We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Sixty-four

Het was vroeg in de nacht toen ik die zondag plotseling het idee gekregen had om Sirius te bezoeken. Ik wilde hem vertellen over alles. Alles wat er gebeurd was en hoewel ik eigenlijk al dacht dat hij het zou weten, wilde ik het hem zelf vertellen. Ik had hem geen brief gestuurd omdat ik toch wel wist dat hij er was. Waar moest hij anders heen zijn? De grot was zo'n kilometer lopen. Niet ver, maar ver genoeg om mijn wonden te voelen. De stenen in de grot zouden niet comfortabel zijn, maar ik zou ervan genieten als ik kon zitten. Het onverharde pad van grind werd haast onheilspellend verlicht met het licht dat uit mijn toverstok kwam. Het was koud en vochtig en hier en daar hoorde ik een wolf huilen. Maar ik had geen reden om bang te zijn. Niet nu.
Ik naderde de grot en beet op mijn lip. Sirius zou toch niet boos op me zijn? Ik verwachtte van niet, denkend aan zijn reactie toen ik vertelde dat Harry en ik naar Hogsmeade gingen. Mijn voetstappen maakten geluidjes op het grind, wat Sirius blijkbaar ook hoorde, want een blaffende, zwarte hond kwam op me afgerend. Toen hij zag dat ik het was, transformeerde hij in een mens en gaf me een knuffel.
'Oh, Elena toch,' fluisterde hij in mijn oor. 'Wat heb jij een lef, zeg. Je laat me niet eens meer weten of je komt.'
'Je bent er toch altijd,' zei ik grijnsend en ik liep met Sirius hand vast de grot in. Hij toverde een kleedje en liet me voor het vuur zitten. Hij kwam naast me zitten en gaf me een flesje Butter Beer. Weifelend sloeg hij een arm om me heen om me warm te houden, maar ook om me het teken te geven dat hij van me hield. Ik nestelde me dicht tegen hem aan. Sirius... mijn lieve oom, die eigenlijk, net als Snape, een tweede vader geworden was.
'Vertel me, liefje, hoe vreselijk was het?'
'De marteling of de toegift?' vroeg ik als serieuze vraag, maar door het verkeerde woord te gebruiken, kwam dat er wellicht anders uit dan bedoeld.
'Beiden,' zei Sirius en hij glimlachte toen hij me zag kijken. 'Ik vind het niet erg. Een beetje humor kan nooit kwaad.'
Ik lachte en knikte, maar mijn humeur stierf weg en mijn gezicht vertrok.
'Het was heel erg,' fluisterde ik haast. 'De marteling alleen al, voor de hele school... ik schaamde me zo ontzettend, Sirius. Zeker toen mijn rokje en blousje ook nog eens kapot gingen. Ik voelde me ontzettend kwetsbaar, zo bijna naakt. Ik wens niemand dit toe, ook mezelf niet. Zelfs mezelf niet.'
'Natuurlijk niet,' zei Sirius. 'Niemand verdient deze straf. Vooral jij niet.'
'En toen ik dacht dat het klaar was, liep Draco op me af. Hij sprak Sectumsempra uit en toen werd alles zwart. Ik kwam pas een paar dagen later weer bij.'
'En Malfoy?' vroeg Sirius streng.
'Geschorst,' zei ik. 'Ik ben gisteren naar hem toe geweest. Ik wilde de reden weten waarom hij dit deed.'
'En?'
Ik zuchtte.
'Hij wilde mij zijn,' fluisterde ik. 'Maar Sirius, dat wil ik het allerliefst. Dat hij mij is. Ik wil dit niet. Alles wat ik moet doen wil ik niet.'
'Weet ik,' zei Sirius. 'Maar het moet nog even.'
Ik knikte.
'Het moet nog even.'
'Je moet gaan,' zei Sirius. 'Het is al veel te laat.'
'Ik moest je zien,' zei ik.
'Ik jou ook,' zei Sirius zacht.
Hij stond op, hielp me overeind en gaf me een kusje.
'Dag, Sirius,' zei ik en ik liep naar Hogwarts.
Ik hoopte dat er geen leraren waren en als die er wel waren, dat het Dumbledore was die me betrapte. Hij was de enige kans dat ik er zonder straf vanaf kwam. Maar Dumbledore surveilleerde nooit, dus de kans was klein. Heel klein. De piepende voordeur van het kasteel ging moeizaam open. Het maakte veel geluid en ik was doodsbang dat ik leraren wakker maakte. Ik deed de deur niet dicht en liep zachtjes op mijn tenen naar de common room van Gryffindor. Het was ontzettend stil in het kasteel. Ik zag geen enkele leraar. Totdat ik bij de zevende verdieping aankwam. Mijn hartslag ging sneller kloppen en mijn benen voelden aan als lood. Snape en McGonagall stonden voor het portret van the Fat Lady. Ik beet op mijn lip en keek ze aan. Streng keken ze me aan. Ze stonden me gewoon op te wachten!
'Goh,' zei Snape. 'Juffrouw Riddle denkt ook nog eens thuis te komen? Vertel op! Waar was jij?'
'Ik was naar Sirius, professor,' zei ik zacht.
Liegen kwam misschien beter uit op dit moment, maar de waarheid vond ik het belangrijkst.
'Sirius Black,' zei hij ijzig. 'Dacht ik het niet. Waarom?'
'Omdat ik hem wilde vertellen wat er was gebeurd,' zei ik.
'Wilde je weer medelijden krijgen?' vroeg McGonagall gemeen.
Ik slikte en de tranen begonnen over mijn wangen te biggelen.
'Nee,' snikte ik. 'Hij is mijn oom en hij heeft het recht te weten wat er is gebeurd.'
'Dat weet hij al, juffrouw Riddle,' zei McGonagall scherp. 'Albus heeft hem al ingelicht.'
'Ik weet het,' zei ik zacht. 'Ik wilde het zelf vertellen. Ik wilde steun.'
'Die krijg je hier genoeg,' snauwde Snape. 'Wij staan dag en nacht voor jou klaar en nog is het niet goed.'
Ik schrok van zijn toon, maar zei niets meer. Dat zou het enkel erger maken. Mijn buik deed pijn van het gevoel dat twee leraren voor me stonden om me af te straffen. Dit kon nooit goed zijn voor het genezingsproces van mijn wonden.
'Krijg ik nu straf of morgen?' vroeg ik.
'Gelukkig weet je al dat je in de problemen zit,' zei McGonagall bits. 'Wat zeg jij, Severus? Zullen we een uitzondering maken op de regel dat iedereen naar het bal mag, ongeacht de overtreding?'
Ik slaakte een diepe zucht. Dit gingen ze toch niet echt doen? Mijn onderlip trilde.
Ik keek naar Snape en hij keek me met medelijden aan.
'Nee,' zei hij zacht. 'Geen uitzondering.'
Ik trilde van angst, maar toen Snape dat zei, voelde ik een last van me afvallen.
'Bedankt,' fluisterde ik.
Snape gaf een klein knikje.
'Handel jij het dan verder met haar af?' zei McGonagall pinnig. 'Ik ga naar bed en ik sta erop dat ze straf krijgt.'
'Natuurlijk, Minerva,' zei Snape streng, met zijn blik op mij gericht.
Een steek ging door mijn maag. Wat zou hij hebben bedacht?
McGonagall verliet de zevende verdieping en Snape keek me even aan, minachtend, maar toch enigszins bezorgd.
Hij stapte naar me toe en pakte mijn kin vast, die hij een beetje optilde.
'Wil jij mij alsjeblieft nooit meer zo laten schrikken?' zei hij zacht en dwingend, precies zoals hij dat zo goed kan. Ik verwachtte een klap en dook ineen, maar die klap kwam niet. Opgelucht ontsnapte er een zucht uit mijn mond.
'Dacht je echt dat ik je ging slaan?' vroeg hij verbaasd.
Ik knikte en bloosde. Hij zal wel boos op me zijn dat ik dat dacht.
'Nooit,' ontsnapte uit zijn lippen. 'Maar straf krijg je wel. Je bent er al vaker uitgeglipt en ik ben er klaar mee. Je weet niet wat dat met me doet.'
'Nee,' fluisterde ik. 'Dat weet ik niet, professor.'
Ik verwachtte dat hij het me zou zeggen, maar dat gebeurde niet. Typisch Snape.
'Juist,' zei hij zacht. 'Morgen beginnen je lessen met de zevendejaars, ja?'
Ik knikte en beet op mijn lip.
'Na elke Potions les, de hele week lang, ben jij verantwoordelijk voor het schoonmaken van het lokaal.'
'Prima,' zei ik.
Ik vond het nog een redelijke straf. Ik had maar vier keer per week Potions en zoveel werk was dat nou ook niet.
'Ik zal jouw leraren inlichten dat je later in hun lessen zal verschijnen.'
'Ja, professor,' zei ik zacht. 'Ben u nog boos?'
'Nee,' beaamde hij. 'Was ik wel.'
'Weet ik,' mompelde ik. 'Het spijt me. Ik zal het de volgende keer vragen.'
'Dat moet je zeker doen,' antwoordde Snape. 'Slaap lekker.'
Kortaf, maar ik kon denk ik niet anders verwachten.
Ik gaf the Fat Lady het wachtwoord, maar werd nog even tegengehouden door Snape.
'Je wist niet wat het met me deed, toch?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Het voelt alsof ik mijn dochter kwijt ben als jij verdwijnt.'
Ik slaakte een diepe zucht en gaf Snape een knuffel. Hij pakte me stevig vast en gaf me een kus op mijn kruin.
'Mijn meisje,' fluisterde hij en hij liet me los. 'Slaap lekker, lieverd.'
'Slaap lekker, professor,' zei ik glimlachend en ik liep de common room in.