We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-three

Een fluisterstem. Twee warme handen tegen mij zij. Een kusje op mijn kruin. Het was Harry. Ik reageerde niet, maar genoot van de aanraking.
'Ik miste je,' prevelde hij.
Hij ging naast me zitten. Ik zat op een stoel in de bibliotheek en voor me lag een boek. Een Potions boek. Ik was de Potions aan het doorlezen, maar nu keek ik op en staarde in Harry's felgroene ogen. Zonder dat ik er erg in had, viel ik hem in de armen. Harry nam me op schoot en knuffelde me, terwijl mijn hoofd op zijn borstkas lag.
'Ik ga Snape zo missen,' fluisterde ik. 'Ik durf niet zo lang boos te zijn. Ik ben bang om hem kwijt te raken.'
'Sssst,' zei Harry zacht en kalmerend. 'Maak je niet druk. Snape is de fout in gegaan en hij moet het goedmaken. Niet jij.'
Ik knikte en gaf Harry een zoen.
'Ik wil - ik wil niet meer,' mompelde ik. 'Ik weet het allemaal niet meer.'
Harry tilde me op als een klein baby'tje en nam me mee naar the Room of Requirement. 'Ik ben bij je,' zei hij. 'Met mij aan je zij kan er niets gebeuren.'
Het werd me allemaal te veel. Harry had me op het bed in de kamer gelegd en kwam dicht bij me liggen. Ik huilde zacht, maar werd gesteund door Harry, die me vastpakte en kuste.
'De enige reden dat ik nog leven, is omdat jij papa moet doden,' zei ik. 'Dat is toch ziek?'
Harry streelde mijn wang, waar de tranen vanaf stroomden.
'Dat is inderdaad zo,' mompelde Harry. 'Maar je zal zijn gestorven als een persoon dat ik nooit vergeet. Je bent zo lief, Elena. Je bent het allerliefste meisje dat ik ken. Ik zou niet weten wat ik zonder je moet.'
'Zeg het niet,' fluisterde ik en de pijn was in mijn stem te horen. 'Ik wil niet dat je verdrietig wordt omdat ik doodga.'
'Hoe kan ik nou niet verdrietig zijn? Jij bent en blijft altijd mijn meisje, dood of levend.'
Harry pakte me stevig vast en liet me niet meer los. Mijn tranen vielen op zijn trui, maar hij leek het totaal niet erg te vinden.
'Misschien is het een goed idee om morgen naar Dumbledore te gaan. Dan weet je een beetje wat je te wachten staat. Ik kan jou niet langer zo zien, schatje. Het doet me teveel pijn.'
'Het is mijn lot. Dit is de reden dat ik besta.'
'Niet,' fluisterde Harry. 'Er is nog een reden en dat ben ik. Jij bent speciaal voor mij. Het meisje van mijn leven. Jij bestaat voor mij.'
Ik glimlachte door mijn tranen heen.
'Altijd voor anderen. Alles voor anderen.'
'Dat maakt je wel het meest bijzondere meisje dat er bestaat, Elena,' glimlachte hij.

De volgende dag begon ik de dag met Potions. Ik wist niet hoe ik me moest gedragen in de les, maar ik besloot om normaal proberen te doen. Ik wilde geen boze Snape creëren.
Harry en ik liepen de les binnen en ik ging gezellig naast Harry zitten. Gisteravond hadden we het heel fijn gehad in the Room of Requirement. We hadden de liefde bedreven, maar ook gezellig tegen elkaar aangelegen. Het was een perfecte avond, alsof we beiden geen problemen hadden. Helaas waren we gelijk terug in de werkelijkheid beland. Snape was in een vreselijke bui en ook al kon ik raden waarom, was dit toch niet precies de manier om mij het hem te laten vergeven.
'Riddle!'
Ik schrok me dood toen mijn naam opeens geroepen werd en Snape bij mijn tafel stond.
'Ja, professor?' vroeg ik zacht.
'Waar is je huiswerk?'
Ik fronste mijn wenkbrauw.
'Geen idee, professor. Thuisgebleven wellicht?'
Ik had werkelijk geen idee van huiswerk, anders had ik het wel gemaakt in de bibliotheek gistermiddag.
'Goed,' fluisterde zijn dreigende stem. 'Sta op.'
Ik knikte en deed wat hij vroeg.
'Aangezien ik niet de bevoegdheid heb je verrot te slaan, zal ik je nu de les uitsturen en kun jij vanavond rekenen op wat strafwerk.'
Ik beet op mijn lip, maar knikte zachtjes. Hoe kon iemand waar ik zoveel van hield, mij zo behandelen? Was dit echt de bedoeling? Wilde hij dat ik de schuld kreeg van zijn daad?
'Kunt u me vertellen wat het huiswerk was, professor?'
'Een verslag schrijven over Affodil. Twee rollen perkament.'
'Oké,' mompelde ik en ik verliet het lokaal.

Verdrietig nam ik plaats aan de Gryffindor tafel in the Great Hall. Het was er rustig want nagenoeg iedereen had les. Ik opende mijn Potions boek en pakte wat perkament en een veer uit mijn tas. Het was mijn eigen schuld. Ik had dat huiswerk moeten maken, ook al wist ik niet dat het bestond. De klas had het vast opgekregen toen ik de les uitgegaan was. In stilte begon ik aan het huiswerk. Even wat afleiding deed me goed. Het was een leuk onderwerp. Een onderwerp waar ik veel over kon vertellen.
Ik was precies op tijd klaar, want een seconde nadat ik mijn veer neergelegd had, ging de bel. Ik slaakte een zucht, ruimde mijn spullen op en besloot toen naar het lokaal van Snape te gaan, om toch even mijn huiswerk in te leveren.
Angstig klopte ik aan. Verdomme. Waarom was ik hier bang voor? Na al die zweepslagen en martelingen kon ik hier toch niet meer bang voor zijn? Ik liep naar binnen, na het geven van een standje aan mezelf.
'Ik wil alleen even mijn huiswerk inleveren,' zei ik toen Snape me streng aankeek. Ik legde het huiswerk voor hem neer. 'Het maakt niet uit als het onvoldoende is omdat ik het te laat heb ingeleverd, maar ik wilde het toch graag maken.'
Snape slaakte en zucht en zei dat ik moest gaan zitten. Ik twijfelde, maar deed toch wat hij vroeg.
'Ik vind het moeilijk, Elena. Ik heb echt moeite om jou niet meer te beschouwen als - als... mijn meisje.'
'Het ging best goed in de les,' antwoordde ik. 'Ik had werkelijk het idee dat je me haatte.'
Snape zei niets, maar pakte het armbandje van zijn bureau. Hij stopte het in mijn hand en kneep die voorzichtig dicht.
'Dat is niet zo,' fluisterde hij. 'Houd alsjeblieft het armbandje. Het is van jou.'
'Ik hoef het niet,' mompelde ik. 'Het betekent niets meer.'
Ik zag een traan verschijnen in Snape's ooghoek en ik legde het armbandje terug.
'Zie het positief,' zei ik zacht. 'Je hebt tenminste nog een aandenken aan mij.'
Ik perste mijn lippen op elkaar. Wat had ik gezegd? Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik kon niet meer doen alsof het me allemaal niets meer interesseerde. Ik kon niet doen alsof hij niet meer belangrijk voor me was. Snape was alles voor me. Hij was als een vader voor me en helaas ging dat gevoel niet weg. Nooit. Ik stond op.
'Er is nog een voordeel,' mompelde ik. 'Je kunt me straffen en verrot slaan, want het maakt me niets meer uit. Ik - ik heb liever dat je doet alsof je me haat.'
'Nee,' fluisterde Snape. 'Ik zou jou nooit meer slaan.'
'Dreig er dan ook niet mee,' zei ik fel en verdrietig. 'Je maakt me bang.'
'Het spijt me.'
'Weet ik,' fluisterde ik. 'Mij ook.'
'Ga je het me ooit nog vergeven, Elena?'
Ik knikte.
'Maar vooral uit eigen belang. Ik wil geen ruzie met u. Ik wil niet om de haverklap gestraft worden. Ik wil gesteund worden. De tijden worden donkerder en donkerder en ik heb u nodig. Nu meer dan ooit.'
'Ben je nog boos op me?' vroeg Snape gekweld.
'De woede die je mij bezorgd hebt, gaat niet zomaar weg. Ik zal nadenken in alles wat je doet of je wel te vertrouwen bent. Dat is wat verandert. Je moet mijn vertrouwen terugwinnen en de enige manier waarop dat kan, is door het weer te proberen samen.'
Het was eruit. Eindelijk.
'We gaan het weer proberen,' fluisterde Snape. 'Ik ga er alles aan doen om jouw vertrouwen terug te winnen.'
'Eerst zien, dan geloven,' was mijn antwoord, maar desalniettemin liet ik me door Snape in zijn armen sluiten. Eindelijk.