneer je helemaal beter bent, begrepen?'
'Maar dat is voor professor McGonagall een reden om me de laatste zaterdag extra lang te laten zitten zodat ik me niet kan voorbereiden op het bal.'
Dumbledore schudde zijn hoofd en glimlachte.
'Minerva vindt hetgeen wat er gebeurd is even erg als Severus en ik, Elena. Ze gaat je echt niet extra straf geven voor iets waar je helemaal niets aan kon doen, geloof dat alsjeblieft.'
'Oké, dat hoop ik dan maar,' zei ik zacht, niet geheel overtuigd.
Ik was moe en wilde eigenlijk rusten, maar het feit dat ze hier speciaal voor mij gekomen waren, was hartverwarmend. Harry streelde mijn wang.
'Je bent zo koud,' zei hij.
'Ik heb veel bloed verloren, denk ik. Ik kan mijn arm niet eens optillen, zo zwak ben ik.'
'Het komt goed. Je bent in goede handen,' zei Dumbledore. 'Severus en ik gaan, je moet rusten.'
Ik knikte. Eigenlijk was ik heel erg opgelucht dat ze gingen. Harry kwam naast me op het bed liggen en pakte mijn beide handen vast.
'Slaap lekker, mijn engeltje,' zei hij lief en ik sloot mijn ogen.