We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 128

Snape gaf me een brief. Ik huiverde. De afzender kwam me veel te bekend voor. Slechts drie woorden stonden er geschreven:

"Vanavond acht uur."

Xavier keek me vragend aan, maar ik schudde mijn hoofd.
'Niets bijzonders. Een opdracht, waarschijnlijk.'
Xavier gaf me een vederlichte kus op mijn wang.
'Je mag best bang zijn.'
Ik kreeg tranen in mijn ogen. Dumbledore had dat ook gezegd toen hij nog leefde. Ik kreeg een steek in mijn maag. Elke dag miste ik hem steeds meer. Zijn dood zal nooit vergeten worden. Niet door mij, in ieder geval.
'Moet ik mee?' vroeg Snape.
Ik haalde mijn schouders op.
'Wat wil hij? Weet je dat?'
Snape schudde zijn hoofd en keek me bezorgd aan.
'Ik ben al een tijdje niet meer daar geweest, dus ik heb geen idee.'
'Ga dan maar mee, alsjeblieft,' fluisterde ik en ik stond op. 'Ik ga - me klaarmaken.'
Ik wist niet waarom ik opeens zo bang was voor deze afspraak. Het leek allemaal zo dichtbij: het einde van papa.

Toen ik om vijf voor acht op Snaps's kantoor stond, voelde ik mijn hart bonken in mijn keel.
'Ik hoop dat het meevalt.'
Snape slaakte een zucht.
'Ga er niet vanuit, Elena. Je vader heeft je niet meer gezien sinds je ontvoering. Hij zal je vast helemaal de grond in boren.'
Ik keek Snape aan. Hij omhelsde me en gaf me een kus.
'Het komt wel goed, sterke meid,' fluisterde hij in mijn oor.
Ik glimlachte zwakjes. Het was tijd. Via de haard kwamen Snape en ik aan in Malfoy Manor. Niets was er veranderd, behalve het geroezemoes dat ons tegemoet kwam toen we de woonkamer betraden. Daar zat iedereen. Lucius schonk mijn vader wijn in en Narcissa was een gesprek aan het houden met Bellatrix. Er stonden nootjes, kaasjes en toastjes op de tafel en er was veel drank. Alsof het gewoon een borrel was. Gezellig. Ik haalde diep adem, wist niet hoe te reageren toen iedereen me aankeek.
'Elena, kom zitten,' zei papa. 'Wil je wat wijn?'
Ik ging op een stoel zitten en keek naar Lucius, die mij wat witte wijn inschonk.
'Waarom moest ik komen, my Lord?'
Vader keek me doordringend aan.
'Ik heb gehoord wat er met je gebeurd is. Dat moet vreselijk geweest zijn, poppetje van me. Vertel me er eens over.'
Nog nooit was mijn wantrouwen zo groot geweest. Vader, die lief was tegen me? Dat bestond niet. Dat kon niet.
'Waarover?' mompelde ik.
'Greyback. Hoe was het om zo behandeld te worden? Hoe was het om erachter te komen dat Draco je verraden had?'
Draco zat naast Lucius. Hij durfde me niet aan te kijken, maar dat begreep ik. Ik was klaar met hem. Voor altijd. Wat deed hij hier überhaupt? Ik dacht dat hij verbannen was.
'Draco weet wat ik van hem vind,' zei ik zacht. 'Haten, zal ik hem. Voor altijd.'
Lucius keek Draco gemeen aan en Draco keek weg. Ik had het idee dat Draco hier niet gewenst was. Dat hij hier zat voor een opdracht.
'En Greyback?' vroeg papa. 'Hoe was dat?'
Ik haalde mijn schouders op.
'Dat was vreselijk, maar misschien wel verdiend. Mijn straf voor mijn ongehoorzaamheid door de jaren heen. Voor mijn brutaliteit.'
Voldemort knikte goedkeurend.
'Hoe was Azkaban? Want je hebt bij Greyback een opdracht uitgevoerd, hoorde ik. Al die kindjes waren dood.'
Wrijf het er lekker in, vader, dacht ik. Alsof het nog niet erg genoeg voor me was.
'Azkaban was meer dan verdiend,' antwoordde ik kortaf.
'Mee eens, liefje, mee eens.' Papa stond op en liep naar me toe. Hij pakte mijn hand vast, waarmee hij me omhoog trok. 'Jij hebt namelijk dezelfde overtreding gemaakt als Draco. Je diende Fenrir Greyback.'
Zachtjes streelde hij mijn gezicht met zijn ruwe vingers en kwam eigenaardig dichtbij met zijn mond, maar gelukkig was dat om mij iets toe te fluisteren:
'Ik wil dat je spijt hebt, meisje.'
'Draco heeft ervoor gezorgd dat ik Greyback moest dienen,' zei ik. 'Ik had geen keuze.'
Voldemort grijnsde breed en keek naar Draco.
'Daarom is Draco hier, liefje. Hij zal je straffen.'
Ik beet zachtjes op mijn lip. Papa duwde me ruw op handen en voeten en tranen begonnen te prikkelen in mijn ooghoeken.
'Neem je slaafje maar mee, Draco,' grijnsde papa.

'Je bent gestoord,' snauwde ik toen we in de strafkelder stonden.
'Ik moet dit doen,' zei Draco. 'Het is de enige manier waarop ik weer thuis mag wonen.'
Woest keek ik hem aan.
'Wat ga je met me doen?'
Draco haalde zijn schouders op.
'Kies maar, prinsesje. Neuken of martelen.'
Verbijsterd keek ik hem aan. Dit kon niet uit zijn mond komen. Dat was onmogelijk.
'Martel me,' was mijn antwoord.
Met Xavier, die ik toch beschouwde als potentieel vriendje, kon ik het niet maken om met Draco seks te hebben, al was het vast aangenamer dan een marteling.
'Dat vind ik nou jammer, poppetje.'
Ik rolde met mijn ogen.
'Nou, maak er alsjeblieft snel een einde aan.'
Draco grijnsde breed.
'Doe me dan een plezier en kleed je uit.'
Ik kon niet anders dan hem ontzettend hard uitlachen. Hij was gestoord.
'Alsjeblieft, Draco,' hikte ik nog na. 'Martel me gewoon.'
Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Het begon en het was vreselijk.