We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Twenty-two

Ik besloot na het gesprek met Dumbledore naar Snape's kantoor te gaan. Ik wilde hem graag bedanken en een afspraak maken over de bijlesclub.
Snape leek niet verrast toen ik binnenkwam.
'Ga zitten, Elena,' zei hij.
Ik knikte en nam plaats voor zijn bureau.
'Ik wil u bedanken, professor. Dat u het voor me opnam.'
Snape knikte.
'Natuurlijk. Ik had niet het idee dat Minerva echt wist wat voor iemand je bent. Of ben je zo anders in haar les?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik ben twee keer te laat gekomen, maar om een goede reden. Het kan natuurlijk zijn dat ze me gewoon niet mag.'
'Ze ziet dat jij anders bent dan anderen,' zei Snaps. 'Jouw krachten zijn zo erg ontwikkeld dat ze er zelf versteld van staat. Je vormt enige bedreiging voor haar altijd zo harmonieuze house.'
'Dst zou kunnen. Professor, wanneer mag ik beginnen met het clubje?'
'We beginnen rustig. Als er mensen zijn die extra lessen nodig hebben dan zeg ik dat ze zaterdag mogen komen. Vind je het erg dat er ook ouderejaars komen?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Totaal niet, professor.'
'En mensen die voor straf extra lessen krijgen? Is dat een probleem?'
'Nee,' zei ik. 'Ik zal wel orde houden. Komt goed, professor.'
'Ik zal er sowieso de eerste paar keer bij zijn. Daarna denk ik dat je het alleen kunt.'
'Ik hoop wel dat ze dan nog een keer komen. Ik weet niet of ik voor mijn lol naar u toe zou gaan,' zei ik glimlachend maar ik wist niet of ik te ver gegaan was.
Snape fronste zijn wenkbrauwen maar tot mijn opluchting lachte hij.
'Waarom vind u me eigenlijk nu wel aardig, professor?' vroeg ik voorzichtig. 'Ik bedoel, een andere Gryffindor had minstens een maand na moeten blijven na die opmerking.'
'Ik zal het je vertellen, Elena. Ooit. Ik ben er nog niet klaar voor.'
Ik knikte.
'Ik ben bereid te wachten.'
'Fijn, meisje.'
Meisje, dat Snape mij nog ooit meisje zou noemen. De wonderen waren de wereld nog niet uit.
'Was professor Dumbledore nog boos op je?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Hij was heel lief op het eind van het gesprek en hij was niet meer boos. Alleen McGonagall nog. Ik hoop toch zo dat ze bijtrekt.'
'Geef haar de tijd. Laat zien dat je goed kunt opletten en kom niet te laat. Maak altijd je huiswerk en spreek niet tegen.'
'Goed, professor,' antwoordde ik. 'Bedankt voor de tips.'
Snape glimlachte en ik verliet het kantoor. Ik liep richting de common room, maar ik kwam helaas McGonagall tegen op de weg erheen.
Ik zei niets terwijl ik langs haar heen liep, maar McGonagall riep me terug.
'Morgen lever je een werkstuk in over een van de onderwerpen uit het boek dat je geleend hebt van Albus. Anderhalve meter.'
'Waarom?' vroeg ik verbijsterd.
'Omdat ik dat zeg. En nu naar de common room.'
Niet tegenspreken, had Snape gezegd. Ik deed het dan ook maar niet, maar waarom moest ik een werkstuk maken? Wat had ik nu weer fout gedaan? Helaas geen vrije avond met Harry dus voor mij. Dat was nou iets waar ik me juist op verheugd had, maar anderhalve meter is gewoon bijna zoveel als dat ik groot ben. Met tegenzin liep ik naar de common room. Harry zat met Hermione en Ron op de bank al te wachten tot ik kwam. Ik stormde op hem af en belandde op zijn schoot. Ik gaf hem een knuffel.
'Harry, sorry maar McGonagall heeft me echt veel te veel strafwerk gegeven, maar ik weet niet waarom, maar ik moest dat wel maken denk ik.'
'Je weet niet waarom?' vroeg Hermione.
Ik schudde mijn hoofd.
'Ze heeft echt een hekel aan me. Anderhalve meter, dat is echt heel veel.'
'Dat klopt,' zei Hermione ernstig. 'Ik zou maar beginnen. Waarover?'
'Een onderwerp uit het boek dat Dumbledore me geleend heeft. Kijk:'
Ik pakte mijn toverstok en toverde Harry's haren geel.
'Dat is heel erg gevorderde toverkunst, Elena,' zei Hermione verontwaardigd.
'Dan heeft de dochter van Voldemort zijn toch een voordeel,' zei ik duister.
Ik zocht het boek in de slaapzaal en pakte bijna al mijn rollen perkament en een veer. Ik zocht een goed onderwerp. Conjuration werd het. Dat betekende dingen laten verschijnen en was moeilijker dan dingen laten verdwijnen. Ik schreef een heel verhaal met de bijbehorende spreuken en hoe je deze opriep en waar ze voor dienden. Het was enorm veel werk en rond elf uur 's avonds was ik nog steeds niet klaar. Ik was niet gaan eten omdat ik het anders echt niet zou halen, maar mijn maag rommelde alsof mijn leven ervan af hing.
Harry gaf me een zoen en zei dat hij echt naar bed moest. Als hij het kon, had hij me geholpen, maar dat had alleen maar langer geduurd. Ik zat alleen in de common room en schreef de laatste regels. McGonagall, waarom deed je me dit aan?
Eindelijk was ik klaar. Snel borg ik mijn spullen op en haastte me naar mijn bed, waar ik binnen een paar minuten als een roos in slaap viel.

De volgende ochtend was ik net op tijd wakker, maar dat kwam ook alleen omdat Hermione me had gewekt.
'Nou, ik vraag me toch werkelijk af waarom McGonagall zoiets bij jou zou doen,' zei Hermione terwijl ik mezelf aan het omkleden was.
'Ik ook,' zei ik. 'Maar ik dacht misschien dat ze het niet leuk vindt dat ik met Harry verkering heb. Sindsdien doet ze heel akelig tegen mij.'
'Waarom zou dat haar uitmaken?'
Ik haalde mijn schouders op en liep met Hermione naar the Great Hall. Ron en Harry zaten er al. Ik gaf Harry een zoen en kwam naast hem zitten. Snel at ik een broodje met kaas want de bel ging al redelijk snel.
'Hebben we meteen Transfigurations?' vroeg ik.
Harry knikte.
'Je ziet er erg moe uit.'
'Ja, echt waar, ik heb zoveel zin om die McGonagall eens flink de waarheid te vertellen. Wat een trut.'
'Roep dat maar niet te hard,' zei Hermione. 'Anders heb je straks de hele week straf.'
Ik knikte en we haastten ons naar het lokaal van Transfigurations. Ik pakte het werkstuk uit mijn tas en gaf de rollen perkament aan McGonagall.
'Ik hoop dat het precies anderhalve meter is, professor,' zei ik. 'Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.'
McGonagall keek me verbaasd aan.
'Je hebt het echt gemaakt? Je wist niet eens waarvoor.'
'Klopt,' zei ik zacht. 'Maar ik kan orders van een leraar niet weigeren.'
'Ik deed het om te kijken of jij verantwoordelijk genoeg was voor dat bijlesclubje. Dat heb je nu wel bewezen, Elena.'
Ik zuchtte opgelucht.
'Gelukkig!'
McGonagall keek me aan.
'Hoezo, gelukkig?'
'Ik dacht dat u me haatte omdat ik met Harry verkering heb.'
McGonagall lachte.
'Waarom zou ik jou daarom haten?'
'Omdat u misschien heel erg op Harry gesteld bent?'
'Dat is voor mij nog geen reden om jou te haten, Elena. Ga nu maar zitten. Ik zal jouw werkstuk nakijken en je aan het eind van de les een punt geven.'
Ik knikte en ging naast Harry zitten. Ik zoende hem uitgebreid.
'Ze haat me niet.'
'Wie kan jou nou haten?' lachte Harry.
Iemand maakte en kotsgeluidje. Pansy en ik zag Draco erbij zitten, lachend.
'Waag het niet!' waarschuwde ik hem. 'Of wil je weer in de lucht hangen met je enkels?'
De Gryffindors lachten hard, maar Draco keek me vijandig aan.
'Ik denk niet dat je nog zo blij bent als ik aan vader vertel wat jij uitspookt,' siste Draco.
Angstig draaide ik me naar hem om.
'Alsjeblieft, Draco. Niet doen!'
'Ach, nu is ze bang,' zei Pansy pesterig. 'Waarom ga je er niet mee naar je vader, Draco? Ik bedoel, niemand mag haar. Het zou beter zijn als ze gewoon ophoepelt.'
Ik keek haar hatelijk aan en draaide me naar McGonagall, die ons gesprek nauwlettend in de gaten had gehouden.
'We gaan beginnen,' zei ze. 'Juffrouw Riddle, komt u alstublieft naar voren. Wil jij de spreuk Lapifors demonstreren?'
Ik knikte.
'Waarop?'
McGonagall wees naar een kopje op haar bureau.
'Lapifors!' zei ik en het kopje veranderde in een konijn.
'Geweldig,' glunderde McGonagall terwijl ze het konijn weer terug in een kopje veranderde. 'Ga maar weer zitten.'
Ik knikte.
'Goed, ik wil dat iedereen gaat oefenen. Dit is moeilijker dan je denkt,' zei McGonagall met haar blik op mij. 'Voor de meeste mensen,' voegde ze eraan toe.
Ik glimlachte. De rest van de les hielp ik Harry met het oefenen van de spreuk. Voor hem was het, net als voor de rest van de klas, een lastig karwij. Toch lukte het hem aan het eind van de les, maar eigenlijk vooral omdat ik hem hielp.
De bel ging en McGonagall riep me bij haar.
'Je werkstuk was uitmuntend. Geweldig gedaan.'
'Dank u,' zei ik. 'Ik heb er ook wel hard aan gewerkt, moet ik zeggen. Ik was om middernacht nog niet klaar.'
'Het spijt me, dat ik zo tegen je deed. Je verdient het niet. Ik had naar Severus moeten luisteren, want hij had gelijk. Jij verveelt je dood in de les. Ik had je niet zo streng moeten aanpakken.'
'Het geeft niet,' zei ik. 'Tot morgen, professor.'
'Tot morgen, juffrouw Riddle,' zei ze en ze glimlachte naar me.