We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Fifty-four

De volgende dag was het zondag. Zondag was altijd een dag vol stress voor de meeste leerlingen want het huiswerk voor maandag moest worden gemaakt. En net zoals al die leerlingen, had ook ik alles uitgesteld tot zondag. Dit maakte de zondag stressvol, maar ook gezellig omdat iedereen in de common room zat te werken aan zijn taken. Ik hoefde dat natuurlijk niet echt want ik liep voor, maar ik had wel extra taken gekregen die ook gewoon af moesten. Tijdens het ontbijt kregen Harry en ik beiden een briefje met het rooster van onze nablijftijden. Ik werd geacht om drie weken lang elke zaterdagmiddag naar de prijzenkamer te komen om het bal te organiseren. Onder de brief stond iets wat ik nog het ergste vond en dat was dat ik die laatste zaterdag de hele middag en de avond tot aan het bal geacht werd om aanwezig te zijn voor de organisatie. Ik had dus totaal geen tijd om iets aan mezelf te doen, tenzij ik het bal voor de helft wilde missen. Ik zuchtte en keek naar Harry.
'En?'
Harry keek me aan.
'Drie weken lang op zaterdag nablijven bij Filch. De laatste zaterdag tot zes uur door blijven gaan,' zei hij geïrriteerd.
'Jij hebt tenminste nog tijd om je om te kleden,' zei ik en ik stond boos op van de ontbijttafel. 'School, wat ben je geweldig!'
Ik scheurde mijn briefje in acht stukjes terwijl ik de Great Hall uit liep. Ik gooide de stukjes in de lucht en liep geërgerd en boos naar de common room. Hoe konden ze dit me aandoen? Dat was onmenselijk. Ik trilde van woede. Als het op deze manier moest, ging ik het liefst niet naar het bal. Dan bleef ik wel alleen in de common room, wachtend tot iedereen terugkwam van een onvergetelijke avond. Harry kwam me niet achterna, maar dat was wellicht beter zo. Ik sloeg gefrustreerd met mijn vuist tegen een wandtapijt en bleef enkele seconden staan. Alsof ik niet wist dat Knockturn Alley verboden was, alsof ik nog moest leren dat ik daar niet mocht komen. Maar dat wist ik wel, alleen had die stomme Draco mij toch weer indirect in de problemen gebracht. Ik had plotseling een hekel aan alles en aan iedereen. Het was beter als ik me vandaag maar helemaal niet meer liet zien. In een sneltreinvaart rende ik naar de bovenste verdieping van Hogwarts, de Astronomy Tower, en pakte met mijn handen het stalen hek vast. Terwijl mijn haren bewogen met de wind, keek ik naar het uitzicht. Het was prachtig. De blauwe lucht, het zwarte meer, omringt met bergen, waarvan de toppen bedekt waren met sneeuw. Ik kwam weer een beetje tot mezelf, een beetje meer tot rust. Ik veegde mijn tranen weg en keek naar een vogel die zich een weg baande door het mooie landschap. Ik beeldde me iets in. Was ik maar die vogel, was ik maar vrij. Dan zat ik hier niet, in opdracht van mijn vader. Dan zat ik hier voor mijn plezier en dan was mijn leven een stuk beter geweest. Plotseling voelde in een hand op mijn schouder en ik keek in de ogen van Snape. Hij sloeg zijn armen om me heen.
'Elena,' fluisterde hij zachtjes in mijn oor terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder legde. 'Wat is er aan de hand?'
Hij maakte me los uit de omhelzing en droogde mijn tranen met zijn wijsvinger.
'Het is oneerlijk,' zei ik en ik kreeg weer langzaam het gevoel dat ik een woede-uitbarsting zou krijgen. 'Hoe kan die vrouw er nou voor zorgen dat ik geen enkele voorbereidingstijd heb voor mezelf op de dag van het bal? Ik begrijp dat ik gestraft moet worden, maar toch niet op zo'n manier? Toch niet om mij te vernederen als iedereen er super mooi uitziet en ik in mijn spijkerbroek het bal betreed. Ik vind het te ver gaan.'
Snape zuchtte.
'Ik wilde dat ik wat kon doen, maar ik kan echt niets doen. Ik heb geen enkele inspraak op McGonagall. Het spijt me, Elena.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Ik ga wel niet naar het bal. Dan heeft Lucius ook niets te zeuren.'
Snape nam me mee naar het bankje op de verdieping en drukte me dicht tegen hem aan.
'Jij gaat naar het bal. Desnoods ga je eerder weg bij de voorbereidingen, maar ik wil dat je komt. Dat is heel belangrijk voor jou en tevens ook voor mij. Ik wil je eens in het leven gelukkig zien, Elena.'
Ik glimlachte naar Snape en gaf hem twijfelend een kusje op zijn wang. Die kreeg ik gelijk terug van Snape en zijn koude lippen raakten mijn wang. Ik vond het totaal niet meer vreemd om zo close te zijn met hem. Het voelde niet verkeerd. Het voelde gewoon als een papa. Ik deed mijn ogen langzaam dicht. Ik merkte nu pas hoe weinig ik gisteren geslapen had, want ik was meteen in dromenland toen ik mijn ogen gesloten had.