We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 119

Hoe ziek, vermoeid en woest ik me ook voelde, de nachtrust deed me meer dan goed. In mijn eigen bed, warm. Niet zoals daar, bij Greyback, waar ik niet eens kón slapen, omdat hij me constant verkrachtte. De huivering sloeg weer toe in mijn lichaam. Het feit dat een volwassen man in mijn lichaam was gedrongen, om zijn eigen behoeften te vervullen, was angstaanjagend gruwelijk.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, hoopte ik dat ik me beter zou voelen, maar het tegendeel was waar. Alles wat er gebeurd was, zat vers in mijn geheugen. Ik liep met tegenzin naar de badkamer en deed mijn pyjama uit. Blauwe plekken op mijn borsten, diepe littekens van nagels bij mijn nek, messteken in mijn billen. Een traan gleed over mijn wang. Ik wist dat ik dit had kunnen voorkomen. Hij had een reden gehad om mij zo te behandelen. Ik was een ongehoorzaam meisje geweest. Brutaliteiten, woeste uitbarstingen en slechte manieren. Greyback had me simpelweg gestraft voor mijn gedrag. Ik stapte onder de douche en probeerde aan iets anders te denken. Dat was wat ik wilde.

Om elf uur stond de psychologe voor mijn deur. Snape had zich aan zijn woord gehouden, helaas. Het was een vrouw van rond de veertig met een grote bril, die ongeveer de helft van haar gezicht beslag. Ze had bruine haren, die ze had opgestoken in een rommelige knot. In haar handen had ze een notitieblok en een pen.
'Jij moet Elena zijn,' zei ze vriendelijk en ze schudde me de hand.
Ze stelde zich voor als Evelyn Brown.
'Wilt u wat te drinken?' mompelde ik met tegenzin, wetende dat ik deze vrouw toch een kans moest geven, al was het maar voor Snape.
'Graag. Thee, als je dat hebt.'
In plaats van dat ze ging zitten, stond ze op ongeveer een halve meter afstand te kijken hoe ik water verwarmde met mijn toverstok. Ik verwachtte dat ze zelf ook een tovenaar was, anders had ze me wel gevraagd hoe ik zoiets kon doen. Ik gaf haar de thee en wees naar mijn geïmproviseerde woonkamer, met twee zetels en een bijzettafel. Ik greep naar een verpakking met chocoladekoekjes en zette die voor de gezelligheid op het tafeltje.
'Hoe voel je je?' vroeg Evelyn.
Ik keek haar nors aan. Wat een vraag.
'Zoals elk misbruikt en verkracht meisje zich zou voelen, gok ik,' snauwde ik gemener dan bedoeld.
'Hoe behandelde hij je?'
Ik keek haar niet meer aan, maar staarde naar de chocoladekoekjes.
'Alsof ik geen mens was.'
Evelyn schreef wat op haar notitieblok en maakte een instemmend geluid.
'Hoe voelde dat? Voelde je je machteloos? Ongeliefd?'
'Zo heb ik me al vaker gevoeld,' gaf ik toe. 'Maar dit was anders. Ik weet niet waarom.'
'Je zegt dat jij je al vaker zo gevoeld hebt. Heeft dat iets te maken met jouw vader, Voldemort?'
Ik knikte en keek naar mijn nagels. Om de een of andere reden wilde ik Evelyn niet aankijken. Misschien was ik bang dat ze mijn gedachten kon lezen als ze me in de ogen zou kijken. 'Mijn vader heeft me altijd behandeld als een onmens. Als een vreselijk wezen, dat alleen maar leefde om hem sterker te maken. Dat was ook de reden dat ik überhaupt geboren ben.'
'Dat moet vreselijk voor je zijn geweest,' zei Evelyn meelevend. 'Heeft jouw vader je ooit op de manier behandeld zoals Fenrir Greyback, jouw verkrachter het gedaan had?'
'Hoe bedoelt u? Ik ben niet met mijn vader naar bed geweest hoor!'
Evelyn schudde haar hoofd.
'Dat bedoel ik niet. Heeft jouw vader jou fysiek aangeraakt zoals Greyback dat gedaan heeft?'
'Hij heeft me wel naakt gezien om me te straffen met zweepslagen,' fluisterde ik zacht. 'Maar - maar me aanraken zoals Greyback dat deed, dat zou hij nooit doen.'
Evelyn knikte.
'Daar zal het verschil zitten. Jouw vader bleef, ondanks dat hij je op die gruwelijke manier strafte, van jouw private lichaamsdelen af. Wie is in jouw opzicht een slechter persoon?'
'Greyback,' zei ik, zonder twijfel. 'Ze zijn allebei slecht, maar papa vermoordt mensen gewoon. Greyback verkrachtte kinderen en dat vind ik nog vele malen zieker. Niet alleen mij, maar nog zeker honderd andere kinderen, die nog veel jonger waren dan ik.'
'En daarna vermoordde hij ze? Omdat je in de verleden tijd spreekt?'
'Ik moest ze vermoorden. Ik heb de dertig kinderen die in zijn huis waren op het moment dat ik er was, allemaal moeten vermoorden van hem.'
Evelyn slaakte een diepe zucht en verwoed schreef ze wat op haar kladblok.
'Was je onder de invloed van een Imperius Curse?'
Het beantwoorden van die vraag duurde lang, maar ik twijfelde, omdat ik erover gelogen had tegen Snape.
'Nee. Ik was niet onder invloed van de Imperius Curse,' bracht ik uiteindelijk uit.