We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Twenty-six

Het was vrijdagavond. Vaak ging ik naar Snape toe om door te nemen wat ik de kinderen morgen moest leren. Dat deed ik vandaag ook. Ik liep naar het kantoor van Snape en op het moment dat ik aan wilde kloppen, hoorde ik stemmen uit het kantoor komen. Ik besloot het kloppen een tijdje uit te stellen en drukte mijn oor tegen de deur, zodat ik het gesprek op kon vangen. Zo te horen ging het tussen Snape en Lucius.
'- terug?
'Ze is niet van mij!' hoorde ik Snape zeggen. 'Ik kan haar toch moeilijk - '
'Natuurlijk kun je dat wel,' snauwde Lucius. Onze familie heeft genoeg geleden door haar toedoen.'
'The Dark Lord heeft haar nodig,' zei Snape kalm. 'Lucius, het gaat niet, hoe graag ik het ook zou willen.'
Plotseling ging de deur waar ik tegenaan geleund stond open. Ik schrok me rot, niet beseffend dat Lucius aan mijn kant eruit zou komen.
'Wat doe jij hier?' riep hij woedend. Hij pakte me vast bij mijn kraag en sloeg me in mijn gezicht. Hij trok me in het kantoor van Severus en duwde me tegen de muur. Ik greep naar mijn hoofd. Een pijnkreet rolde uit mijn mond.
'Lucius, stop,' zei Snape. 'Laat haar met rust.'
Lucius leek buiten zichzelf van woede en gaf me nog een laatste stomp in mijn gezicht voordat hij de haard in ging en verdween.
'Het spijt me,' zei ik zacht en ik voelde aan de plek waar Lucius me had geraakt.
Snape liep naar een kast en pakte een potje eruit. Hij smeerde het op de plek onder mijn oog en wilde mijn hand vast pakken, maar bedacht zich.
'Heb je alles gehoord?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Alleen het laatste stukje. Professor, bent u mijn vader?'
Snape keek me aan maar schudde zijn hoofd.
'Ik ben niet jouw vader, Elena. Ik kom er niet onderuit, ik moet het je wel vertellen, of niet?'
Ik knikte.
'Ik wil het graag weten.'
Snape zuchtte en nam me mee naar de kamer achter zijn kantoor waar zijn zithoek was. Hij liet me zitten en gaf me wat te drinken tegen de schrik.
'Lang geleden. Jij was nog niet geboren en ik stond aan de kant van The Dark Lord. Er gebeurden vreselijke dingen. Mensen werden vermoord of gemarteld en ik deed vrolijk mee. Totdat ik bij zinnen kwam en jij werd geboren. Al in jouw eerste jaar deed jij dingen die andere baby's veel later pas konden. Lucius zag jou als een bedreiging voor de familie en Narcissa ook, uiteindelijk. Wel door Lucius' invloed hoor. Ik wist al waar dit naar toe ging. Narcissa bedreigde me om jou te nemen en ik had geen keuze. Ik heb voor je gezorgd. Vier jaar lang. Daarna kon je dingen waar iedereen versteld van stond. The Dark Lord wilde je terug, als aanwinst. Hij voedde je op met een toverstok in jouw hand en leerde je spreuken. Vreselijke spreuken. Ik had geen enkele invloed meer op je. The Dark Lord sloot me buiten als het om jouw opvoeding ging. In de eerste paar jaren schreeuwde je alleen maar om mij, maar na een aantal klappen van Lucius werd jouw mond gesnoerd. The Dark Lord verbood het me om jou ooit nog eens te zien omdat hij bang was dat jij terug naar mij zou gaan en dat zou een slechte invloed op jou hebben. Je moest worden opgevoed met een sterke discipline. Ik deed dat ook bij jou, moet ik eerlijk toegeven, maar ik liet je niet met een stok zwaaien. Dat vond ik erg gevaarlijk. Een keer is het zo gruwelijk misgegaan, Elena. Het was niet jouw schuld, maar het gebeurde toch. Je gebruikte Crucio op Draco. Je wist niet wat het deed en verder was er niemand. Draco en jij waren een jaar of 6. Toen Narcissa en Lucius terugkwamen van waar ze geweest waren, lag Draco op de grond, bijna dood te gaan van de pijn. Lucius was zo kwaad en gaf jou de schuld. Sindsdien haat hij jou en Narcissa heeft het net zomin op je. Draco weet hier niets vanaf.'
'Wat erg,' zei ik. 'Wat vreselijk! Ik begrijp het dat ze me haten. Ik ben een monster.'
'Het is niet jouw schuld, Elena.'
'Wat zei vader ervan?'
'Hij vond het goed dat je het gedaan had, natuurlijk. Daardoor was Lucius nog bozer op je. Elena, jouw jeugd is vreselijk geweest. Er ging geen dag voorbij dat ik niet toekeek hoe jij werd mishandeld. Je kreeg soms dagen geen eten en werd geslagen om elk minuscuul ding.'
'Kon u niets doen?'
Snape schudde zijn hoofd.
'Ik mocht mijn positie niet verraden van Dumbledore. Hij zei dat het wel goed kwam met jou en hij heeft gelijk. Je bent echt een doorzetter.'
Ik glimlachte om het compliment.
'Maar hoe kwam het dat mijn moeder en the Dark Lord mij kregen, terwijl ze met Lucius ging?'
'Dat was voor een keer en het was meteen raak. Het gerucht gaat dat the Dark Lord een kind wilde om het klaar te stomen voor de oorlog. Een krachtig kind, zonder zwaktes.'
'Dat is dus mislukt want ik ken wel degelijk zwaktes. Wat een stom ideaal van the Dark Lord. Niemand is perfect.'
'Inderdaad,' zei Snape. 'Dat merkt hij nu.'
'Maar dan heeft Lucius best veel redenen om me te haten.'
'Elena, jij hebt helemaal niets fout gedaan. Het is niet jouw schuld geweest. Nooit.'
'Maar ik voel me wel schuldig,' zei ik. 'Als ik er niet was -'
'- waren we kansloos geweest tegen the Dark Lord, Elena.'
Ik glimlachte zwakjes.
'Ik - het spijt me dat ik u dwong om het te vertellen. Ik had u niet moeten afluisteren.'
'Wij hadden dit gesprek niet op Hogwarts moeten voeren,' zei Snape. 'En Lucius had jou nooit moeten slaan. Heb je nog pijn?'
'Nee,' zei ik. 'Uw spul werkte prima.'
'Dat ligt niet alleen aan het potje, maar aan jouw krachten,' zei Snape bewonderend. 'Ik zie er niets meer van. Mijn potje is enkel tegen de pijn.'
'Hoe kan dat dan?' vroeg ik me af.
'Soms worden mensen geboren met een speciale gave en wonder boven wonder ben jij dat. Zoiets had ik nou nooit gedacht,' zei Snape en het sarcasme droop eraf.
Ik lachte.
'Ik heb je er helemaal niet over gehoord,' zei Snape. 'Wat vind je ervan dat ik jou vier jaar opgevoed heb?'
'Moeilijk te bedenken,' antwoordde ik. 'Ik bedoel, ik zie u nou niet echt als mijn vader. Niets tegen u, maar dat komt misschien ook omdat ik u anders gekend heb. U
was altijd streng tegen me thuis en op Hogwarts ook aan het begin. Ik voelde me nooit op mijn gemak bij u, maar ik kan me voorstellen dat dat vroeger anders was.'
'Het spijt me,' zei Severus. 'Ik kon niet vriendelijk tegen je doen omdat Dumbledore dat niet wilde en ik had eigenlijk ook geen zin om dat te doen. Weet je nog dat ik zei dat jij niet zo bent als degene waar ik zo voor vreesde? Dat was Narcissa. Ik was bang dat je precies zo was. Zo intimiderend, hatelijk en een duidelijke voorkeur voor iemand die ze lief had. Alsof er niemand anders in de wereld bestond. Die dag besefte ik dat jij anders was.'
Ik knikte en keek naar Snape. Vier jaar lang had hij me opgevoed en ik kon me er niets meer van herinneren.
'Bedankt dat u me dit verteld heeft, professor. Ik had nog een vraag. Morgen tijdens de bijles, welke dranken moet ik begeleiden en welke mensen heb ik?'
'Weer het groepje van de eerste keer dat je kwam begeleiden. Die leren het ook nooit. Typisch Gryffindor, doorgaan tot het uiterste. Pak ze maar extra streng aan. Ze moeten Wiggenweld Potion maken. Dat lukt wel, toch?'
'Dat moet zeker lukken,' zei ik. 'En verder?'
Het was steeds drukker geworden. Snape vertrouwde me veel mensen toe.
'Nog een paar zesdejaars van Slytherin die het echt lastig vonden. Zij moesten een Draught of Living Death maken. Dat is erg gevorderde stof. Denk je dat het je lukt, of moet ik erbij zijn?'
'Ik denk dat het lukt,' zei ik. 'Zo niet, dat zal ik u halen.'
Snape knikte.
'Ga nu maar uitrusten. Het is laat.'
Ik knikte en glimlachte naar Snape.
'Bedankt voor alles. Het was een interessante avond.'
Als ik me niet vergiste, moest Snape glimlachen.