We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Forty-one

Ik werd wakker en besefte meteen dat ik heel lang geslapen had. Ik was op de dekens gaan liggen, maar ik merkte dat Snape me onder de dekens had neergelegd. Ik bleef een tijdje liggen terwijl ik met mijn handen stevig de dekens vastpakte. Dit gaf een veilig gevoel. Hier was het fijn.
Ik schrok een beetje toen de deur open werd gemaakt. Snape kwam binnen met een dienblad met een ontbijtje erop.
'Hoe is het met je?' vroeg Snape vriendelijk. 'Heb je fijn geslapen?'
Ik knikte.
'Heerlijk, professor. Maar - waar heeft u geslapen?'
'Op de bank,' zei Snape en hij wees naar de deur die aan zijn kamer grensde.
'Oh,' zei ik. 'Het spijt me.'
Snape glimlachte en streelde mijn haar.
'Dat geeft niet. Kom lekker zitten en eet je ontbijt. Ik heb nu les. Wat mij betreft blijf je vandaag even uitrusten. Ik zal professor Dumbledore op de hoogte brengen waarom je niet in de les bent. Als je toch zin hebt, dan mag dat natuurlijk.'
'Goed, professor,' zei ik en ik genoot intens van het nog warme croissantje met jam.

Na een paar uur nog lekker in het bed van Snape te hebben gelegen, besloot ik om op te staan en even naar de common room te gaan. Ik had expres een tijd uitgekozen dat de meeste leerlingen les hadden want ik zag er niet uit. Mijn kleding was gescheurd en vies door de kerkervloer en het martelen. Mijn haar zat in de war en was vet door het slapen en ik stonk omdat ik een week niet gedouched had.
Gelukkig was er niemand in de common room en ook in de slaapzaal was niemand. Ik pakte mijn spullen en ging onder de douche staan. Heerlijk. Toen ik eruit kwam,voelde ik als herboren. Natuurlijk waren alle schaafwonden van de martelingen niet genezen, maar het zag er wel beter uit. Ik keek op mijn rooster en ik zag dat ik Herbology had. Snel liep ik daarheen terwijl ik me afvroeg wat ik gemist had. Sprout was gelukkig niet boos op me dat ik te laat binnenkwam. Aan haar blik te zien, wist ze ervan. Ik zag dat het enige plek om de potten nog vrij was naast Hermione. Ik zuchtte en ging naast haar staan.
'Waar was je?' vroeg ze gelijk en bot.
Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar sloot deze toen weer. Had ik haar niets verteld? Dat was ook zo. Ik was zo druk met Snape, Dumbledore, McGonagall en Harry, dat ik haar helemaal had vergeten.
'Het spijt me,' zei ik oprecht. 'Ik had het erg druk.'
'En je kunt mij niet vertellen waar je was? Had je het echt zo druk of was ik gewoon niet belangrijk meer voor je?'
Ik keek haar verdrietig aan.
'Ik had andere dingen aan mijn hoofd. Sorry. Ik dacht er niet bij na dat je het niet gehoord had. Ik dacht dat Harry het verteld had. Het spijt me.'
Hermione zei niets, maar richtte zich weer op haar plant.
'Maar als je het wilt weten, vader heeft me opgesloten en gemarteld voor een week,' zei ik fel. 'Vreemd dat ik mijn hoofd er niet bij had, of niet? En als je het echt wilde weten, was naar Snape gelopen! Hij had het je echt wel verteld.'
Ik pakte mijn tas en beende boos het lokaal uit. Ik was mentaal nog helemaal niet klaar voor de confrontaties en de lessen. Ik rende boos naar boven tot ik opeens werd tegengehouden door Lupin. Hij zei niets, maar nam me enkel mee naar zijn kantoor, waar hij thee voor me inschonk en mij chocolade gaf.
'Je hoeft niets te vertellen hoe vreselijk het was als je het niet wilt,' zei Lupin vriendelijk. 'Maar ik zal je steunen als je erom vraagt.'
Ik knikte en nam een hapje van de chocolade.
'Dank u, professor,' zei ik zacht.
Mijn tranen van woede waren opgedroogd, maar van binnen was ik gesloopt. Ik had het idee dat deze marteling mentaal de meeste indruk op me had gemaakt, ook vanwege de pijnlijke manier van vastbinden, maar ook de dominante manier hoe ze met mij om gegaan waren.
'Het is vreselijk wat je meegemaakt hebt,' zei Lupin plotseling en ik schrok uit mijn gedachtes. 'Dit vergeet je niet zomaar, ook al ben je het enigszins gewend. Ik denk dat dit een van je zwaarste straffen is geweest?'
Hij keek me vragend aan. Ik knikte en staarde naar de muur, waar schilderijen hingen van onbekende mensen.
'Ik besef nu pas hoeveel mentale pijn dit me bezorgd heeft.'
Ik keek Lupin niet aan; ik wilde geen medelijden wekken. 'Ik deed zo boos tegen Hermione zojuist, volgens mij ben ik er nog niet klaar voor om lessen te volgen. Bijkomen is nu het belangrijkst.'
Lupin knikte ernstig.
'Maar jij bent sterk, Elena.'
Ik glimlachte naar Lupin en dronk een slokje van mijn thee.
'U weet goed hoe u mij moet kalmeren.'
Lupin knikte glimlachend en staarde naar mijn thee.
'Hoe is Sirius Black?'
Ik keek op van de plotselinge vraag. Waarom vroeg hij dat?
'Hij is als familie voor me, ook al ken ik hem net een ochtend. Heel aardig en vriendelijk.'
Lupin knikte.
'Waarom?'
'Hij was een goede vriend van me vroeger. Toen hij werd gearresteerd, is ons contact verbroken. Ik dacht altijd dat het kwam door Voldemort, maar toen jij vertelde dat hij onschuldig was, geloofde ik jou eigenlijk meteen. Jij beschrijft hem als de man die ik kende. Dat doet me goed.'
'Als u een afspraak maakt met Dumbledore, kunt u met hem praten. Laatst was hij ook hier. Dat was heel fijn.'
'Dat is zo,' zei Lupin. 'Sirius is een vriendelijke man.'
Ik knikte en dronk mijn theeglas leeg.
'Ik denk dat ik ga,' zei ik terwijl ik opstond. 'Ik moet nog een uitgebreid verslag verzinnen over Dumbledore.'
Lupin knikte.
'Succes.'
'Dank u,' zei ik en ik liep het kantoor uit.