We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Fourteen

 Op de weg naar de ziekenzaal kwam ik Snape tegen.
'Het is geen pauze hoor, juffrouw Riddle. U hoort in uw volgende les te zetten.'
'Ja, weet ik,' zei ik geïrriteerd en ik stond stil. 'Ik ga naar de Hospital Wing.'
'Waarom?'
'Vraag dat maar aan Draco. Ik ben geen verklikker,' zei ik en ik liep verder met mijn hand op mijn pijnlijke hoofd. Alsof mijn hoofd doormidden gescheurd werd.
Pomfrey was blij dat ik gekomen was, maar ze wist ook zeker dat het geen ontsteking was.
'Je hebt geluk gehad. De volgende keer kom je liever meteen naar me toe, want het kan ook fout aflopen.'
Ik knikte.
'Hoe is het gebeurd?'
'Ik gleed uit bij de toiletten en botste met mijn hoofd tegen de wasbak. Het was echt een stom ongeluk en ik dacht dat ik het zelf wel kon helen, maar ik kreeg alleen maar meer pijn.'
'Laat het een les zijn,' zei Pomfrey terwijl ze de wond verschoonde. 'Vind je het erg om de nacht hier door te brengen? Ik houd het liever nog even in de gaten.'
'Geen probleem,' zei ik glimlachend. 'Als u dan even een briefje wilt geven aan McGonagall dat ik helaas haar straf -en huiswerk niet kan maken...'
'Nou, meisje, dat moet je toch echt wel lukken hoor. Het zou niet best zijn als jij zoveel hoofdpijn hebt dat je niet eens je strafwerk kunt maken.'
'Jammer,' zei ik grinnikend.
Ik wachtte eigenlijk op bezoek want de hele middag alleen zo liggen, was echt niets voor mij. Hermione had Harry en Ron vast niets verteld omdat ze boos was. Wat moest ik dan doen?
'Mag ik even naar de common room?' vroeg ik aan Pomfrey. 'Ik moet even wat perkament pakken en mijn boek.'
'Nee, dat doe ik wel. Jij bent toch mijn enige patiënt. Gryffindor, toch?'
Ik knikte verbaasd en wachtte tot ze terugkwam. Wist zij van iedereen in welk house hij of zij zat of wist ze het gewoon omdat ze wist wie ik was?
Pomfrey kwam terug en had Harry meegenomen, die mijn spullen in zijn handen had.
'Elena! Wat is er gebeurd?'
'Tja, ongelukje,' zei ik en gaf een teken dat ik het hem straks zou vertellen.
Harry gaf me mijn Transfigurations boek, wat perkament en een veer. Toen Pomfrey uit het zicht was, begon ik te vertellen over Draco, waarom hij boos was en waarom hij me aanviel.
'En je houdt je stil?' vroeg Harry verontwaardigd. 'Niemand weet het?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik ben geen verklikker, Harry, zeker niet bij Draco.'
'Ik begrijp het,' zei Harry vlug. 'En waarom is Hermione boos?'
'Dat was eigenlijk niet haar schuld. Ze had gelijk - weet je. Ik was gewoon boos omdat ik zoveel hoofdpijn had. Ze had jullie niet verteld dat ik naar de ziekenzaal was, of wel?'
Harry schudde zijn hoofd en kwam bij me op bed zitten.
'Je bent echt dapper, Elena.
'Niet zo dapper als jij,' zei ik. 'Ik durf het echt niet op te nemen tegen Voldemort. Jij hebt het al drie keer gedaan.'
'Ik had geluk. En daarbij, het zou anders geweest zijn als Voldemort mijn vader was.'
Ik knikte.
'Is het ook.'
Ik keek Harry aan en kreeg tranen in mijn ogen. Zijn ouders waren vermoord door mijn bloedeigen vader. Zijn hele leven was geruïneerd. Het overkwam hem, net als ik. Maar ik heb een keuze, hij niet.
'Ik weet waar je aan denkt,' zei Harry.
'Waarom kan ons leven niet gewoon vreedzaam en zorgeloos zijn,' vroeg ik me hardop af.
'Omdat er een idioot in ons midden zit die denkt dat hij de wereld gaat overnemen,' zei Harry kalm. 'Maar Elena, als er één ding is waar ik zeker over ben, is dat dat niet gaat gebeuren.'
Ik knikte overtuigend.
'Maar eerst dit strafwerk. Ik weet niet wat McGonagall had vandaag, maar wat was zij chagrijnig zeg.'
Jij komt zo'n drie kwartier later binnen, je bedenkt eens smoes die totaal ongeloofwaardig is en je lacht er ook nog eens bij, ik denk dat ik me enigszins in haar kan vinden.'
Ik lachte.
'Goed, je hebt een punt.'
De rest van de middag bracht ik met Harry door. Harry was mijn maatje, als iemand die ik had gemist in mijn leven, iemand die ik nog nooit had ontmoet, maar waar het vrijwel gelijk mee klikte. We waren zo verschillend opgevoed, maar onze geschiedenis was hetzelfde en dat bracht ons bij elkaar. Voorbestemd.

De rest van de avond was ik alleen. Harry vertrok omdat hij ook nog huiswerk moest doen, Hermione was nog steeds boos op me en Harry vertelde dat Ron teveel huiswerk had.
Rond een uur of negen kwam Snape langs. Hij was boos op Draco, die hem had verteld wat hij gedaan had.
'Hij had je ernstig kunnen verwonden. Waarom zei je niets?'
'Alsof het u kunt schelen dat hij me verwond heeft,' zei ik achteloos. 'Ik bedoel, u heeft vandaag niet echt laten merken dat u mij aardig vindt.'
'Ik kan jou niet voortrekken in de les, Elena. Ik had gedacht dat je dat wel zou begrijpen.'
'Nou, u doet het bij de Slytherin's aldoor dus ik begrijp het inderdaad niet. Maar dat ligt vast aan mijn domheid. Ik bedoel - heeft Draco nog straf gekregen?'
Snape schudde zijn hoofd.
'Dat bedoel ik,' zei ik triomfantelijk. 'Waarom zou ik het überhaupt aan iemand vertellen als er toch niets tegen gebeurt?'
Snape negeerde me en stond op.
'Waarom zou ik jou überhaupt voortrekken? Je bent een Gryffindor en totaal anders dan jouw vader. Ik zie de reden niet echt.'
'Ik heb nooit gezegd dat u mij moet voortrekken, professor. Maar als u mij steeds blijft afkatten, dan vind ik niet dat u mij behandelt als een waardig persoon. En kunt u nu gaan, ik ben doodop.'
In werkelijkheid moest ik nog vijfenzestig centimeter strafwerk schrijven, maar dat zou voor Snape juist een excuus te zijn om te blijven.
Snape vertrok en ik schreef een verhaal over de Switching Spells en hoe deze gebruikt moesten worden en waarvoor het nuttig was. Ik zat helaas nog niet op mijn vijfenzeventig centimeter en daarom schreef ik nog een heel verhaal over dat het me speet dat ik te laat was en dat ik de volgende keer een geloofwaardige smoes zou gebruiken. Ik wist niet of ze het goed zou keuren, maar anders zou ik in de herhaling vallen met de informatie over de Switching Spells en dat zou ze misschien nog erger vinden.
Rond een uur of half elf was ik klaar en legde de spullen weg. Ik viel gelijk in slaap en ik had gelukkig geen last meer van mijn hoofd.

De volgende ochtend heel vroeg stond Pomfrey al voor mijn bed. Ze bekeek mijn hoofd en zei dat ik mocht gaan, op voorwaarde dat ik meteen terugkwam als ik iets voelde.
Ik accepteerde dat en liep naar de common room, waar ik hoopte Hermione tegen te komen. Het was kwart over zeven en aangezien de lessen om acht uur begonnen, was Hermione al vast wakker. Ze zat op haar bed haar haren te kammen.
'Hermione,' zei ik en ik ging naast haar zitten op haar bed. 'Het spijt me dat ik zo boos was.'
'Het spijt mij ook, Elena. Ik had die opmerking niet moeten maken dat jij sommige dingen niet kunt en ik had al helemaal niet moeten verzwijgen waar jij was tegenover Harry en Ron. Dat was echt stom.'
'Klopt,' gaf ik toe. 'Dat vond ik ook stom van je. Maar ik begrijp het wel want ik was boos op je. Zullen we maar gaan eten? Ik wil liever niet te laat komen bij McGonagall.'
Hermione knikte en lachte.
'Dat kan ik begrijpen.'