We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ten

Ik deed de grootste moeite om op mijn benen te blijven staan. Langzaam wankelde ik vooruit. Ik pakte mijn toverstok uit mijn gescheurde gewaad en deed een spreuk die de pijn verzachtte. Het hielp maar een beetje, maar ik mocht geen pijnverzachtend middeltje halen. Dit was mijn straf. Lijd nog maar even, had mijn vader gezegd. Wat een vreselijke zin; ik had mijn hele leven al geleden.
Na pas een half uur kwam ik aan bij de common room van Gryffindor. Waarom was het zo druk en waarom keek iedereen naar mij? Oké, ik zag eruit alsof ik gevoerd was aan de haaien dus ik kon het enigszins begrijpen. Hermione kwam op me afgerend en gaf me een knuffel.
'Ik maakte me zoveel zorgen! Wat is er gebeurd?'
'Marteling,' zei ik zacht. 'Ik ga douchen.'
Niets was fijner dan die warme douchestromen over mijn lichaam. De schaafwonden van het stoten waren duidelijk te zien, maar deden geen pijn. Mijn spieren echter wel. Zoveel pijn dat ik ze amper kon bewegen, maar goed, dat had je al gemerkt.
Na mijn uitgebreide douche-sessie liep ik terug naar de common room. Harry stapte op mij af.
'Waar was je?' vroeg hij.
'Voldemort,' was mijn antwoord.
'Waarom?'
Ik zuchtte.
'Waarom wil je dit weten?'
'Omdat ik wil weten door wie mijn vriendin zo is toegetakeld,' zei Harry en ik keek hem verbaasd aan. 'Hermione heeft me, toen jij weg was, duidelijk gemaakt wat voor idioot ik ben.'
'Bedankt,' zei ik gemeend en ik gaf hem een knuffel.
'Waarom werd je gemarteld?'
'Lang verhaal, maar ik had gelogen en dat is verboden. Ik had gedacht dat vader de waarheid niet kende.'
'Ik zou voor geen goud willen ruilen,' zei Harry.
'Ik zou er alles voor over hebben,' zei ik grinnikend. 'Alles om maar daar weg te zijn.'
Harry knikte ernstig en de rest van de avond bracht ik door met mijn vrienden. Wat was dat een geweldige avond.

Maandag. Vandaag begon er weer een nieuwe week. De tweede op Hogwarts. Ik voelde me iets beter, maar nog steeds was ik niet helemaal de oude. Vandaag hadden we Defence en Potions in de ochtend en Transfigurations daarna. Defence was ook een van mijn favoriete vakken, maar dat kwam misschien omdat ik professor Lupin zo aardig vond. Ik liep met Harry, Ron en Hermione naar Defence toe na het ontbijt.
'Hebben jullie het huiswerk gemaakt?' vroeg Hermione.
'Huiswerk?' vroeg ik angstig. 'Hadden we huiswerk?'
'Ja, een opstel over Expelliarmus. Moest dertig centimeter lang zijn,' zei Hermione.
'Dan heb ik iets gemist,' gaf ik toe. 'En jullie?' vroeg ik aan Harry en Ron.
'Nou, ik heb het wel gedaan, maar niet echt precies dertig centimeter,' zei Ron.
Harry lachte.
'Ik heb het wel gemaakt.'
'Nou, dan ga ik wel even zeggen dat ik het niet heb gemaakt.' zei ik.
We kwamen aan bij het lokaal. Lupin zat achter zijn bureau. Ik liep naar hem toe.
'Ik heb het huiswerk niet gemaakt, professor.'
'Hoe komt het?' vroeg Lupin vriendelijk.
'Eerlijk gezegd had ik andere dingen aan mijn hoofd. Is het goed als ik het vanmiddag inlever?'
'Natuurlijk. Ga nu maar zitten. Als je goed oplet, trek ik geen punten af van je verslag omdat je hem te laat hebt ingeleverd.'
Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en ik lette erg goed op. We deden praktijk, dus voor mij was het een eitje. We moesten Expelliarmus oefenen op elkaar. Ik ging met Ron. Ik mocht hem natuurlijk niet uitlachen, maar toen ik hem voor de twaalfde keer had ontwapend, moest ik toch wel een beetje glimlachen. Lupin lachte hoofdschuddend.
'Ron, probeer die stok eens wat steviger vast te pakken zoals Elena doet als jij haar probeert te ontwapenen. Dan wordt het voor Elena al een stuk lastiger.
Ron deed wat Lupin zei, maar nog steeds vloog zijn stok uit zijn hand na elke spreuk.
'Elena, wissel alsjeblieft met Hermione.'
Ik knikte en deed wat Lupin vroeg. Harry was een betere tegenstander voor mij. Nog niet zo sterk, maar ik moest de spreuk wel krachtiger maken om de stok uit zijn hand te krijgen. Harry probeerde het ook bij mij, maar ik wees de spreuk af of kaatste hem terug.
Lupin gaf het op om me nog met mensen te wisselen. Na de les riep hij me bij me.
'Laat dat werkstuk maar zitten, Elena. Ik denk dat jij precies weet hoe je Expelliarmus uitvoert.'
'Bedankt, professor.'
'Hoe komt het dat je dit zo goed kunt? Je bent pas een week op school. Heb jij thuis les gehad?'
Ik knikte.
'Dan moeten dat wel heel begaafde tovenaars zijn, jouw ouders.'
'Zeker,' zei ik zacht.
'Hoe heten ze?'
'Als ik dat vertel, denk ik dat u mij niet zo aardig meer gaat vinden, professor.'
Lupin keek me ernstig aan en ik liep zijn lokaal uit. Als ik zo aan de slag ging, dan kon ik gelijk aan de hele school vertellen wie ik was. Een iemand die zin heeft om het door te vertellen en mijn geheim was plots niet meer zo geheim. Wat zou er dan gebeuren? De meeste leerlingen haatten me al, dus als ik ze zou vertellen over mijn vader, zouden ze me dan gewoon in elkaar slaan? Ik ging het experiment liever niet aan.

Zo leuk als Defence was, zo vreselijk was Potions. Ik kwam erachter dat ik niet door het lokaal het antwoord mocht roepen omdat hij me dan steeds gelijk moest geven. Ik kreeg namelijk nooit de beurt als ik het antwoord wist. Hermione ook niet, dat luchtte enigszins op. Na het theoriegedeelte, moesten we een drankje maken. Wit-Sharpening Potion. Deze zorgde ervoor dat de drinker helderder kon denken. Ik deed precies wat me werd gevraagd en toen ik klaar was, ging in naar Harry en Ron om hen te helpen.
'Juffrouw Richardson, waarom houdt u uw eigen ketel niet in de gaten?' hoorde ik een ijzige stem achter me toen ik probeerde Ron te helpen met het roeren van de Potion op de goede manier.
'Ik ben klaar, professor. Ik wilde niet weer een onvoldoende, dus ik besloot te gaan helpen.'
'U kunt uw ketel niet zomaar onbewaakt achterlaten. Een amateuristische fout, madame.'
Oké, ik wist dat dit niet mocht, maar hoe moest ik anders iemand helpen? Ze met de ketel en al naar mij toe laten komen? Snape, wat was je toch een idioot.
Ik stond op en keek Snape aan met een hatelijke blik.
'Tien punten aftrek van Gryffindor, juffrouw Richardson.'
Ik rolde met mijn ogen en liep naar mijn eigen tafel.
'Urgh,' kraamde ik uit toen ik weer naast Hermione plaatsvond. 'Wat een idioot! Hij haat me.'
'Heeft hij daar een goede reden voor?' vroeg Hermione, die drukker met haar Potion bezig was dan met mij.
'Nee toch? Of wel? Wat zou ik gedaan hebben dan?'
'Tja, geen idee. Dochter van You-Know-How, kan enigszins problemen opleveren. Misschien is Snape boos op hem en kat hij jou daarom zo af.'
Ik trok mijn wenkbrauwen op en staarde de rest van de les voor mij uit. Ik hoefde niet eens hoopvol te zijn toen Snape mijn Potion kwam controleren; het werd toch een 0. En ja hoor, natuurlijk. Die kon ook weer op mijn lijstje met álleen maar onvoldoendes voor Potions.
'Mag ik dan op zijn minst commentaar, professor? Waarom is mijn Potion zo slecht dat ik een 0 verdien?'
'Omdat, Riddle, jij niet kan brouwen,' zei Snape.
De oorlog was begonnen. Hij had mij Riddle genoemd. Er werd geschreeuwd, geroepen en als ik nu niet wegliep, zouden ze me slaan. Ik gaf Snape een duw, keek even naar zijn schuldige gezichtsuitdrukking en rende het lokaal uit. Dit was het dan, het eind van mijn leven.