We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 104

Hij hijgde in mijn oor. Stevig had hij me opgepakt. Ik nestelde me tegen zijn borst en genoot van zijn intense ademhaling. We liepen terug naar Grimmauld Place.
'Zijn ze nog boos op me?' fluisterde ik zacht.
Harry schudde zijn hoofd.
'Ze hebben spijt, liefje. Net als ik. Hoe wij jou behandeld hebben - dat is echt een mentale marteling voor je geweest.'
Ik knikte. Het was waar. Het was een marteling geweest.
'Dumbledore heeft laten doen wat hij wilde. Ik kon niets doen om het te veranderen.'
'Dat hadden wij ook meteen moeten accepteren.'
Ik haalde mijn schouders op.
'We missen hem allemaal. Ik begrijp jullie reactie. Het is makkelijk om mij de schuld van alles te geven.'
Harry drukte me nog dichter tegen zich aan. Hij fluisterde nogmaals zachtjes in mijn oor dat het hem speet.

De vakantie was gelukkig snel voorbij gegaan en iets leuker geworden. Iedereen was nog erg bedroefd over Dumbledore, maar ik kreeg tenminste niet meer de schuld. Dat was misschien wel het fijnst van de hele vakantie. Ik werd weer een beetje geaccepteerd en gerespecteerd.

Vandaag begon het nieuwe leerjaar. Mijn jaar als lerares Potions. Ik was nerveus, want ik was nog een kind. De leerlingen zouden toch niet tegen mij opkijken? Ik was enkel een paar jaar ouder. Wel al volwassen, want ik was deze vakantie zeventien geworden, maar ik kon me niet voorstellen dat er daadwerkelijk ook mensen naar mij gingen luisteren. Hopelijk zou Snape me helpen.
Het was druk op het perron. Harry, Ron en Hermione zwaaiden Ginny en mij uit. Ze gingen Horcruxes zoeken en ik ging vanzelfsprekend niet mee. Ik bleef liever alles in de gaten houden van een afstandje.
'Ik ga je missen.'
Ginny en ik gingen bijna vertrekken naar Hogwarts. Ik wendde me tot Harry.
'Ik jou ook.'
Ik gaf hem een zoen en een knuffel. Huilen moest ik niet. Dat had ik deze vakantie al genoeg gedaan. Een fluitje van de conducteur ging. We moesten nu snel zijn. Na een laatste kus van Harry, liepen Ginny en ik naar de trein. Zo te zien hadden de meeste leerlingen nog geen idee dat ik een leraar was, want een kleine eerstejaars liep met zo'n vaart tegen me op dat ik voorover in het gangpad van de trein viel.
'Sorry,' mompelde hij en ik wilde er niet op ingaan, maar plotseling stond Snape voor zijn neus.
'Goh, dat wordt al meteen strafwerk,' zei hij ijzig. 'Een leraar omver lopen... dat accepteer ik niet.'
'Ik wist niet - '
'Stilte! Morgenavond meld jij je bij mij voor een flinke portie strafwerk.'
'Severus - laat hem nou. Het was een ongelukje.'
'Harde hand, Elena. Harde hand. Aanpakken, die hersenloze idioten.'
Het jongetje keek me angstig aan, maar ik kon er niets meer tegen doen. Hij rende snel weg naar zijn vriendjes.
'Kom, Elena,' zei Snape. 'Lerarencoupé.'
Ik slaakte een zucht. Dat was ik helemaal vergeten. Geïrriteerd liep ik achter Snape aan naar de coupé. McGonagall zat er, samen met Pomfrey en Flitwick. Lupin was er niet.
'Waar is professor Lupin?' vroeg ik aan Snape.
'Ontslagen,' grijnsde Snape breed. 'Ik ben het schoolhoofd en ik accepteer het niet dat mijn leerlingen les krijgen van een weerwolf.'
'Maar - wie vult die plek dan in?'
Precies op dat moment liepen er twee mensen onze coupé binnen die zich voorstelden als Amycus en Alecto Carrow, broer en zus.
'Kennen wij jou?' grijnsde Amycus tegen mij. 'Jij bent een leerling, neem ik aan.'
Ik fronste mijn wenkbrauw.
'Ik ben Elena Riddle.'
'Aha... dochter van - van onze meester,' mompelde Alecto.
'Death Eaters?' vroeg ik.
Woedend keek ik naar Snape. Hij had Death Eaters ingehuurd als leraren van Hogwarts? Gestoorde idioot. Hoe kon hij?
'Zeker,' zei Alecto. 'Wij dienen jouw vader met veel plezier.'
Ik rolde met mijn ogen, maar ging er niet op in.
'En wat gaan jullie dan geven?'
'Mijn vrouw zal Muggle Studies gaan onderwijzen en ik ga Dark Arts onderwijzen.'
Ik knikte en keek toen weer naar Snape. Ik gaf hem een sein dat hij even mee moest lopen.
'Ben jij helemaal gestoord?!' riep ik, toen we een lege coupé gevonden hadden. 'Serieus - Death Eaters? Wil je de kinderen vermoorden voordat ze hun eerste les gehad hebben?'
'Ben jij het schoolhoofd, Elena?' vroeg Snape streng. 'En hoewel ik dan niet meer jouw leraar ben, wil ik wel respect.'
'Ja, dat kun je mooi vergeten,' gromde ik. 'Als je die lui maar heel duidelijk maakt dat ík ga over de straffen en dat ík geen martelingen accepteer!'
'Je zult jezelf eerst moeten gaan bewijzen, dame. Laat maar eens zien dat jij kinderen een lesje kan leren.'
'Oké!'
Zonder hem nog een blik waardig te gunnen, liep ik terug naar de lerarencoupé. Dit werd me nog een zwaar jaar.