We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 136

Ik was maar enkele dagen weggeweest van Hogwarts, maar ik had het gemist. De sfeer was echter gespannen en toen Harry en ik de hal betraden, was er geen enkele leerling te zien.
'Waar is - '
'Room of Requirement,' antwoordde Harry. 'Snape en de Death Eaters zijn op oorlogspad. Kinderen worden vermoord en verminkt.'
'Wat?!' riep ik en plotseling begreep ik het.
Snape had mij van school gestuurd, zodat ik me niet kon bemoeien met de delicten die hier gepleegd werden. Dit moest gebeuren van mijn vader en ik moest het niet verpesten.
We liepen richting de Room of Requirement, ook al was ik liever naar Xavier gegaan.
'Je moet denken aan een veilige plek,' fluisterde Harry in mijn oor, toen we voor de muur stonden.
Hij kuste me en pakte mijn hand vast, waarna we door de inmiddels verschenen deur liepen.
'Elena!'
Dè persoon die ik niet verwachtte hier te zien, kwam op me afgerend. Hij keek even afkeurend naar Harry, maar kuste me toen vol op mijn mond. Tintelingen betraden mijn lichaam. Dit had ik écht gemist.
'Blijf van haar af!' gilde Harry en hij gaf Xavier een harde duw.
'Wat?! Elena is mijn vriendin, Potter!'
Oh nee, oh nee! Wanhopig deinsde ik achteruit, terwijl Harry en Xavier elkaar aanvielen. Zelfs bloed kwam eraan te pas en ik durfde niet in te grijpen.
'Waarom doe je niks?' riep Hermione, die uit de mensenmassa naar de vechtende jongens was gestormd. 'Elena, wat is dit?!'
Xavier had ondertussen een dikke lip en Harry een blauw oog.
'Stop!' jammerde ik.
'VERTEL HEM HOE HET ZIT!' schreeuwde Xavier. 'Anders blijft er niks meer van dit kereltje over!'
'Stupefy!' gilde Hermione en Xavier vloog achteruit tegen de muur aan. Ze richtte haar stok op Harry, maar die nam geen actie om Xavier nogmaals aan te vallen. Beiden zaten ze onder het bloed. Ik huilde zachtjes.
'Het spijt me, Harry. Ik - ik... Xavier en ik zijn een stel.'
'HOEZO HEB JE DAT NIET AAN HEM VERTELD?!' schreeuwde Xavier, die opgestaan was en nu, in plaats van op Harry, op mij afstormde.
'Ik wil niemand kwetsen,' fluisterde ik. 'Sorry!'
Harry keek me vol afkeer aan.
'Ik heb je gekust, geknuffeld en je gesteund,' siste hij. 'En jij - jij liet me geloven dat het goed is tussen ons. Die brief van jou, heb ik meteen beantwoord toen ik hem ontvangen had. Had je toen al met hèm?'
De afkeer in zijn stem was duidelijk te horen.
'Nee!' jammerde ik. 'Harry, Snape heeft die brief maanden voor mij verborgen gehouden. Ik - ik dacht dat jij niets meer met mij te maken wilde hebben en toen... toen kwam Xavier op mijn pad.'
Harry leek ernstig gekwetst, maar besloot toen de hand te schudden met Xavier.
'Het spijt me,' mompelde Harry gekweld.
'De enige hier die iets kwalijks heeft gedaan, is Elena,' antwoordde Xavier. 'Je bent echt verschrikkelijk, weet je dat?'
Ik perste mijn lippen op elkaar, maar knikte.
'En waarom had je hem niet ingelicht over "ons"?' vroeg Xavier. 'Omdat je het niet erg vond toen hij je kuste?'
Ik staarde naar de grond. Xavier had het door. Mijn gevoelens voor Harry waren opgeborreld toen hij me die eerste zoen gaf. Ik kon op dat moment geen afstand van hem nemen.
'Maak een keuze,' siste Harry.
'Die wordt niet moeilijk,' zei Xavier schamper. 'Ik val af als keuze. Je bent me kwijt, trut.'

Ik was weggerend uit the Room of Requirement. De mensenmassa die me aanstaarde terwijl ik vol verdriet neer wilde storten op de grond, kon ik niet aan. Nu zat ik een paar verdiepingen lager tegen een wandtapijt aan en begroef mijn gezicht in mijn armen. Ik probeerde mezelf te begrijpen. Ik wilde weten waarom ik voor Harry koos. Waarom ik hem niet direct verteld had over Xavier en mij. De enige logische verklaring was dat ik nog steeds gevoelens had voor Harry, maar was dat zo? Misschien was het wanhoop. Na alle ellende van de afgelopen dagen, was ik blij dat Harry liet merken dat hij om me gaf. Zo blij, dat ik hem toestond mij te zoenen. Wat fout. Wat ontzettend slecht van me. Xavier had gelijk: ik was een waardeloze vriendin.
Ik kreeg een harde schop, die er waarschijnlijk toe had geleid dat ik wakker geworden was. De vermoeidheid door de afgelopen nacht, had ervoor gezorgd dat ik onbewust in slaap gevallen was. 'Auw!' kreunde ik.
Iemand pakte me vast en trok me omhoog. Ik zag dat het Amycus was, die op de gangen aan het surveilleren was.
'Ach kijk eens aan,' zei Amycus zacht. 'Het dochtertje van...'
'Laat me los!' riep ik.
'Volgens mij was jij hier niet meer welkom, toch Elena? Severus zal wel graag willen weten wat jij hier komt doen.'
Ik rolde met mijn ogen, maar was veel zwakker dan Amycus op dit moment, dus ik liet me meesleuren naar het kantoor van Snape.
'Laat me los,' herhaalde ik. 'Ik licht mijn vader in omdat je me mishandelt!'
'Schatje, dat doe je niet.'
Het was niet eens een bedreiging. Hij wist dat ik papa niet echt ging inlichten.
Aangekomen bij Snape's kantoor, klopte Amycus aan en liet me voor hem naar binnen gaan.
'Riddle!'
Snape kwam van zijn bureau vandaan, bedankte Amycus en wees hem de deur. Ondertussen bleef hij mij doodringend aankijken, waardoor ik ongemakkelijk werd. Hij was namelijk een halve meter groter en keek duidelijk op me neer. Snape trok me aan mijn haar naar een stoel, waar hij me op liet neerploffen. Mijn lichaam reageerde daar automatisch op door een pijnkreet uit te stoten.
‘Is dit hoe we met elkaar omgaan tegenwoordig?’ mompelde ik.
Snape knikte gemeen.
‘Hoe durf je terug te komen, Riddle?! Ik heb je verbannen!’
Ik moest liegen, want anders zou Snape erachter komen dat Harry Potter op school was en dan zou de hel helemaal uitbreken.
‘Ik had niet echt een keuze. Mevrouw Fudge zei dat ik linea recta naar Hogwarts terug moest, anders zou ik weer naar Azkaban gestuurd worden.’
‘LIEG NIET TEGEN ME! Ik heb haar vandaag gesproken en ze heeft met je overlegd dat je ook een andere plek mocht zoeken om te verblijven!’
Geïrriteerd rolde ik met mijn ogen. Waarom liepen mijn smoesjes altijd slecht af? Ik maakte het mezelf alleen maar moeilijker.
‘Ik mis u gewoon, oké!’ snauwde ik, hopend dat dit wel zou werken. Het was immers niet gelogen. ‘Ooit zou u me in huis nemen na de oorlog. Jaren lang heb ik me daarop verheugd, maar nu het bijna zo ver is, wilt u blijkbaar toch afzien van uw aanbod.’
‘Dacht je dat het serieus was?! Je bent naïef, Elena! Ik moest je te vriend houden van Dumbledore. Er is nooit een moment geweest dat ik je in huis wilde nemen.’
Gekwetst keek ik hem aan.
‘Wat?’ fluisterde ik. ‘Heb je me al die jaren hoop gegeven voor niets? Heb je me al die jaren voorgelogen? Was er geen enkel moment echt?
Mijn onderlip trilde en snel veegde ik mijn tranen weg. Dit loog hij. Het kon niet anders.
‘Als je echt dacht dat ik je in huis zou nemen, had je wel beter je best kunnen doen om mij te gehoorzamen. Ik heb de laatste weken niet gemerkt dat je het nog steeds wilde.’
Misschien had hij gelijk daarin. Ik was veel met Xavier bezig geweest en niet met letten op de regels van Snape. Uiteindelijk had het toch niet uitgemaakt of ik gehoorzaamde of niet. Snape zou me nooit in huis genomen hebben.
‘Waarom moest je me te vriend houden?’ mompelde ik.
‘Omdat Dumbledore vond dat je sterker zou zijn als er iemand was waar jij altijd naar toe zou kunnen gaan en waar jij je veilig zou voelen. Wij hebben jou nodig nu. Potter kan die laatste Horcruxes niet alleen vernietigen.’
‘Dat plannetje is ook grandioos mislukt dan, want Harry weigert samen te werken met mij. Hij weigert zelfs met me te praten.’
Snape fronste zijn wenkbrauwen, maar ging er niet op in. Ik slaakte een zucht en stond op.
‘Ik had dit plannetje door moeten hebben. De droom dat er ook maar iemand zou zijn die zich om mij gaat bekommeren in de toekomst, is ook wel te mooi om waar te zijn.’
‘Naïef, was het.’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Het was het enige dat ik had. U was altijd mijn enige toevluchtsoord, professor. U zult het anders hebben ervaren, maar ik – ik hield echt van u.’ De tranen gleden over mijn wangen. ‘Ik wil u bedanken voor alles, ook al was het van uw kant niet gemeend.’
Snape keek me niet aan, wat ik merkwaardig vond. Hij staarde naar de muur. Ik haalde diep adem en stond op.
‘Waar ga je heen?’ vroeg Snape zacht.
Ik haalde mijn schouders op.
‘Het zal je toch niet interesseren.’
Met een harde knal gooide ik de deur achter me dicht.